NEnz

Natuurlijk zijn we allemaal très zunig op onze mooie shiny ipodjes. Maar waar laat je dat ding wanneer je ‘m meeneemt in de bus of in de trein? Ik krijg iedere keer weer een hartstilstand wanneer ik een nieuw krasje op mijn zilveren liefje ontdek. Gelukkig zijn ze er vaak eenvoudig af te boenen, maar toch, voor de zekerheid, wil ik graag een hoesje voor mijn persoonlijke jukebox. Apple dacht al slim te zijn door speciale ipodsokken op de markt te brengen. Enig probleem is dat deze dingen alleen per zes stuks verkocht worden. Dus als je voor een funky roze sokje gaat, moet je er automatisch ook een stomme donkerblauwe bijnemen (de andere kleuren zijn nog wel leuk). Ik dacht een slim pact met mijn broertje gesloten te hebben, waarin we hadden afgesproken dat we samen zes ipodsokken zouden kopen en dat hij dan de grijze, donkerblauwe en oranje sokken zou nemen en ik de roze, groene en turqoise tot mijn eigendom zou maken. Maar daar had zijn vriendin, L. ook wel oren naar. En dus wilde zij met z’n drieeën een doos delen. Probleem: zij wilde ook de roze sok. Tsja, en wat dan? Daarom besloot ik op een crea middag zélf een sok in elkaar te flansen. Zo moeilijk kon dat toch niet zijn? Daarom knipte ik het enkel-gedeelte van een oude, doch zeer vrolijke sok af (er stond een afrovrouwtje op, das toch best leuk?) en naaide ik de onderkant dicht. Ik heb mijn moeder nog nooit zo hard horen lachen om een creatie van me. Daarna ging ik aan den slag met vilt, wat uitmondde in een explosie van kleine viltstukjes door mijn kamer en een stuk oude stof waarin mijn ipod mini alle kanten op wiebelde. Daarom heb ik besloten dat ik het toch maar van de kant-en-klaren exemplaren moet hebben. En de ipodhoesjes hierboven brengen mij zo ongeveer in katzwijm. For now alleen nog te koop in het buitenland, dus ik zit voorlopig iedere avond op mijn knietjes naast mijn bed met mijn lieve vriend God te praten…