NEnz

Ik ben jaloers. Stikjaloers. Op Fatima Moreiro-nogwat. Wie? Die Nederlandse hockeyster met de wilde blonde manen die van de topmannetjes van Smart een kersverse Smart Cabrio in knallend roze met zwart heeft ‘gekregen’. De bitch. Niet alleen brengt ze nu duizenden mannenharten op hol met haar (overduidelijk geverfde – want ze is van oorsprong een Mediterraanse vrouw – zo moet ik dat noemen van de hoofdredactrice van Sen – is ze uit komen leggen tijdens een gastcollege – geweldige vrouw- beetje veel streepjes zo) sunkissed lokken die de pagina’s van FHM sieren, maar ook met haar stoere scheurbak zal ze menig hunksel aan de haak kunnen slaan. Ik moet het doen met een blauwe Bataviafiets en lokken die behoorlijke uitgroei beginnen te vertonen. Het is niet eerlijk.
Ik wist overigens niet eens dat onze hockeymeiden zo powerfull waren dat ze auto’s cadeau krijgen. Ik zal m’n stick ook maar eens op gaan zoeken in de schuur. Want zeg nou zelf: die auto staat toch veel beter bij mij en m’n weblog dan bij die Fatima-dinges?

Ander nieuws is dat ik deze week weer moet beginnen met het volgen van een nieuw vak. En hoewel het me best leuk lijkt, ik moet een tv-format bedenken, heb ik er ge-woon geen zin in. Ik heb me vorige week het schompes lopen werken om mijn tentamen te doen slagen -en dat was het grootste kut-tentamen dat ik ooit heb meegemaakt- en om mijn zenuwen voor m’n presentatie in bedwang te kunnen houden. Ook daar faalde ik in, want ik ratelde door de sheets heen als een bezetene. Maar goed. Nu had ik gehoopt om deze week en beetje space te krijgen, zodat ik nog een verslag met website opdracht voor school af kan maken (ja, ik ben dus een beetje buiten de tentamenweek bezig, maar goed). En nu moet ik dus dat tv-format weer gaan volgen. Houd het dan nooit op? Gelukkig heeft vriendjelief ermee ingestemd om van de zomer een weekje naar Spanje te gaan. En da’s wel weer een behoorlijk leuk vooruitzicht. Gaan we saampies vliegen naar Torrevieja. Heerlijk, zeker als je bedenkt dat ik mijn laatste zonvakantie had toen ik twaalf was. Hoog tijd dus, voor een beetje soleil op m’n neus. Olé!