Soms lijkt het op mijn weblog misschien een beetje alsof ik in mijn eigen, materialistische wereldje rondren en alleen maar bezig ben met tassen, shirtjes en man-candy. Wel lieve mensen, dat klopt niet helemaal. Natuurlijk ben en blijf ik voor de rest van mijn leven een Fiona Hering-afstammeling en zal ik voor eeuwig vreugdekreetjes blijven slaken wanneer ik tegen een modemusthave aanloop, maar tegelijkertijd ben ik ook een ontzettende activist. Had je niet gedacht hè? Niet dat ik nu elke week met mijn spandoek op de Dam sta te protesteren tegen alles wat los en vast zit, maar in huize NEnz kunnen de gemoederen nog wel eens oververhit raken doordat ik het nodig vind om over elk onderwerp in de krant te discussiëren. Zo begon ik van de week over de vice-president van België te kakelen waarop mijn vader zei: “Ah, dat hele kabinet hier stelt niets voor. Het hangt aan elkaar van de inseminaties!” Waarop ik natuurlijk happend naar adem onder de tafel lag van de slappe lach. Wie ‘m niet snapt; sla de Dikke van Dale er maar eens op na.
Maar wat me echt aan het hart gaat, is de onrecht in de wereld. Daar kan ik zo lang over blijven tobben dat ik op een gegeven moment gewoon depressief word. En wat kunnen ik en mijn kleine in mode gestoken en met Cartier-crème ingesmeerde ikje nou betekenen? Wel, ik kan wel degelijk iets doen. Om maar te beginnen met een kleine stap: het surfen naar www.amnesty.nl en het tekenen van de petities voor de vrijlating van tien gewetensgevangenen. En het verspreiden van het woord. Gogogo, op naar Amnesty.nl en draag je eigen, bescheiden steentje bij. It may not be much, but at least it’s a start…
Nieuw hier? Lees meer over '
8 Comments