NEnz

Vriendlief en ik – beiden cat persons – spelen sinds kort met het idee om onze nieuwe casa huiselijker te maken met plukken haar tussen de panterprintbank, afgekrabd petrolkleurig behang en een walmende kattenbak in de gang. Ofwel: met de komst van een katje. Liefst één uit het asiel, want wat is er nu mooier dan een arme, wees-achtige pluizenbol een warm nest te kunnen bieden?

Maar een kat nemen, dat doe je niet zomaar. Zo is er obstakel één: de verantwoordelijkheid die je opeens voor zo’n beest hebt. Want na een dagje funshoppen in Antwerpen zeg je niet zo makkelijk: ‘We boeken even een hotelletje en rijden morgen pas terug" als er thuis een mauwend mormel zit dat wacht op zijn dure, rechtsdraaiende brokken verantwoord kattenvoer. Want dat is gelijk ook obstakel twee: de kosten die erbij komen kijken. Een kattenbak, catnip, speeltjes, voer en andere essentiële onderdelen uit het leven van een kat zijn nog wel te overzien, maar zul je net zien dat wij een waaghals-kat krijgen die zichzelf drie keer per jaar vrijwillig onder een auto werpt waarna we zijn pootjes moeten laten spalken à 1000 euro per keer.

En dan het laatste obstakel: het feit dat we op drie hoog wonen en een Frans balkon hebben. De buurvrouw van twee huizen verderop komt ’s avonds nog wel eens langsgelopen terwijl ze haar kat uitlaat op de gallerij (wat wel weer leuke perspectieven biedt qua de aanschaf van een Louis Vuitton-kattenhalsbandje en riempje), maar dat lijkt me dan ook weer niet zo glamorous. Moet onze petit amour dan maar zijn hele kattenleven binnenblijven, compleet verstoten van de buitenwereld? Wat gebeurt er als we op zonnige dagen alle deuren openzetten om de zon te kunnen aanbidden? Om over het vele poopscoopen met zo’n binnenhuiskat nog maar te zwijgen. Kortom: we zouden het o-zo leuk vinden om zo’n gezellige, ronkende huispoes te adopteren, maar er zijn nog even wat punten die aanzetten tot nadenken.

Gelukkig kan ik me in de tussentijd (overigens meer dan gezond is) vermaken met Memebon: het schattigste, meest aandoenlijke katje dat je ooit hebt gezien. Op de www.memebon.jp zie je een filmpje van Memebon die met haar pootjes tegen de camera aan maait, foto’s van de kitten met haar ouders en cute wallpapers met haar foto erop. De gehele website is in het Japans, dus ik begrijp er geen snars van, maar alleen al in de glanzende, blauwe oogjes van Memebon staren is genoeg om me een hele dag zoet te houden. Voorlopig heb ik een fotootje van Memebon uitgeprint en op het grote prikbord in de keuken gehangen… hebben we toch nog een beetje een kat in huis.

In My Room – Me One