NEnz

Burgerqueen?

Je kent dat vast wel; dat je op hoge hakken loopt en je vervolgens een weg moet zien te banen over een vloer die er al gevaarlijk glimmend uitziet. Je denkt nog bij jezelf: “voorzichtig, rustig lopen!”, maar voordat je het weet vliegen je benen onder je vandaan de lucht in.
Ik had gisteren zo’n moment. Ja hoor, ik ging languit midden in de bomvolle Sanoma-kantine. Pas enkele seconden later besefte ik dat ik, gezien vanuit de hoek waarin het lunchende bladenmakersvolk zich op dat moment begaf (op mij neerkijkend), uitgegleden moest zijn.
Gelukkig viel de schade mee; ik hield het dienblad waarop mijn lunch zich bevond nog steeds vast en de soep zat voor driekwart nog in de kom. De rest was netjes op het dienblad terechtgekomen en niet op mijn lieftallige outfitje (ik zie hier een succesvolle carrière als serveerster voor me… en dat zal misschien ook wel moeten als de hoofdredacteuren van alle bladen die ik eerst nog zag als potentiële werkgevers getuige zijn geweest van mijn gestuntel).
Mijn benen had ik goddank ook nog bij elkaar weten te houden (FYI: ik had een rokje aan en gezien dat gegeven had de schade nog veel erger kunnen zijn) en alleen vanaf de tafel met Libelle-vrouwen naast me hoorde ik een geschrokken: “oooh!”.
“Heb je pijn?”, vroeg M., die luckily for me naast me liep gedurende deze vertoning. “Gaat het wel?” vroegen de Fancy’s. En pas nadat ik was gerustgesteld met de woorden dat ‘ik heel netjes en geruisloos uitgleed, ‘de vloer ook wel erg glad was’, ‘vast niemand het had gezien’ en ‘ik geen onderbroek flashte’ kon ik een hap nemen van hetgeen over was van mijn soep.
Je moet ook wel echt NEnz heten om zo te blunderen…

La musica: Leave me, baby – Platnum