NEnz

Als je aandacht tekort komt, moet je voor de lol eens een keer op krukken door de stad gaan lopen. Succes gegarandeerd. Zo maar een greep uit het aanbod van gisteren:

Jongen bij de Men at Work: “Zohoo, voor jou moeten we oppassen zeker? Anders sla je ons met een kruk!”
Ik: “Nou en of, beware!”
Jongen: “Wat heb je gedaan meis?”
Ik: “Geskate.”
Jongen: “Ah, wat vervelend. Maar kun je het wel, skaten?”
Ik: “Wat denk je zelf?”

Zucht, sommige mensen maken zulke loze opmerkingen! Maar goed, ik ben met Milou en vriendje J. de stad in geweest! Na de intensieve fysiotherapie met stroomstoten op mijn knie (mijn haar heeft de afgelopen week heel vreemd gezeten), dacht ik dat ik het wel weer aankon: een rondje door Utrecht. Immers, ik heb dan wel iets aan mijn voet, met mijn shoppingspirit is niets aan de hand! Helaas was ik iets te enthousiast en ben ik te lang door blijven hobbelen op mijn pijnlijke pootje, waardoor ik aan het eind van de dag geen stap meer kon verzetten. En das handig, als je net de bus uitkomt en nog naar huis moet lopen. Vriendjelief was moedig en beveelde me om alle tassen op de grond te zetten en op zn rug te springen. Één probleem: toen we daar stonden moesten we natuurlijk ook nog de tassen van de grond zien te krijgen. Het zag er vast enorm knullig uit: ik op zijn rug, grijpend naar de tassen. Gelukkig stopte er een auto naast ons. Het bleken de ouders van mijn broertjes vriendin te zijn. Broerlief stapte uit en zei: “Ga jij maar zitten, ik loop wel met die tassen.” Terwijl ik instapte merkte ik dat er aan de overkant van de straat drie dikke vrouwen stonden die naar elkaar stonden te roepen en te gebaren dat ze ons moesten helpen om de tassen aan te geven… How very, very embarrasing. Enniewee, thuis gelijk de poot omhoog en ijs erop. Aaah, dat was lekker.
Het was dus wel een pijnlijk middagje in de stad, maar blikken op mijn versgeshopte spulletjes werkten wel weer verzachtend. Dat noem ik nog eens shoptherapie.