NEnz

Vandaag ben ik lekker pannenkoeken wezen bakken bij vriendin L. Nadat vriend S. ons plan om even flink uit onze (koeken)pan te gaan, belachelijk had lopen maken, smeekte hij toch om een koude pannenkoek voor in zijn lunchpauze de volgende dag. De schijnheil. Maar goed, na een flinke glibbersessie door de sneeuw, arriveerden we bij L.’s huis. Haar moeder was al zo vriendelijk geweest om beslag voor ons in elkaar te flansen. Die dacht zeker: laat ik er maar zeker van zijn dat mijn keuken niet verandert in een slagveld en zelf de pannenkoekmix kloppen. And how right she was. Daarna was L. in control over de koekenpan en was ik in charge over het beslag. Na enkele Tsjernobyl-exemplaren, kwamen er toch best mooie, ronde pannenkoekjes uit de pan. Beetje jammer was alleen dat vriendin L. een gigantisch ‘wow-ik-ben-een-echte-chef-kok’-fornuis heeft, dat op gas werkt. En laat ik nou net als de dood zijn voor alles wat met vuur te maken heeft (ik zweer het je: ik word al hysterisch van een wierrookstokje). Daarom deed ik het zowat in mijn Paul Frank onderbroekje van angst toen de pan in de fik stond. Maar L. bleef as cool as hell en bluste de brand met één slag van de spatel. Na een flinke stapel pancakes te hebben gebakken en ook te hebben geëxperimenteerd met onorthodox pannenkoek-versiersel (hagelslag enzo), konden we aan tafel. Alleen waren we iets te enthousiast en eindigden we met steken in onze magen. Lichtpuntje: goddank is de hele stapel nu op en hoeven we de komende weken nooit meer een pannenkoek te zien…