NEnz

Denk je ook eens leuk naar Rotterdam af te reizen om samen met Pruh Japans te gaan eten; word je op nog geen meter van het station af verrast door een enorme windhoos, waarna er een enorme berg zand – God weet waar die vandaan kwam – opstijgt en met windkracht tien in je zorgvuldig gestylede haardos wordt gesmeten. Zoals Pruh uitriep nadat we vijf volle minuten stokstijf hadden stilgestaan met monden & ogen gesloten, toen wegrenden naar de dichtsbijzijndste passage om te schuilen en zandkorrels uit stonden te spugen: "Het leek wel alsof we gezandstraald werden!". Het zand zat zelfs in de zakjes van mijn roze rokje, dames en heren.

Verder ook weer eens mee op tournee met theFringe; ditmaal naar festival Mystery Land (geloof me: als ik de documentaire die dit weekend werd uitgezonden – vol met strak hakkende Party Animals – éérder had gezien, was ik waarschijnlijk afgeschrokken) dat voor de gelegenheid in het Haarlemmermeerse Bos wordt gehouden. Best leuk, zo’n pittoreske plek, want zo zie je ook weer eens een koe (of, in dit geval: zesduizend koeien). Niks geen V.I.P.-gedoe met blauwe M&M’s, privéchauffeurs en een eigen trailer trouwens, want vriendlief was vergeten een artiesten-parkeerplek te regelen, waardoor we naar de bezoekersparkeerplaats moeten. Als in: een enorm weiland waar één verstrooide verkeersregelaar staat, en vanwaar het nog zo’n 50 minuten lopen is naar de dichtstbijzijndste ingang. Onderweg daarnaartoe onstadse taferelen gadegeslagen als ponyclubs in volle gang, buurtbewoners die en masse kraampjes hadden opgezet; vastebesloten om een miljoenenhandel te starten met de doorverkoop van insgeslagen frisdrank van de Aldi en een meterslang spoor van volle flesjes Vitamin Water (nee, ik weet ook niet waarom). Daar eenmaal aangekomen eerst de grond gekust, toen de baliemedewerkster hoopvol aangekeken, die ons vertelde dat we voor de artiesteningang toch echt naar ingang Zuid moesten lopen, en niet bij Oost terecht konden – waar we op dat moment stonden. Veertig minuten later kenden we het Haarlemmermeerse bos van binnen en van buiten en kwamen we goddank onderweg een ander deel van de band tegen –  wél in zo’n privébusje – die ons oppikten en meevoeren naar één of andere vage zij-ingang. Nog een woeste M.E.-agente ervan moeten overtuigen dat we geen bommen en granaten bij ons hadden en toen bevonden we ons aan de poorten van Mystery Land. Hè hè!

Overigens waren we daarmee nog niet bínnen: toen de organisatie erachterkwam dat er aan onze polsjes geen glitterende groene plastic bandjes prijkten, brak de paniek uit, waarna het bevel viel te moeten wachten op een zeker persoon met bandjes voor ons. Op dat moment stopte er voor onze vermoeide neusjes een ander privébusje waaruit niemand minder dan Steve Aoki stapte (DJ, producer en de broer van topmodel Devon Aoki, ofwel: God); zijn lange haren dansend in de Hollandse polderwind. Of we even met hem mee wilden lopen…. Ik wisselde ondertussen betekenisvolle blikken uit met vriendin R. (die moesten zeggen: "Steve Aoki! We lopen hier met Steve Aoki!"). Maar helaas mocht ons Steve Aoki-moment niet langer duren dan twee minuten: toen ons werd bevolen weer met iemand ánders mee te lopen, aangezien wij nog altijd illegaal en bandjesloos waren. Snif.

Nog meer weirds dit weekend viel vooral plaats in de Little Sexmachine-tent, alwaar het feestgedruis zich voltrok en backstage; waar zich een zonnig, klein, bijna volkstuinachtig tafereeltje openbaarde van een picknicktafel vol Sultana’s en blikken bier, waarboven blauwe papegaaien op stokken hingen en waaraan ontwerper Bas Kosters, Dj Wannabeastar, een handvol paaldanseressen en de boys van Guerilla Speakerz (bijgestaan door de altijd lovely Dees) plaksnorren aan het opplakken waren; als een ode aan het jubileum van Joost van Bellen; godfather van de Amsterdamse clubscene. Toen die paaldanseressen tijdens de set van theFringe ineens werden opgetrommeld door Wannabeastar (volgens vriendlief met de legendarische woorden: "Waar zijn die geile wijven nou weer?!") en tegen een paar plastic, met lampjes versierde palmbomen aan begonnen te schuren, was de gekte compleet.

Needless to say ben ik bij thuiskomst direct op mijn Fatboy in slaap gevallen…

Hardt – theFringe

Wat er zoal gebeurt in de weirde weekends van NEnz:

Drie nachten op rij op het opmerkelijke tijdstip van 04:30 gewekt worden door het gehuil van een hond, terwijl we nooit eerder een hond hebben gezien in ons appartementencomplex. Uiteindelijk trekt vriendlief de Allstars onder zijn pyjamabroek aan om op de galerij te gaan polsen waar de jankende hond vandaan komt. Ik doe onderwijl een hysterische poging om weer in slaapstemming te komen door een wolk lavendelspray boven mijn bedhelft te spuiten en zen-achtige gedachten op te roepen.
Even later komt vriendlief terug met het bericht dat het hondengejank uit de slaapkamer van onze directe buren komt, alwaar hij ze door een open raam tegen de hond hoort praten dat ‘ie stil moet zijn.
Conclusie: onze buren hebben tegenwoordig een hond. En wij hebben niet langer onze nachtrust. We lopen nu al drie dagen rond als zombies die zo nu en dan hevig geïrriteerd zijn om niets. Gezellig!

En is het geen huilende hond, dan is het wel de aanwezigheid van een hinderlijk rondzoemende mug.
Vriendlief – al drie nachten bestolen van zijn nachtrust en dus op oorlogspad – bleek ineens over het doorzettingsvermogen van een zelfmoordterrorist te beschikken en gilde hysterisch geen oog dicht te zullen doen voordat hij de bewuste mug te pakken zou hebben.
Terwijl ik af en aan in slaap dommelde en weer wakker schrok (wegens slaaptekort was ik op dat moment in de stemming van: “knock yourself out,stekende mug”), was vriend op strooptocht, tot hij er na een uur achterkwam dat zijn prooi tegen het plafond zat, dat zich op de praktische hoogte van ongeveer vijf meter boven ons bed bevindt (en nee; ik kan me ook niet meer herinneren waarom we met alle geweld deze woning wilden).
Tijdens mijn poging om dit rampscenario hardnekkig te negeren door mijn neus nog wat dieper in mijn Bas Kosters-kussentje te drukken, hoorde ik vriendlief woest heen en weer benen door het huis, vervolgens het geluid van een ladder die werd uitgeklapt en het geritsel van plakband.
Toen ik besloot toch maar even te checken of het wel goed ging c.q. of ik misschien wat beeldmateriaal moest verzamelen, zag ik vriendlief op de drie meter hoge ladder staan met in zijn rechterhand de onorthodoxe constructie van een plumeau waaraan een Swiffer-bezem bevestigd was met plakband. Ik kreeg de slappe lach, hij gilde nog iets van: “Dit komt toch niet op je blog hè?!” en twee seconden later was de bewuste mug geplet met de onderkant van de Swiffer.
Tja, er zijn conventionelere manieren om een mug te doden.

Ter navolging van de dode groene vliegjes op het aanrecht uit NEnz Weird Weekends #1, op zondagochtend tot de ontdekking komen dat op de grond, bij de pui van ons Franse balkon, liggen: 2 dode motten, vijf dode muggen, vier minuscule dode witte wezentjes die ik nog nooit van mijn leven gezien heb, 1 nog half levende langpootmug en zeven dode groene vliegjes. Als toetje zit er ook nog een levende mug in de vitrage. We hebben géén idee hoe ze aan hun einde zijn gekomen en waarom allemaal op die plek. Maar hee: dat scheelt weer scenario’s zoals hierboven beschreven.

Hoe ik mijn zondagavond heb doorgebracht? Wel, al Zumbaënd (als in: de kunst van de danssport ‘Zumba’ pogen uit te beelden), middenin een druk restaurant, waarom? Laten we zeggen dat de schaamte omtrent mijn publieke vernedering pas later intrad, vandaar.

En hoe was uw weekend?