NEnz

Foto’s die ik mooi vind, die mij inspireren en waar ik blij van word:

Potloden van Moderna met quotes van o.a. Salvador Dali en Pablo Picasso ("Everything you can imagine is real")

Funky glitternagels. LOVE!

Het práchtige Missoni hotel in Edinburgh

Supercoole Halloween-outfit

Lieve briefjes van Operation Beautiful

Het perfecte taartje: de Religieuse van Ladurée

Sneeuw! En brievenbussen met sneeuw!

Stoere legging met kerstige (althans; zo interpreteer ik dat) print van Hellz Bellz

Cool bordje met borduursel

Chanelpanty’s. Zéker in combi met Charlie Chaplin-Chanelschoenen

Dinosaurustasje van Giles Deacon. Fab.

Douchecabine met een op Chanel no.5-geïnspireerde print. Hoe cool!

My Little Pony & Chanel; de perfecte combi

Via: the Selby, Cobrasnake, Hellz Bellz, Moderna

Make her mine – Mayer Hawthorne

In mijn appartementencomplex is het dagelijks een ware pakjespolka. Busjes van TNT, UPS en DHL rijden af en aan, bezorgers lopen heen en weer door het gebouw en als er bewoners afwezig zijn, worden hun pakjes geregeld bij buren kriskras door het gebouw afgegeven. Dat gaat op zich allemaal prima, behalve als Mr. Bachelor Guy van rechtsboven op je pakjes moet passen, want dan kun je rustig een week of twee blijven aanbellen terwijl je vooralsnog naar je kimono-ophangsysteem kan fluiten (= lang verhaal).

Ik bespeurde dan ook geen vuiltje aan de lucht toen ik vorige week twee Fafi-tees bij Colette in mijn virtuele winkelmandje deponeerde en online afrekende. Ik bestel zo vaak pakjes bij Colette en die zijn er ook nog altijd heel snel, wat fijn is.

Nu bleek ik de DHL-bezorger afgelopen donderdag en vrijdag steeds net te hebben misgelopen, waardoor er twee gele briefjes in de brievenbus lagen met daarop de aankondiging dat ik de koerier had gemist. Wat nog even verwarrend was, was dat op briefje nummer 2 wederom vrolijk stond aangekruist ‘eerste afleverpoging, we komen de volgende werkdag terug’.

Volgens de DHL-telefoniste zou ik toch een afspraak moeten maken om mijn felbegeerde pakje de volgende dag te laten bezorgen. Dat zou wel betekenen dat ik tussen 09:00 en 17:00 thuis zou moeten blijven, omdat ze altijd zo’n ruime marge moeten nemen. Nou, vooruit dan. Voor Fafi-shirts ben ik tot veel bereid, zelfs om een dag als kluizenaar door te moeten brengen.

Dinsdag trof ik overtuigende gelijkenissen met filmmeisje Nell, maar om tien over half zeven was er echter nog altijd geen koerier langs geweest. De verklaring van de telefoniste was simpel: waarschijnlijk was de koerier om half zes aan komen bellen (wat volgens mij nog steeds een half uur buiten afgesproken tijd is, maar goed) en waren zijn briefjes nét opgeweest, waardoor hij die niet in mijn brievenbus had kunnen stoppen om mij te laten weten dat hij geweest was. Dat ik de hele dag gewoon thuis was, oren gespitst op elke vorm van koeriersgeluid en geen bel heb gehoord, werd onder de categorie ‘bel plotseling stuk’ geschaard.

Dus onder luid gezucht (ik was te moe om me te verzetten) maakte ik dan maar een afspraak om zelf bij DHL langs te gaan, om het pakje op te halen. De rit ernaartoe was wegens plotselinge black-out van de rijvaardigheden, felle laagstaande zon, regen en beslagen ramen een helletocht, maar dat terzijde. Ik stond voor het loket bij DHL en kwam mijn pakje afhalen.

Wat ik echter vergeten was, was dat ik het pakje had laten bezorgen onder de naam van mijn bedrijf (nu niet hele spannende gedachten gaan hebben: als je als freelancer een eenmanszaak runt, is er sprake van een ‘eigen bedrijf’. Voor inlichtingen, bel mijn accountant). Bovendien kloppen de adresgegevens op mijn legitimatiebewijzen niet meer, omdat ik een jaar geleden ben verhuisd naar een andere stad.

De pummel achter de DHL-desk (als ik kwaad ben, komt er bij mij gek genoeg een Oud-Hollandse woordenschat naar boven) die net een hap van zijn boterham wilde nemen en daarin bruut gestoord werd door moi, vond daarom mijn rijbewijs, onderhuidse chip, drie buisjes bloed en een volledige uitdraai van mijn stamboom niet genoeg ‘legitimatie’ en vroeg om specifieke bedrijfslegitimatie (ik zou trouwens graag willen weten wat hij dan precies onder bedrijfslegitimatie beschouwt. Had ik een medewerker van de Kamer van Koophandel onder gijzeling mee moeten nemen?). Die ik niet had. En ook mijn laatste leuke bedrijfskaartje had ik onlangs aan een cakegirl van Rosie’s Cupcakes gegeven. Sjit.

De pummel-achter-de-desk leek niet overtuigd en keek me onderzoekend aan. Alsof ik een bloeddiamant had aangeschaft via internet, dames en heren!

Waarop hij zei (en ik zweer je dat hij er een sadistische wenkbrauw bij optrok): “Dat vind ik wel heel raar hoor, dat de eigenaar van een bedrijf geen kaartjes bij zich heeft.”

Wat ik op dat moment had willen zeggen: “Weet je wat IK raar vind? Dat ik gisteren verdomme van 9 tot 5 voor niets heb zitten wachten op één of andere aardsluie chauffeur van jullie die niet is komen opdagen, waardoor ik vandaag in de stromende regen met verblindende zon en beslagen ramen naar dit Godvergeten oord heb moeten reizen om op mijn bedrijfsvoering te worden bekritiseerd door een pummel achter een desk!”

Wat ik écht zei, was: “……………………….” (en “8,9,10”, in mijn hoofd).

Na wat onduidelijk gerommel met papieren en wat gemok, gaf hij mijn felbegeerde Fafi-shirts dan ein-de-lijk mee. Ik wacht met smart tot het ouderwets niet-online-winkelen weer in de mode komt. En tot die tijd reis ik maar naar Parijs om mijn Colette-boodschappen te kunnen doen.

Free me – Joss Stone

Als er Idols-audities voor automobilisten zouden bestaan, dan zou ik dat sneue type zijn waarvan je bij haar eerste schichtige blik in de camera al denkt: “dat wordt niks.”

Maar wat te doen als vriendin F., woonachtig in Rotterdam, net naar Londen is geweest en daar een grote roze Christian Louboutin-doos met macarons van Ladurée voor je heeft weten te bemachtigen? Dan lijkt het idee van in je eentje in de auto stappen (wat je nooit eerder hebt gedaan) en naar Rotterdam rijden (wat je nooit eerder hebt gedaan) terwijl je enkel de aanwijzingen van een hysterisch luid staande TomTom opvolgt (wat je nooit eerder hebt gedaan) opeens veel minder onheilspellend dan voorheen.

Needless to say heb ik een reputatie wat autorijden betreft. Het is mijn zwaard van Damocles. Als een duiveltje uit een doosje duikt er op de meest onverwachte momenten een situatie op waarin er van mij verwacht wordt om met samengeknepen billen achter het stuur plaats te nemen.

En het erge is: van mijn familie en geliefde hoef ik geen injectie op het zelfvertrouwen-front te verwachten als het op het thema autorijden aankomt. Sterker nog: zodra ik aankondig in mijn auto plaats te zullen nemen voor een solorit naar Rotterdam, begint mijn moeders theekopje hevig te trillen, kijkt mijn vader alsof ik zojuist heb aangekondigd een SM-kelder te zullen beginnen en verschijnen er zelfs boven het hoofd van vriendlief – normaliter steun & toeverlaat – veelzeggende tekstballonnetjes met daarin het woord ‘help’.

Maar, alle waarschuwingssignalen daargelaten, zat ik op zondagmiddag tóch in mijn mintgroene monster, gewapend met TomTom, een extra laag deodorant op en een potpourri aan fragmenten uit alle speeches van Obama die als peptalk dienden te fungeren (ik heb veel over voor een doos macarons van Ladurée. Héél veel.).

En het viel mee. 80% mee (de overige 20% staat voor het grote verkeersplein aan het begin van de binnenstad, waar ik in blinde paniek nog maar net de goede afslag wist te pakken). Want na drie kwartier stond ik toch mooi bij vriendin F. op de stoep, terwijl ik "Hoera, ik ben er!" door het trappenhuis gilde.

Volgens F. en haar vriend M. viel het trouwens ook nog mee met dat beloofde, op Edvard Munch’s ‘De Schreeuw’-gelijkende, gezicht.

Ongeveer een uur beppen, drie koppen thee (en voor F. ongeveer tien koppen – die kan thee drinken als een bouwvakker), twee scones en een halve Louboutin-doos macarons later, realiseerde ik me ineens dat ik een bezorgde vriendlief had beloofd hem te bellen zodra ik in Rotterdam was gearriveerd. Één blik op mijn telefoon zei genoeg: vijf gemiste oproepen en drie smsjes met scheldkanonnades met de creatieve woordenschat waar de gemiddelde Tourette-patiënt alleen maar van kan dromen. Gelukkig werd zijn ongerustheid gesmoord toen ik trots terugsmste dat ik veilig & wel was aangekomen.

En toen ik na een nog soepelere rit huiswaarts weer fijn thuis arriveerde, moest ik een nog steeds overbezorgde vriendlief sussen, hem drie keer vertellen dat ik het écht was en hem plechtig beloven voortaan echtechtécht niet vergeten te bellen. Ik heb veel over voor een doos macarons van Ladurée. Héél veel.

Maybe So, Maybe No – Mayer Hawthorne