Als je me vraagt naar wat ik het allerleukste vond van mijn Parijsje dan zijn dat niet de macarons of de schoenen of de croissants of het bloedmooie hotel (hoewel zeer hoge notering in de top 5), maar een hele oude boekenwinkel in Quartier Latin, gelegen onder de Seine in het 6e arrondissement van Parijs, vlakbij de Notre Dame. In reisgidsen had ik weleens gelezen over Shakespeare and Company, de betreffende boekwinkel, waarin werd gezegd dat ‘ie zo oud was (uit 1919), dat beroemde schrijvers als James Joyce en Ernest Hemingway er samenkwamen en dat het zo’n rustiek pandje was waarin de boekwinkel is gehuisvest. Maar pas toen ik er zelf voor stond, voelde ik aan alle vezels in mijn lichaam hoe bijzonder deze plek is.
Shakespeare and Company ligt middenin het drukke Quartier Latin, maar is gevestigd in een soort hofje, waardoor het een fijne kom-op-adem-plek is middenin Parijs. Terwijl ik de ambiance in me op probeerde te nemen, viel mijn oog op de lampjessnoeren die van boom tot boom gingen, kasten gevuld met oude boeken die buiten stonden, een groot bord boven de deur met daarop een quote uit een brief die poëet Ben Jonson schreef aan William Shakespeare: “Thou art alive still while thye booke doth live and we have wits to read and praise to give” en een gemêleerd publiek van echte boekenliefhebbers en een rondwandelende hond die bij de winkel hoorde.
Als je naar binnen treedt in het oude pandje, zie je overal om je heen stapels (Engelstalige) boeken die tot het plafond reiken, oude, beduimelde boeken maar ook nieuwe exemplaren. Allemaal natuurlijk niet gerangschikt op alfabetische volgorde, maar rondslingerend als ware het stuk voor stuk schatten op de bodem van de zee. Toch hoef je er niet uren te turen om een boek te vinden naar je gading: de staffmembers van Shakespeare and Co plaatsen handgeschreven briefjes als wikkel om de boeken waarop ze beschrijven waar het boek over gaat en waarom het – in hun opinie – een must read is (LOVE that!). Over die staff gesproken: die is afkomstig uit de hele wereld. Shakespeare and Co is namelijk van oudsher een plek waar aspirerende auteurs samenkomen en zelfs een slaapplek wordt aangeboden. In ruil voor werk in de winkel krijgen ze gratis onderdak. Hoe bijzonder is dat?
Tijdens onze vorige trip naar Parijs verbleven mon amour et moi in een vrij rechttoe rechtaan hotel in het niet zo bruisende 9e arrondissement. Toen we aankwamen in onze kamer schrokken we een beetje. Dat de kamer klein zou zijn, hadden we verwacht (het is immers Parijs), maar hij was heel bedompt, benauwd en keek uit op een liftschacht. Ondertussen kwam er door het raam sigarettenrook binnen van omliggende kamers. Quelle drama! Gelukkig konden we de volgende dag un autre chambre krijgen en werden we toen getrakteerd op een prachtige, riante kamer met Paul Smith-achtige streepjesgordijnen en een heerlijk Frans balkon met Philippe Starck-stoeltjes. Maar je begrijpt dat we voor onze tweede keer Parijs aanvankelijk een beetje huiverig waren om weer in een crappy hotelkamer terecht te komen.
Nu stond er altijd al op mijn wensenlijstje om nog eens te overnachten in Hotel du Petit Moulin; een klein hotel in het 3e arrondissement van Parijs (de Marais), dat huist in het pand van een oude boulangerie uit 1900. Het hotel is ontworpen door couturier Christian Lacroix en telt maar 17 kamers, die allemaal compleet anders zijn ingericht. En Monsieur Lacroix gooit elk jaar kamers in de metamorfose om er weer iets nieuws van te maken. Ik had op het blog van mijn bloggoeroe Gala Darling gelezen dat zij er recent had overnacht en werd toen nóg enthousiaster. Wat bleek? Er waren nog kamers vrij. Het hotel is wat prijziger dan een standaard hotel, maar ik was blij om er wat verjaardagsgeld tegenaan te kunnen gooien en er zeker van te zijn dat ik in een lekker hotel zou kunnen bijkomen van het vele gewandel door de straten van Parijs. Een beetje comfort heb je dan wel nodig!
Het hotel is zó anders dan je gewend bent: normaal tref je een serene witte kamer waar af en toe een schilderijtje in hangt, maar Monsieur Lacroix zag de hotelkamers van Du Petit Moulin als één groot canvas, zo bleek. Wij mochten overnachten in kamer 303, op de derde verdieping. Ik had natuurlijk stiekem al op internet foto’s zitten zoeken van kamers en ze leken me bijna allemaal mooi, al bad ik stiekem dat ik niet de kamer zou krijgen met de print van rode bloedvaten boven het bed, want dat leek me niet echt rustgevend. Gelukkig bleek onze chambre helemaal bij ons te passen: met hoogpolig donkerbruin tapijt, metallic bruine muren, een spiegelplafond, een knaloranje bureautje, paarse jaren ’60 stoeltjes, een smaragdgroene sprei en boven het bed een waanzinnige print van Lacroix op canvas. We loved it.
Londen, Florence of gewoon met een boek neerstrijken in Zuid-Frankrijk; vele vakantie-opties passeerden afgelopen maanden de revue, maar toch bleef de gedachte aan Parijs lonken naar mijn geliefde et moi. We vonden het er zo mooi en we wilden er nog zo veel zien… dus besloten we gewoon terug te keren naar de stad waar we twee jaar geleden zo head over heels verliefd op werden. We hebben genoten van elke minuut in Parijs. Hieronder, na vele uren uitzoekwerk, een selectie van de foto’s die we maakten van deze fotogenieke en bloedmooie stad:
Het metrostation dichtbij ons hotel: Filles du Calvaire. Gelukkig hadden we ditmaal allebei een klein koffertje mee (uiteraard met voldoende ruimte voor souvenirs), want Parijse metrostations ontberen roltrappen en liften (daarentegen hebben ze wel héél veel trappen).
Het hotel waar we verbleven: Hotel Du Petit Moulin. Op mijn wensenlijstje om altijd al eens te overnachten en nog gelukt ook! Het hotel is gevestigd in een oude bakkerij en is helemaal ingericht door Christian Lacroix. Het telt maar 17 kamers en elke kamer is anders ingericht, waardoor het très spannend is welke kamer jij krijgt als je boekt! In een volgende blogpost meer over Du Petit Moulin.
Gelijk op de thee geweest in het winkeltje van Kusmi Tea, naturellement. En de buit bekijken in Place des Vosges: thee met chocolade en munt. Mhhh!
Diner: voor mij millefeuille au thon, dus een soort hartige tompoes met dichtgeschroeide tonijn, sesam en soja. Mhhh!
Ik struinde vorige week de leuke winkelstraatjes af in Den Haag, bomvol met fijne boetiekjes, toen ik op Nanu Lifestyle stuitte. De enorme beauty’s van kaarsen die voor de deur stonden trokken meteen mijn aandacht. Ik had ze al eens gezien in de Juicy Couture-winkel in Düsseldorf waar ik me eraan had lopen vergapen, en mijn blijdschap was dan ook groot om ze op Nederlandse bodem tegen te komen.
De winkel was prachtig ingericht, een beetje à la Jimmy Woo. Eigenaresse Nabila Siaj, die ontzettend leuk & gezellig vertelde over de producten die ze verkocht en haar winkel, bekende dan ook dat de beroemde interieurontwerper Eric Kuster (verantwoordelijk voor het ontwerp van de Amsterdamse nachtclub) haar eigen huis nog weleens mag inrichten. Onderwijl kronkelde haar schattige mopshondje Dy rond mijn benen.
De grote blokvormige kaarsen van Nanu, ‘photophores’ genaamd, worden in Marrakech met de hand gemaakt van wax, maar je brandt ze niet. In plaats daarvan brand je er een waxinelichtje in, dat door de gorgeous vensters die zijn aangebracht in de kaarsen een heel bijzonder licht geeft. Er zijn verschillende ontwerpen van de vensters, variërend van een magnolia-vormig raamwerk tot aan Hamsa; het handje van Fatima. De kaarsen, of ‘photophores’ zijn opvallend groot: het grootste model is 20×20 cm en weegt wel 4 kilo (mocht je er één willen gaan halen, dan raad ik je dus aan een pakezeltje mee te nemen). Met een prijskaartje van 75 voor het grootste exemplaar, zijn ze niet goedkoop. Maar ga ze eens in het echt bekijken en je begrijpt ineens dat het hier niet zomaar om een accessoire voor je huis gaat dat je ergens in een hoek neerzet, maar meer om een kunstobject of een bijzondere lamp. En als je ze in de winkel bij elkaar ziet staan, in hun o-zo mooie kleurenpalet, bevind je je vast – net als ik – meteen in hogere sferen.
Het klinkt gek, omdat ik haar nooit écht persoonlijk gekend heb, maar ik ben nog steeds een beetje in de rouw vanwege het overlijden van Amy Winehouse. Het is zo triest en zo zonde dat ik nog steeds kippenvel krijg als ik eraan denk dat we haar nooit meer zullen zien optreden, met de onvervalste Amy-humor zullen horen praten in talkshows of nieuwe muziek van haar zullen horen. Maar wat ik harverwarmend vind, zijn de mooie & lieve reacties die jullie de afgelopen dagen achterlieten op mijn blog. Zo fijn om te lezen! Andrew Makkinga heeft het ook nog even genoemd op radio6 in zijn show, hoe gaaf is dat? Ik heb nu vakantie en naast relaxen vul ik mijn dagen met heel veel luisteren naar Amy’s muziek en herinneringen aan haar ophalen. Ze was een unieke persoonlijkheid. Mijn katertje die in een lege Zara-tas die op tafel lag kroop en daar ging liggen slapen. Wat een lekker ding! Stiekem briefjes achterlaten in paskamers, met teksten als ‘You look beautiful’ en ‘Have a lovely day!’. Word ik blij van! 🙂 Het weer in mijn eerste vakantieweek was niet echt om over naar huis te schrijven, maar dat bood weer ruim gelegenheid voor ellenlange marathons van tv-series. Mad Men, The Big C., Weeds… heerlijk! Je teennagels lakken in zomerse kleurtjes Op het terras bij Rex in Hilversum de kipsalade bestellen (normaliter niet echt een glamoreus gerecht) en vervolgens de heerlijkste salade ever voorgeschoteld krijgen. Met overheerlijke gegrilde kip, veldsla met bietjes, truffelmayonaise, wasabi-crunch, semi-zongedroogde tomaatjes en een gefrituurd ei (klinkt raar, I know, maar zooo goddelijk!). Ik praat er al twee dagen over Mokka-milkshakes maken Op een inkak-moment niet gaan liggen slapen op de bank, maar de (lelijke) sportschoenen aantrekken en een stukje gaan joggen door de buurt Bananenbrood bakken Bij familie zijn terwijl ze verhalen vertellen van vroeger Het gitaarspel van mijn geliefde Als mensen met me delen dat ze macarons hebben gezien of gegeten. Zo leuk dat ze daarbij gelijk aan mij moeten denken! De belofte van ein-de-lijk mooi zomerweer. Deze week jongens!
Nog meer dingen waar je blij van wordt:
Deze foto van Amy Winehouse op vakantie
Aardige metrobordjes:
Mooie quote van Marilyn Monroe:
Als de crew van Glee een aantal jaar jonger zou zijn geweest:
Plan was om vandaag voor het eerst in lange tijd heerlijk ongegeneerd uit te slapen, maar ik heb vreselijk liggen woelen en kon de slaap maar niet vatten. Ik wist: ik moet iets over Haar schrijven. Omdat ik in het verleden ook regelmatig over haar heb geschreven. Met liefde. Omdat ik haar muziek zo lief had, maar stiekem ook omdat ik – wat ik zag als het meisje achter haar muziek – zo lief had. En dan doel ik niet op de Amy die we de afgelopen jaren zo getroubleerd door het leven zagen zwalken, maar op de Amy die in een grasveld, onderwijl spelend met een grassprietje dat op haar schoot lag een nummer van Billie Holiday zong. Zonder moeite leek het en tóch met hart en ziel, dat kon je duidelijk horen, omdat de muzikaliteit en de oude soul bij haar diep vanbinnen zat.
Maar ik denk ook aan de Amy die verscholen achter een veel te grote mintgroene gitaar en in jeans met panterprint haar eerste optreden op televisie had bij Jools Holland. Hoe ze geconcentreerd moeite moest doen om het ding onder controle te houden, maar hoe goed het klonk. Aan hoe cheeky haar teksten waren: “Cause’ I’ve forgotten all of young love’s joy, Feel like a lady, but you my lady boy,” – in Stronger Than Me, waarin ze bezingt dat haar geliefde nu echt eens voor de man moet gaan spelen of hij vliegt de laan uit. En hoe ze in ‘I heard love is blind’ op geniale wijze alle smoesjes van vreemdgaande mannen verwerkte in een nummer en zo de rollen eens omdraaide.
Bovendien denk ik aan hoe razend knap ze oude soul & jazz en een stemgeluid als dat van Billie Holiday of Sarah Vaughan, dat zomaar uit de keel van dit jonge meisje leek te komen, mixte met haar liefde voor hiphop van bijvoorbeeld Nas en teksten die gingen over hedendaagse dingen uit het leven van een jonge vrouw als Beastie Boys T-shirts, de nieuwe cd van Erykah Badu, een beha van Moschino en concertkaartjes voor “the Slick Rick gig“.
Ik denk nog terug aan wat er door me heen ging toen ik haar voor het eerst hoorde zingen – ik weet nog precies waar ik was – in de auto bij mijn geliefde -, dat ik het gesprek onderbrak en dat ik hem vroeg: “Wie ís dit?”. En hoe ik daarna de hele avond haar versie van ‘There’s No Greater Love’ op repeat heb zitten luisteren.
Met de grootste glimlach op mijn gezicht denk ik ook terug aan haar concert in een heel klein kelderzaaltje op het North Sea Jazz Festival in 2004, waar ik samen met vriend S. en mijn geliefde naar een heel speciaal optreden van haar keek & luisterde. Voorafgaand aan de show gaf ze een signeersessie waar ik op kwam dagen met een zilveren fineliner van de HEMA waar maar weinig inkt uitkwam. Amy keek me lachend aan en zei: “Oh, you brought the silver!“. Met haar tong uit haar mondhoek drukte ze hard op het papier van haar cd-hoesje terwijl ze zei: “I’m gonna do this real slow.”
Het concertkaartje van vriend S. wilde ze ook wel signeren, nadat ik uitlegde dat S. op dat moment in de broodjeskraam van het festival aan het werk was en haar op het hart drukte dat hij straks zou gaan spijbelen om haar optreden niet te missen. “See you at the show, baby!” schreef ze daarna op het kaartje van een vervolgens dolgelukkige S.
Tijdens het concert beledigde een uitzinnige S. haar bijna nog publiekelijk door op een stil moment heel hard te roepen om het nummer ‘Fuck My Pumps’, wat natuurlijk ‘Fuck Me Pumps’ heet, waarop Amy het snoer van haar microfoon als een zweepje op het podium liet kletteren en riep: “Darling, I haven’t got the equipment!“.
Naderhand kreeg S. het nog voor elkaar dat Amy eventjes aan de zijkant van het podium voor ons verscheen, waar hij zijn excuses aan haar aanbood en trots zwaaide met zijn gesigneerde concertkaartje. Amy vroeg hem of ik soms zijn amour was, waarop hij vertelde dat ik een vriendin was. Amy zei daarop tegen mij: “You’re a good friend“.
De Amy die we daar zagen, was een schril contrast met de Amy die de afgelopen jaren in de tabloids stond en die we in Youtube-filmpjes onder invloed beschamend slechte optredens zagen geven. Ik had dikwijls de neiging om Oprah een lange brief over Amy te schrijven, aansporend op een interventie in haar show, of om naar Londen te reizen, Amy van de straat te plukken, een dikke warme deken om haar heen te slaan en vervolgens intrek in haar huis te nemen als Mantelzorgster om haar in een warm bad te doen, haar beehive zorgvuldig uit te kammen en elke dag een grote pan soep voor haar te koken. Ik hoopte zo dat haar verslaving haar er niet onder zou krijgen. Maar het deed ons allemaal het ergste vrezen. En dat waar we allemaal zo bang voor waren, heeft plaatsgevonden: Amy is gisteren op 27-jarige leeftijd dood aangetroffen in haar huis.
Weet je het is gek; natuurlijk doet het ons allemaal wel wat als we horen dat een publiek figuur is overleden. Ik denk dan bijvoorbeeld terug aan de verdrietige dag toen we hoorden dat Michael Jackson niet meer was. Je denkt: Jezus! Je vertelt het je vrienden en familie. Je post er direct wat over op je social media. En je laat misschien een traan, omdat iemand toch iets heeft achtergelaten in je leven: mooie muziek, herinneringen.
Maar dit, dat Amy dood is, kruipt bij mij onder mijn huid. Omdat het zo triest is zoals het leven voor haar de afgelopen jaren is verlopen, maar vooral ook omdat ik zo enorm van haar muziek heb gehouden. Natuurlijk wordt er elke dag prachtige muziek gemaakt die ons raakt, maar het komt niet vaak voor dat je iemand muziek hoort maken die echt een plekje inneemt in je hart – om wat voor reden dan ook. Zo zal ik me Amy herinneren: als dat leuke, gekke mens dat zó enorm getalenteerd was dat je je oren niet kon geloven. She will be missed.
Een paar van mijn favoriete Amy-filmpjes:
Amy’s eerste optreden op televisie: ‘Stronger Than Me‘ live bij Jools Holland:
Mooi interview met Jonathan Ross en een live optreden van ‘I Heard Love is Blind‘:
Billie Holiday’s ‘(There is) No Greater Love‘, in het gras:
Met gitarist Femi, een cover van ‘All My Loving‘ van The Beatles:
Een kort interview met Amy uit 2003 waarin ze vertelt waarom ze is begonnen in de muziek. “There is no one else, right?” En ze had gelijk.
Hier houd ik van: drie vrienden besloten hun overheerlijke, zelfgebakken koekjes te verkopen op een onorthodoxe manier. Vanuit hun woning op de tweede verdieping van een appartementencomplex in San Francisco, lieten zij een touwtje naar beneden bungelen met daaraan een papieren zakje met een briefje waarop staat dat een versgebakken cookie 1 dollar kost. Als je er één wil, moet je even aan het touwtje trekken. Vervolgens stuur je je dollar omhoog via het zakje aan het touwtje en laten entrepeneurs Kathleen, Eve en Clem op hun beurt je koekje naar beneden zakken. So cute!
Binnen een week waren de koekjes van Fat Cookies beroemd en kregen ze via Facebook berichtjes van over de hele wereld van mensen die beloofden gauw langs te komen voor een cookie. Helaas bracht de politie onlangs ook een bezoekje aan Fat Cookies en werd hen verteld dat ze niet zomaar koekjes mogen verkopen zonder vergunning. Partypoopers!
Ze hebben hun uit-het-raam-verkoop dus moeten staken, maar gelukkig beloven de Fat Cookies aan hun fans dat ze spoedig terug zullen keren. In een verklaring zeggen ze: “We’re definitely going to respect our neighbors and the law but we’re not entirely ready to stick a fork in Fat Cookies just yet. Keep an eye out.”
Lees meer over Fat Cookies op hun Facebook-pagina!
DIY-instructies voor een superstoer vriendschapsarmbandje in coole grown-up-stijl op het blog van Julia Petit
Ga jij bij het uitkiezen van nieuwe boeken ook altijd ’t eerste af op de mooie kaft? De Engelse uitgeverij Penguin heeft haar klassieke novelles in een nieuw jasje laten steken. The Secret Garden, Emma en Black Beauty hebben nu een gorgeous geborduurde kaft van illustrator en cartooniste Jillian Tamaki. Verkrijgbaar vanaf oktober, maar nu al een voorproefje om van te watertanden op Jillian’s blog.
Ik ben VERLIEFD op de beddenspreien van Heidi Merrick. Voor 249 euro de jouwe.
Deze ‘Manga Plates‘ geven een totaal nieuwe lading aan het woord ’tafelschikking’. Kijk nou toch zo cool!
De lekkerste Kit-Kats die ik ooit heb gegeten waren die met groene thee-smaak, die D. voor me meenam uit Japan. Maar ze zijn er ook in smaken als wasabi, zoete aardappel, strawberry cheesecake en sojasaus… iek! Komen wij aan met onze ‘gewone’ of ‘witte’! In Japan gaan ze er helemaal los mee. Lees er hier meer over (wel eerst even Google Translaten!).
Om alvast even te oefenen voordat we naar Parijs vertrekken: deze wonderschone commercial voor een studie in Franse taal. Van EF International Language Centers.
Kyoko Hashimoto maakt hele bijzondere sieraden. Dromerig en kawaii, maar tevens geïnspireerd door oude sieraden die in het Victoriaanse tijdperk werden gedragen om te laten zien dat je in de rouw was.
Zoiets heb je nog nooit gezien: een nachtclub in Tokio, ontworpen door de Universiteit voor design in Pennsylvania. Wat een vreemde texturen, alsof je bent ingeslikt door een reusachtige orchidee!
Leuk om te zien: Katy Perry’s ‘Rider’ (dat wil zeggen: eisenlijst tijdens haar tournee): van eivormige stoelen tot aan edamame en gevriesdroogde aardbeien.
Ietwat laat na het weekend, maar daarom nog niet minder weird:
Een afspraak met de pedicure en ik had enorme haast. Ik was even vergeten dat mijn auto niet handig voor de deur stond, maar een blok verderop, omdat mijn straat openligt. Tot overmaat van ramp bleek op de snelweg de afslag afgesloten te zijn waardoor ik een helse rit door de binnenstad moest maken, waarbij ik elke vijf minuten weer achter een andere caravan geplakt zat. Toen ik eenmaal het centrum binnenreed, vlakbij de pedicure, bleek ook daar weer alles afgesloten waardoor ik noodgedwongen de parkeergarage binnenreed.
Nu moet u weten: ik spring nog liever naakt uit een vliegtuig dan dat ik een parkeergarage binnenrijd. Bovendien was mijn auto zeiknat van de dikke regenbui die daarvoor op mij neer was gedaald, was het pikkedonker in die garage en besloegen al mijn ruiten meteen van mijn aansnellende ademhaling. En het was druk, heel druk. Tel daarbij op dat ik al bijna tien minuten te laat was voor mijn afspraak, dus toen ik het eerste de beste parkeerplekje zag, reed ik daar meteen in. Terwijl ik daar zo rechts instak, voelde ik al aan mijn water dat dit geen goed idee was geweest. Rechtsachter bij mijn portier hoorde ik een doffe ‘TOK’, waarna ik zeker twintig seconden paniekerig met mijn handen heb zitten wapperen en alle Goden heb vervloekt. Ik durfde haast niet uit te stappen om de schade te bekijken, maar ik had natuurlijk die afspraak waarvoor ik al te laat was, en met dat ik uitstapte zag ik dat ik mijn auto met zijn rechterzijkant tegen een paal aan had gezet. Niet wetende wat ik moest doen, deed ik maar wat ik altijd doe in blinde paniek: eerst duizend doden sterven en daarna mijn moeder bellen. Zij kalmeerde mij door te zeggen dat ik maar gewoon naar mijn afspraak moest gaan en dat ze m’n vader wel naar de betreffende parkeergarage zou sturen om me te helpen met mijn auto.
Aan het grapje heb ik trouwens een paar flinke krassen overgehouden. Gelukkig vrij oppervlakkig, maar niet fraai. Al met al had de schade nog veel erger kunnen zijn en ik was allang blij dat ik niet tegen een andere auto aanzat. Ik stuurde vriendlief een foto van mijn auto, zij-aan-zij met die grote dikke paal met de woorden uit zijn favoriete Jim Carrey-film: “Like a glove!”. Die kwam niet meer bij.
Zaterdagmiddag bevond ik mij in een o-zo charmante winkelstrook in mijn buurt, voor wat boodschappen. De enige redding van het imago van deze strook is de fijne koffietent die er zit, alwaar ik alle verschillende theesoorten op mijn dooie gemakje stond te besnuffelen. Totdat er opeens keiharde alarmbellen klonken en een omroepstem die ons maande het pand te verlaten. Alle klanten staarden daarop betekenisvol naar het personeel, dat geen krimp gaf en iets riep in de trant van: “Och, dat waait wel over, gebeurt zo vaak.”
Maar toen de omroepstem steeds dwingender begon te klinken, bleek het toch menens en werden alle winkels in de winkelstrook ontruimd door een iets te zware beveiligingsmedewerker die de hele tijd zenuwachtig van links naar rechts sprintjes probeerde te trekken en daarbij indrukwekkend probeerde te lijken. Wij zaten ondertussen op het terras (tussen andere mensen die hun high tea maar naar buiten hadden verplaatst) onze zojuist aangeschafte dvd’s te bekijken en ik belde mijn moeder maar eens hoe het leven stond. Onderwijl vloog er nog een brandweerwagen met loeiende sirenes door de straat, die het nog heel spannend maakte door de indruk te wekken dat hij op het parkeerdek te moeten zijn (precies op de plek waar vriendlief’s gloednieuwe auto geparkeerd stond – waarop ik nog iets grapte van dat we beter met mijn auto hadden kunnen gaan, daar zaten toch al krassen in). Een kwartier later vertrok de brandweerwagen weer en was de kust veilig verklaard. Ik hervatte mijn thee-besnuffel-sessie en kocht uiteindelijk hele lekkere thee voor mijn tante.
Ik had net iets heel zoets staan bakken in de keuken, waar vriendlief nog de laatste hand legde aan het avondeten en was inmiddels bezig met de glamoreuze taak het toilet schoon te maken. Terwijl ik met twee schoonmaakhandschoenen in het sop stond, riep vriendlief hysterisch vanuit de keuken: “Er zit een wesp bij je gebak!”. Ik riep iets vermoeids terug van dat ik net tot aan mijn oksels in het sop stond, toen vriendlief keihard door de gang kwam gesjeesd richting de slaapkamer, naar ik dacht op zoek naar een vliegenmepper of een ander moordwapen. Tot ik ineens een heel raar geluid hoorde. Ik dacht nog: goh, wat ruist dat sop hard (dat geeft vaak zo’n apart, knisperend geluid), maar hoorde al snel dat het van bovenaf kwam. Daar zag ik de lamp aan het plafond (op een paar meter hoogte – we hebben vrij hoge plafonds) en een wesp die zojuist bezig was zichzelf live te electrokuteren. Hij vloog steeds opnieuw tegen de lamp aan en maakte dan sissende geluiden. Weirded out als ik was, riep ik vriendlief erbij (die dus niet op zoek bleek naar een vliegenmepper maar naar een lange joggingbroek), waarop we de wc-deur maar even dichtdeden en de wesp alle privacy gunden in zijn zelfmoordpoging. Een paar minuten later vond ik hem terug in mijn emmer sop.
Het maakt niet uit hoe oud je wordt (en in mijn geval: oud, zéér oud), jarig zijn is altijd een beetje speciaal. Nog altijd heb ik de avond ervoor, voor het 24:00 is, een beetje kriebels (in dit geval enerzijds de ‘hoera-voor-mij!’-kriebels, anderzijds de ‘ohmygodikben28hetleventrektaanmevoorbij’-kriebels). En als ik dan ’s ochtends wakker wordt op D-day, voel ik me blij. Net als jij waarschijnlijk. For no particular reason, behalve dan het feit dat je vandaag, maar dan heel veel jaar geleden, op de wereld bent gezet (en het is niet zo dat je daar nou zelf een prestatie voor hebt moeten leveren). Gek iets, zo’n verjaardag.
Maar dat blijde, speciale gevoel; dat zouden we moeten koesteren, vind ik. Want elke dag is het toch waard om iets speciaals van te maken?
Daarom op een rijtje: To-do’s om je elke dag een beetje jarig te voelen:
Draag glitter. Maakt niet uit wat, waarop of hoe: glitter maakt het leven leuker.
Waarom zou je de mooiste taartjes alleen bewaren voor die ene dag in het jaar? Ga ook eens naar die te gekke bakker om het mooiste taartje uit te kiezen, om bijvoorbeeld te vieren dat je een klus goed hebt afgehandeld op je werk. Of om te vieren dat je er een nieuw neefje bij hebt. Of zomaar: om jezelf te vieren (iemand moet het doen). Het leven te vieren! Happy birthday to me.
Als je iets voor jezelf koopt en de cassière vraagt toevallig: “Is het een cadeautje?” zeg dan volmondig ja (geen zorgen: kost je geen karmapunten). Ga er thuis voor zitten met een kop thee en pak je eigen prezzie geduldig uit.
Versier je huis met mooie slingers. Zo hebben we Banter Banner, die te gekke letterslingers maakt die je gewoon het hele jaar door op kunt hangen. En wat te denken van de glamorous pinata’s en versiersels van het hipperdanhippe Confetti System? Ik zou er voor tekenen om het hele jaar door tussen de glitters te wonen.
Geef gewoon een ‘zomaar’ feestje bij je thuis (de slingers had je toch al hangen!), waarbij je bakt en kookt en de boel versiert. Why not? Of val eens bij iemand binnen alsof het zijn/haar verjaardag is, met cadeautjes, ballonnen en taart.
Die lieve smsjes, e-cards, kaartjes, tweets en Facebook-berichtjes die iedereen altijd stuurt op je geburtstag? Stuur die ook eens naar iemand op een ‘doodgewone dag’. Gewoon, om even te laten weten dat iemand bijzonder voor je is.
Hetzelfde geldt natuurlijk dubbel en dwars voor cadeautjes. * wink *
Maar je mag me ook gewoon Nancy noemen hoor.
Ik ben freelance culinair schrijver en wil álles ontdekken dat met eten te maken heeft. Tussendoor probeer ik een fijn & goed leven te leiden. Voor mij houdt dat in: doen wat ik leuk vind en leuk vinden wat ik doe (ja, da’s een doordenkertje!), positiviteit verkiezen boven negativiteit (it’s much more fun) en te genieten van de kleine, maar o-zo fijne dingen des levens.
Omdat er volgens mij wel meer mensen zijn die een fijn & goed leven willen leiden (duh!) en we allemaal weten dat het af en toe niet meevalt om je een weg door het leven te klunen, deel ik op dit blog mijn dagelijkse beslommeringen, inzichten, aha-momenten en mijmeringen over dingen die mij blij maken. Want ik geloof dat je met blijdschap delen en verspreiden de wereld een stukje leuker maakt.
Nenz Works: voor culinaire teksten en food fotografie
Zoek jij een freelance tekstschrijver met veel ervaring op het gebied van eten & drinken, SEO, social media en content strategie? Ben je misschien op zoek naar een receptontwikkelaar? Of wil je foto's van jouw restaurant of gerechten?
Mooi! Als freelance culinair schrijver en food fotograaf zit ik diep in de culinaire wereld en sta ik altijd open voor opdrachten waarbij ik de sterren van de hemel kan schrijven en/of fotograferen. Ik zorg voor (culinaire) content voor websites, tijdschriften, social media en merken (denk aan productverpakkingen). Zowel in tekst als in beeld dus.
O denneboom, o denneboom, wat zijn je takken wonderschoon…! Dat gaat zeker lukken met de toffe kerstboomversiering hieronder. Want niks is tegenwoordig te gek als het op het optuigen van je kerstboom aankomt. Van oesters tot aan panters en croissants: ze kunnen allemaal de boom in. Happy holidays! Waar koop je deze kerstboomversiering? De kerstboomhangers […]
Nieuwe artiesten of muziek ontdekken. Onderschat nooit het effect van muziek op een mensenleven! Een vriendin verrassen met een fantastische bos bloemen Een dagje helemaal niks anders doen dan jezelf pamperen. Maskertjes, manicure, pedicure… girls will be girls, maar er gaat toch niks boven zelfonderhoud op z’n tijd. Je huis lekker laten ruiken met geurkaarsen […]
Mode-ontwerpster Anya Hindmarch smells. En niet zo’n beetje ook. Althans: dat zegt ze zelf, om haar nieuwe collectie geurkaarsen en diffusers te lanceren. Met Anya Smells kun je je huis naar kauwgom of tandpasta laten ruiken. Je kent Anya Hindmarch wel als die Britse ontwerpster van handtassen en accessoires met een knipoog. Héél veel street style […]
Nieuw hier? Lees meer over '
