NEnz

Ik weet wat je denkt: twéé keer NEnz’s Weird World achter elkaar? Maar hee: waarom niet? Het is tenslotte vakantie (althans voor mij! Joepie!). Ik dacht: ook niet leuk als u nu steeds naar dezelfde oude blogpost zit te staren, daarom ben ik toch maar weer achter mijn laptop gekropen om mijn laatste avonturen met je te delen. Hierna zal ik mijn drukke werkzaamheden hervatten (lui in mijn hangstoel liggen, kokoswater drinken, een eindeloze hoeveelheid boeken & tijdschriften lezen en mijn nagels elke dag in een andere kleur lakken).

Vrijdag had ik met mijn moeder en schoonzus S. afgesproken in de stad voor een dagje shoppen. Omdat ik dichtbij de stad woon, kwam ik op eigen gelegenheid en besloot ik – omdat het nog vroeg was en toch op de route lag – maar vast even langs de Nespresso-counter in de Bijenkorf te lopen om mijn koffievoorraad aan te vullen. Ik zou dan wel de hele dag met een tas vol koffiecapsules moeten slepen, maar als je daar na elven op de stoep staat, staat er een rij van hier tot Sint-Juttemis. Ik word trouwens altijd een beetje ongemakkelijk bij Nespresso van de hartelijke behandeling die je daar krijgt. Na jarenlang geschoffeerd te zijn door winkelmedewerkers kan ik er niet zo goed tegen als ik opeens uiterst vriendelijk te woord wordt gestaan, mij altijd een gratis kopje koffie wordt aangeboden en de verkoopster of verkoper achter de toonbank vandáán stapt om mij mijn luxe papieren tas te overhandigen die uitschreeuwt dat ik behoor tot de elite. Ik weet me niet goed te gedragen bij zo’n luxebehandeling. Maar goed, ik liep naar buiten met mijn enorme tas vol koffie en kwam er algauw achter dat dat allemaal niet zo handig in de hand lag. Dus zat ik voor De Bijenkorf op de stoep al mijn etuis (elitair woord voor een kartonnen huls) met capsules (elitair woord voor een veel te duur cupje met gemalen koffie) te herverpakken in de tassen die ik bij me had. Er stopte een oude man naast me. “Doe je die weg?”, vroeg hij. Ik keek op: “Die papieren tas bedoelt u?”. De oude man: “Ja. Doe je die weg?”. Ik: “Ja, die ga ik zo weggooien.” De oude man: “O, mag ik die hebben? Ik zie daar altijd mensen mee lopen en ik wil ‘m wel hebben.” Ik: “Ja hoor, tuurlijk mag u die hebben!”. En dus overhandigde ik de oude man mijn lege Nespresso-tas. Hij oogde meteen tien jaar jonger en vitaler.

Afgelopen zondag vierde ik alvast mijn verjaardag voor mijn familie (ik ben morgen pas officieel jarig; piñata’s en taarten mogen naar facebook.com/nenznet). Mooie gelegenheid voor sommigen van hen om onze nieuwe toko voor het eerst te zien (mijn familie woont door het land verspreid en we zien elkaar daardoor niet zo vaak).
Nu loopt onze woonkamer door in een lange gang die richting de werkkamer gaat (daar waar ik mijn blogjes voor nenz.net trouw tik). In die lange gang hebben we een soort ‘wall of fame’ gemaakt: een collectie met foto’s, posters en cd- en lp-hoezen van artiesten en kunstenaars die ons inspireren – dikwijls gesigneerd (want zulke nerds zijn wij dan wel; dat we na concerten altijd proberen om nog even met de artiest in kwestie te praten en een handtekening te scoren. En zo’n extra grote nerd is vriendlief; die gesigneerde foto’s van D’Angelo koopt op Ebay. Ik: “Volgens mij heeft hij er zelfs de naam van iemand anders op gezet!” Vriendlief: “Hou je mond!’).
Tante G. had even belangstellend staan kijken in de galerij, waarna ze naar schoonzusje R. (die heur haar die dag in en knot bovenop haar hoofd droeg; dat moet ik er even bij vertellen) stapte en zei: “Echt mooi, die foto van jou (?) die jouw broer heeft gemaakt (??).” Schoonzus R. keek haar niet-begrijpend aan. Tante G. zei: “Die grote foto, met die blauwe achtergrond.” Schoonzusje R. begon zich haast gevleid te voelen dat haar broer blijkbaar op een onbewaakt moment een foto van haar had gemaakt en die in onze galerij had gezet en liep met Tante G. mee naar de bewuste foto, om daar oog in oog te staan met een portret van zangeres Lianne La Havas. Tante G. wees naar de foto: “Dat ben jij toch? Jij bent toch ook zangeres?”.  Schoonzus R. zei: “Nee dat ben ik niet hoor, dat is een bekende zangeres”. Tante G.: “O! O! O! O, sorry!”.
Toen mijn schoonzus me later over dit voorval vertelde, kwam ik niet meer bij.

Diezelfde avond, toen de visite weg was, zaten vriendlief en ik na te praten in de tuin over een geslaagd feestje. Vriendlief wees en zei: “Kijk, een vlinder!”. Ik: “Het is een witte. Dat betekent toch dat iemand die overleden is, dicht bij je is?” Vriendlief: “Ja, dat zeggen ze ja.” Ik: “Ik denk dat het mijn (overleden) opa is. Ik moest net nog aan hem denken.” Vriendlief: “Ja, ik denk het ook”. Even zaten we daar zwijmelend in stilte, te denken aan mijn opa en te kijken naar de witte vlinder die vreedzaam tussen ons onkruid door fladderde. Toen vanuit het niets ons katertje Noodles door het beeld vloog; een snoekduik makend richting vlinder. “NEEEEE NOODLES!”, gilden we. Het was net zo’n fragment uit van die home videos waarbij een peuter vrolijk door de tuin waggelt en er ineens vanaf links of rechts een kat met alle poten gespreid in zijn/haar gezicht springt (stiekem mijn favoriete grappige kattenfilmpjes, maar niet doorvertellen). Maakt u zich geen zorgen: vlinder en kater hebben het allebei overleefd en maken het naar verhouding goed.

Het was geloof ik nog maart toen mijn moeder mij benaderde met een snood plan. Of ik het ook leuk vond om in juli stiekem naar Portugal af te reizen om mijn tante S. te verrassen op haar verjaardag. Die viert ze daar namelijk ieder jaar (en geef haar eens ongelijk!), omringd door een clubje bevriende Portugezen. Het leek ons ontzettend grappig om ons verjaardagscadeau zelf naar Portugal te komen brengen en ’s ochtends zingend voor haar hotelkamerdeur te gaan staan. En wie zegt er nu nee tegen een paar daagjes in de Portugese zon?

Het was nog een hele toer om ons plannetje geheim te houden en wegens alle leugens die we hebben moeten vertellen, gaan we na dit leven waarschijnlijk linea recta naar de hel, maar o, wat was het leuk. Ondanks stakingen in Portugal in het vliegverkeer en al het openbaar vervoer, vlogen wij wel mooi op tijd (we zaten nog even te zenuwen, maar toen de piloot omriep dat we zelfs een half uur vroeger aan zouden komen dan gepland, barstten we in lachen uit). M.J., de receptioniste in het hotel die ook goed bevriend is met Tante S., zat in het complot en had ons allemaal een hotelkamer op dezelfde verdieping gegeven. Familievriend F. – ook in het complot – was al ter plaatse; Tante S. en haar man zouden de volgende dag aan het eind van de middag aankomen. Dat leek ons een mooie gelegenheid om ons uit de voeten te maken en met samen met vriend F. een dagje Lissabon in te trekken, zodat we mijn oom en tante konden ontwijken tijdens hun aankomst in het hotel.

Lissabon was prachtig en ik heb met het beklimmen van al die steile straten bil- en beenspieren getraind waarvan ik niet wist dat ze bestonden (spieren die ik meteen weer teniet heb gedaan door het nuttigen van enorme hoeveelheden pasteis de nata en kroketjes met bacalhau). Het hoogtepunt van de dag was een ritje in een Tuk Tuk die was gehuld in Portugees tegeltjesmotief, waarmee we over de keien van Lissabon vlogen. Een ander hoogtepunt was een bezoekje aan een hysterische schoenenwinkel, alwaar mijn moeder een trapje over het hoofd had gezien en met armen en benen gespreid een vrije val maakte, dwars door een muur van opgestapelde schoenendozen heen. Ik moest zo hard lachen dat mijn moeder niet eens tijd had om zich te generen.

In het treintje terug naar Estoril zaten we complotten te smeden om mijn oom & tante – die op dat moment in het hotel moesten zijn aangekomen – te verrassen. Vriend F. stelde voor dat we in hun bed onder de dekens zouden gaan liggen óf uit de kast zouden springen (zie je het voor je?). We hadden diverse mogelijkheden bedacht waar ze konden zijn: aan het hotelzwembad, bij de Brisa Bar – hun stam-strandtent – of misschien zelfs op hun balkon, en we vermaakten ons kostelijk met het idee dat mijn oom & tante op het balkon zouden zitten, ons zouden zien lopen en tegen elkaar zouden zeggen: ‘Hee, dat lijken …. wel? Maar dat kan toch nooit?’. Te moe van het beklimmen van al die steile straten en de hoge temperatuur, besloten we het nog maar even op z’n beloop te laten. Uiteindelijk werd het een verrassing voor alle partijen, want toen vlak voor het hotel de hoek omliepen, liepen we elkaar ineens tegen het lijf! Mijn oom en tante zagen aanvankelijk eerst alleen vriend F., die voorop liep, en knipperden daarna met hun ogen toen wij voorbijkwamen. Ze waren stomverbaasd. Missie geslaagd!

De dagen daarna zaten vol met zon, zee en nog meer bil- en beenspieren. Op zaterdagavond vierden we de verjaardag van mijn tante bij de Brisabar aan het strand. De hele familie van eigenaar Carlos was erbij, de usual suspects M.J. van het hotel en vriend F. waren van de partij, er waren bloemen en cadeautjes en ik zat op mijn blote voeten te genieten van een visschotel die speciaal voor ons – off menu – was bereid door de schoonmoeder van Carlos; de kokkin in de Brisabar. M.J. zat te vertellen dat ze de volgende ochtend om 08:00 alweer moest beginnen in het hotel, waarop vriend F. voorstelde om voor haar in te vallen. “Do you know Fawlty Towers?”, zei hij – duidend op de beroemde Britse televisieserie van een hotel dat wordt gerund door de chaotische John Cleese die alles in de soep laat lopen. M.J. antwoordde: “Forty towels?”. Ik heb nog nooit in mijn leven zo gehuild van het lachen. Terwijl ik mijn tranen droogde met een stapel toegeschoven zakdoeken, presenteerde Carlos een enorme slagroomtaart met kaarsjes en barstte de hele strandtent uit in de Portugese versie van ‘Wel gefeliciteerd’. De laatste noot was nog niet gezongen, of Carlos’ 6-jarige zoontje Francesco blies pardoes alle kaarsjes op de verjaardagstaart van Tante S. uit. Het was de perfecte avond.

De volgende dag hebben we afscheid genomen van Portugal met een bezoekje aan het kustplaatsje Cascais, een ijsje van Santini en – vaste traditie – een bezoekje aan de supermarkt (een van onze guilty pleasures is rondneuzen in een buitenlandse supermarkt). Terug in het hotel hebben we van iedereen afscheid genomen waarna we weer op het vliegtuig stapten terug naar Nederland. Het was dus een bliksembezoek aan Portugal, maar we hebben supergeconcentreerd genoten. Zoals mijn moeder zei: “Je zou kunnen zeggen dat het veel te kort was, maar kijk nou toch eens hoe gaaf het is dat je zoiets kunt doen voor een weekend!”. Pure joie de vivre dus. Laten we maar gauw weer eens iemands verjaardag gaan crashen…

Graffiti met een positieve boodschap

read more »