Opening Ceremony & Magritte x Vans

Kunst hangt natuurlijk supermooi aan de muur, maar stiekem vind ik kunst nog véél leuker als ‘ie draagbaar is. Met deze nieuwe Vans neem je zo de schilderijen van de Belgische schilder René Magritte met je mee. Aan je voeten. Ze zijn ontstaan uit een samenwerking met de hipkippenwinkel Opening Ceremony. Zij begonnen in augustus aan een themajaar, waarbij ze zich focussen op inspiratie uit België. Mede dankzij de goedkeuring van de Magritte Foundation, zijn er nu reproducties van de werken van Magritte geprint op klassieke Vans-modellen. Superblits!

Je kunt ze nu alvast online bestellen bij Opening Ceremony. Kosten: 135 dollar per paar. Welke wil jij?

Gruwelijk lekker recept: okonomiyaki (hartige Japanse pannenkoek met kool)

Dit gerecht is zo gruwelijk lekker, dat je je chopsticks erbij opeet. En, zoals het de beste recepten betaamt: het is doodeenvoudig en snel klaar (doordeweeks ben ik vaak een lazy cook). Ik kwam het recept tegen in ‘Skinny weeks and wicked weekends‘ van mijn bff Gizzi Erskine (denkbeeldige bff, maar dat zijn details) en toevallig was een vriend die onlangs naar Japan afreisde ook razend enthousiast over deze Japanse klassieker. Repeat after me: o-ko-no-mi-ya-ki. Als een Japanse rap. Vrij vertaald betekent het: ‘gekookt zoals je wilt’. Want deze Japanse pannenkoek kun je aankleden met wat je maar wilt. Gizzi gebruikt in haar recept Chinese kool, bosui en plakjes bacon. Nu was er in mijn buurtsuper geen enkele Chinese kool te bekennen, dus ging ik voor spitskool (voorgesneden in een zakje, foei NEnz!). Maar het resultaat was zó lekker, dat ik het nu elke keer met spitskool maak.

Voor de okonomiyaki-saus geldt hetzelfde verhaal: die hebben ze niet bij de Appie of Jumbo. Wél bij de toko. In een heel grappig flesje nog wel. Maar, mijn vriend heeft een allergie voor E-nummers (niet fysiek, maar geestelijk) dus besloten we de saus zelf te maken. En raad eens wat: daar draai je ook je ovenwant niet voor om.

Dit zijn de ingrediënten die je nodig hebt:

* 50 g bloem (maak er maar het dubbele van; uitleg volgt)
* 75 ml dashi of kippenbouillon
* 1 scharrelei (doe maar twee!)
* zout
* 1 el tenkatsu (tempuravlokken) of panko (Japans broodkruim)
* 4 lente-uitjes, in ringetjes gesneden (minder mag ook, vind ik lekkerder)
* 1/4 Chinese kool, gescheurd
* 1 el plantaardige olie
* 2 plakken bacon, van die goeie. Of gebruik vier plakjes ontbijtspek.
* een flinke dot okonomiyaki-saus (die maak je zo zelf, let maar op)
* een snufje togarashi en/of sanshopeper

Ik ben zo dol op die kewpie-mayonaise (die zeepfles met dat baby’tje erop – nu ik erover nadenk lijkt het wel bodylotion)! Maar ik had er tot nu toe nooit een bestemming voor. Je kunt het trouwens gewoon kopen bij AH tegenwoordig. En bij Xenos (?) heb ik het ook al gezien.

Voor de okonomiyaki-saus heb je nodig:

*4 el tomatenketchup
* 1/2 el worcestershiresaus
* 1/4 tl dijonmosterd
* 2 el mirin
* 1 el suiker
* 1 tl lichte sojasaus

Allemaal mengen in een pan. Drie minuten zachtjes laten doorpruttelen. Ik zei toch dat het een eitje was?

Chop chop! By the way: volgens mij heeft Gizzi aandelen in bosuitjes, want ze gebruikt er in bijna elk recept minstens vier (bless her heart). Dat is mij iets te gortig. Voor dit recept gebruik ik er dan ook gewoon twee, dat vind ik echt zat (ook al ben ik dol op bosui).

Hier mix ik het beslag. Ziet er nu nog niet echt aantrekkelijk uit, maar heb geduld, lieve foodie! Overigens, wat dat beslag betreft: ik maak wel de dubbele hoeveelheid (dus ook met twee eieren – maar nog steeds dezelfde hoeveelheid bosui). Ik weet ook niet waarom, maar als ik de hoeveelheden van Gizzi aanhoud, krijg ik meer kool dan beslag. Zou ook kunnen dat ik teveel kool uit de zak gebruik – ongeveer een kwart – , maar op deze manier vind ik ‘m wél lekker.

Sprenkel eerst wat zonnebloemolie in een medium pan en giet dan het beslag erin. Leg er twee plakjes bacon of vier plakjes ontbijtspek op.

Dan de truc: even afdekken met een deksel. “Dan is de pannenkoek eerder gaar”, aldus Gizzi. Duurt zo drie minuutjes. Dan: omdraaien. Niet freaken als je okonomiyaki breekt gedurende dat proces, want je kunt ‘m weer een soort van aan elkaar boetseren door ‘m aan te drukken. Bak nog eens drie minuutjes, tot de pannenkoek goudbruin is.

Laat ‘m op een bord glijden met de kant met bacon naar boven. Zet er horizontale lijnen op met okonomiyakisaus en verticale met kewpie-mayonaise (of andersom: you get the picture). Ik was een beetje gehaast, want hongerig, dus mijn lijnenspel is niet zo kunstig geworden. Als laatste kun je er nog wat togarashi of sanshopeper overheen sprenkelen, als je die kunt vinden bij de toko. Ik gebruikte een blikje shichimi togarashi uit de Original Spices-lijn van Jonnie Boer (gewoon in de supermarkt!).

Ik serveerde dit met gegrilde aubergines met miso, ook uit Skinny weeks and wicked weekends. Lekker!

De Happy List van Raved Musthaves

Sjaals met prints, sieraden met kwastjes, toffe T-shirts; zeg eens eerlijk, kun jij daaraan voorbijlopen? Ik dus ook niet. Mijn vlees is zwak als ik een (online) winkeltje vol met mooie accessoires tegenkom, die met liefde en heel veel stijlgevoel bij elkaar zijn gezocht. Mijn nieuwste ontdekking op het wereldwijde web is Raved Musthaves; een webshop met mode, sieraden en accessoires, allemaal voor prijzen-waar-je-portemonnee-ook-blij-van-wordt. De oprichtster & owner is Vera van den Heuvel, die elke week stad en land afspeurt, op zoek naar leuks voor haar webshop. Ik was zo benieuwd naar de dingen die haar blij maken, dat ik haar vroeg naar haar Happy List:

1. Nieuwe Musthaves/inkopen

Vera: “Ik sta elke week letterlijk te trappelen om weer op pad te gaan voor mijn klanten en volgers om de leukste sieraden en musthaves te scoren. Dit doe ik echt het allerliefst: het geeft me veel voldoening en energie! Heerlijk als de nieuwe artikelen gelijk in de smaak vallen!”

2. Pyjama day

“Ik heb echt een verslaving voor slofjes, sokjes en pyjama’s, vooral als ze lekker warm en lekker roze zijn. Mijn budget Minnie-Mouse sloffen van de Primark zijn dan ook echt onmisbaar!”

3. Disney Movies

“Lazy sunday? De oplossing voor lekker lui op de bank Disney-films kijken die je al 100 keer gezien hebt. Stiekem zijn Disney films prachtige verhalen die vol zitten met mooie boodschappen die ik als klein meisje nooit zo serieus nam of daadwerkelijk begreep. Nu wel.”

4. Fruits.

“Kleur, geur, smaak; dat zegt denk ik wel genoeg” 🙂

5. Kinder Suprise

“Het lekkerste op aarde… Suprise eieren! Vroeger, toen ik kind was, hadden we een bak vol met de ‘verrassingen’ die in het ei zaten. We kregen op zaterdagavond één eitje… nou dat was één groot feest! Nu koop ik twee dozen en eet ik ze binnen tien minuten op… Oeps!”

Word je hier ook zo hebberig van? Surf snel naar www.ravedmusthaves.nl en sla aan de shop!

Nieuwe rubriek: een kijkje in mijn notebook

Elke dag, de hele dag door, kom ik nieuwe producten, ideeën en inspiratie tegen. Daarom heb ik ook een soort Inspector Gadget-achtige arm ontwikkeld, waaraan een notitieboekje vastzit. Die is bestemd om al dat leuks in op te schrijven. En wel onmiddellijk.
Omdat ik zo heel veel losse krabbels, plaatjes en dingen verzamel van dingen die eigenlijk het delen waard zijn, geef ik je vanaf nu regelmatig een kijkje in mijn Notebook.

NEnz’s Weird World

Appels zo groot als kinderhoofdjes

Sinds kort woon ik in een stad waar we ook een dorpskern hebben. Nu ben ik geboren en getogen in een stad waar je een kanon kon afschieten omdat er nooit een zier te beleven was, dus ik vind dat helemaal leuk: de kerkklokken die luiden, de markt op dinsdag en de eindeloze hoeveelheid plattelandswinkels waar je pompoenen, verse boerenkool en kersen kunt kopen. Ik was vrijdagochtend vroeg net de slaapkamerramen aan het openzetten, toen ik buiten één van de boeren uit de buurt hoorde praten met mijn buren. Hij kwam fruit verkopen aan de deur. Ik kon mijn geluk niet op: fruit aan de deur, hoe dorps! Ik vloog naar beneden toen de boer bij mij aanbelde. “Heb je fruit nodig? Ik heb appels, mandarijnen, sinaasappels en peren. Een euro per kilo”, zei hij. Ik riep hysterisch naar vriendlief, die op dat moment net zijn morning fix zat te gebruiken van een zéér sterke espresso en een rondje iPad: “Wat voor fruit zullen we nemen?”. Met de gebruikelijke ochtend-donderwolk boven zijn hoofd antwoordde hij bits: “Ik. Kan. Nu. Niet. Beslis jij maar.”. En zo gebeurde het dat ik maarliefst 12 (!) kilo appels en mandarijnen kocht. Want dat soort dingen moet je nooit aan mij overlaten.

Wat daaraan vooraf ging: ik keerde enthousiast terug bij de boer, riep: “Appels en mandarijnen graag! Van elk een kilootje.” De boer antwoordde: “Nee, maar dat kan niet; het gaat per twaalf kilo.” Ik stond met mijn mond vol tanden en durfde eigenlijk niet meer te protesteren (handige eigenschap, NEnz!) toen de boer zei: “Zal ik anders een kistje met een mix maken?”. Ik kon nog net twaalf euro bij elkaar sprokkelen uit mijn portemonnee.

En toen zaten we dus met een gigantische kist vol fruit. Ik ben het hele weekend bezig geweest om het uit te delen aan iedereen die op mijn pad kwam en heb volop verse appelsap staan persen en appelcake staan bakken. Beetje jammer alleen dat de appels zo groot zijn als kinderhoofdjes, dus dat je er slechts twee nodig hebt voor een rijk gevulde appelcake. Maar we gaan door. Tot we erbij neervallen.

Doorboord

Onderweg naar mijn schoonzusje om wat klapstoeltjes (en een tas vol appels en mandarijnen… zucht) te brengen dacht ik al: wat zit mijn beha raar. Ik vermoedde eerst dat ik misschien wat kruimels in mijn decolleté had gemorst, want het prikte een beetje (ja mensen: ik ben zo iemand met kruimels in haar beha). Maar ja: je zit in de auto, dan kun je niet uitgebreid checken wat er aan de hand is op boobhoogte. Ik reed net weg bij mijn schoonzusje en vervolgde mijn weg in de richting van het winkelcentrum, toen het ineens voelde of ik doorboord werd door een stuk ijzer. Met een oog op de weg en één hand in mijn decolleté (ik moest wel!), voelde ik dat de beugel van mijn beha door de stof heen was geschoten en keihard in mijn borstkas zat te prikken. Auw! Maar ik reed net op een doorgaande weg zonder bermen of vluchtstroken (het had me ergens wel komisch geleken als ik daar had gestaan terwijl er net een agent zou komen vragen wat er aan de hand was – zie je daar maar eens uit te redden!) dus ik kon niks anders doen dan een beetje onderuit zakken met mijn lijf, stoppen met ademhalen en ter plekke vijf kilo afvallen om te voorkomen dat het stuk ijzerdraad nog dieper in mijn lijf zou prikken. Zo gauw als ik kon, ben ik omgekeerd en terug naar huis gereden, naar boven gerend en heb ik mezelf bevrijd van mijn martelwerktuig. Toen ik daarna mijn verhaal naar mijn moeder typte in een Whatsapp-bericht, was ze zich doodgeschrokken. “Wil je nóóit meer de woorden ‘doorboord’ en ‘auto’ in hetzelfde bericht zetten?!” stuurde ze boos terug. Oeps…

Diesel

Zondagochtend ging ik – net als de rest van Nederland – even langs bij Oma (met – je raadt het al – een stuk appelcake). We praatten over de gebruikelijke onderwerpen; nagellak, recepten uit de Margriet en de laatste buurtroddels. Op een gegeven moment kwamen we aan bij het onderwerp familieleden (dat kan goed of slecht voor ze aflopen – meestal slecht). Mijn oma: “Je weet toch dat J. een hond heeft hè?” Ik: “Nee oma, daar wist ik niks van. Heeft ze die al lang?”. Oma: “Nou, met de Kerst had ze hem in ieder geval al. Het is een zwarte hond en hij heet Diesel. Ze heeft hem uit het asiel gehaald. Hij scheen daar te zitten omdat hij niet goed met kinderen om kon gaan. Enfin: met Kerst zaten we aan het diner bij mijn zus, toen D. (het kleine neefje van J., degene met de hond) ineens ‘Auw!’ riep. Hij zei dat Diesel hem in zijn been had gebeten. En hij loog niet hoor, want ik zat ernaast! Ik had het dus allemaal zien gebeuren. Nou, wil je geloven dat ik vanochtend de Margriet opensla en dit zie…” – Oma pakt de bewuste Margriet en toont mij een opengeslagen pagina. Ik kijk naar een Instagram-dagboek van Jelle Brandt Corstius. Oma wijst met haar vinger naar één van de Instagram-foto’s waarop, zo staat te lezen in het onderschrift, Jelle Brandt Corstius de hond van een regisseur waarmee hij samenwerkt heeft gefotografeerd. Het is een zwarte hond en hij heet Diesel. Mijn oma roept nu op opgewonden toon: “Dat is dus die hond die J. nu heeft! Ik heb meteen mijn zus gebeld en haar erop gewezen. Misschien kunnen ze achter die regisseur aangaan en zo meer over de achtergrond van de hond te weten komen! Over waarom hij bijt enzo.”. Haar ogen zijn zo groot als schoteltjes. “Maar oma…” probeer ik voorzichtig, “dit kan toch nooit de hond van J. zijn, dit is de hond van een regisseur? Het staat erbij!”. Maar mijn oma is even vastberaden als Peter R. de Vries als hij iets op het spoor is en vervolgt: “Ja, maar dit schrijven ze toch ver vooruit? Het is een zwarte hond en hij heet Diesel! Welke hond heet er nou Diesel?”.

Ik heb mijn oma nog even uitgelegd dat mijn schoonzusje eerder die week vertelde over de kat van een vriendin-van-een-vriendin die ook zwart-met-wit is en óók Noodles heet (dus net als die van mij), maar ze was zo vol van haar ontdekking, dat ik haar grote geluk niet wilde verstoren. En bovendien: met Peter R. de Vries ga je ook niet in discussie.

Lupita

Actrice Lupita Nyong’o heeft pas net haar debuut gemaakt op het witte doek en gooit nu al hoge ogen. Ze wordt niet alleen bejubeld vanwege haar rol in de film 12 Years a Slave (ze won de Oscar voor beste vrouwelijke bijrol!), maar ook om haar ontegenzeggelijke schoonheid. Want de schoonheid van Lupita, daar raken de media niet over uitgepraat.

Maar in haar speech tijdens het ‘Black Women in Hollywood’ gala, georganiseerd door Essence Magazine, wil Lupita jonge meisjes juist vooral op het hart drukken dat je je niet teveel moet hechten aan schoonheid & looks met een krachtige uitspraak: “You can’t rely on how you look to sustain youWhat is fundamentally beautiful is compassion for yourself and for those around you.

Ze refereert ook aan haar character Patsey in 12 Years a Slave: “it (…that kind of beauty, red.) is what got Patsey in so much trouble with her master, but it is also what has kept her story alive today. We remember the beauty of her spirit, even after the beauty of her body has faded.” Daar zit ‘m voor mij de ware schoonheid van zowel Patsey als Lupita.

Wanneer je je onzeker voelt over je uiterlijk, werk dan vooral aan je innerlijk. En zorg ervoor dat jouw binnenste zó mooi is, dat de verpakking er eigenlijk niet toe doet.

Welkom in de supermarkt van CHANEL


Laat het maar aan CHANEL over om de meest fantastische decors te ontwerpen. Je zou toch denken dat de waanzinnige mode alleen al reden genoeg is om tout modeland in katzwijm te doen vallen, maar het Franse modehuis maakt van elke modeshow een nóg groter feestje dan het al is. Even kijken wat we in de afgelopen jaren al hebben gezien; een zweefmolen, een drive-in bioscoop, een ijspaleis, een hooischuur en zelfs armageddon-achtige taferelen.

Je zou zeggen dat de ideeën op CHANEL Headquarters zo langzamerhand uitgeput beginnen te raken, maar niks daarvan. Want gisteren werd de Ready-to-wear collectie voor Fall/Winter 2014/2015 wederom op spectaculaire wijze gepresenteerd. Voor de gelegenheid werd het Grand Palais in Parijs omgetoverd tot het decor van een CHANEL-supermarkt. Compleet met Coco Flakes, potten mayonaise, blikken spruitjes, en pakken linzen. Allemaal speciaal voor de gelegenheid ontworpen (als je het je – net als ik – afvraagt: nee, de aanwezigen mochten NIKS mee naar huis nemen). De droom van elke productontwerper en iedereen met een voorliefde voor design.

Complete waanzin en daarom freaking fantastisch.

Bron: The Coveteur

Dingen waar je blij van wordt

Neefje Q. die Michael Jackson nadoet. Mét hoedje. Leuke post krijgenMarks & Spencer Food bij BP. Weer eens wat anders dan het standaard tankstationvoer!Eens een keer wat koken uit een oud kookboek uit je kast. Ooit wil ik een project doen à la Julie & Julia, waarbij ik alles, maar dan ook alles kook uit één kookboekNagellak die lekker lang blijft zitten (een zegen!)Je handen warmen aan een mok theeNotitieboekjes met handgeschept papier. Schrijft zo lekker!KussengevechtDat ene paar superzachte huissokken. There’s nothing quite like it.De geur van een pan eten die staat te pruttelen op het fornuisEen leuk liedje in je hoofd hebbenDe gezichtsuitdrukkingen van mijn kat Noodles nadoendat herinnert me eraan: Grumpy CatHet boompje in je tuin dat ineens een mooie kleur heeft gekregenEen leuk (nieuw) winkeltje ontdekken in je buurtLege oude theeblikjes vullen met suiker of wat-je-maar-wiltDie ene leuke broek in de uitverkoop vinden. En dat er dan nog maar één exemplaar is, in jouw maat.Magnolia-takken kopen bij de bloemenkraam op de marktKokoswaterDe kleuren van lentecollecties in de winkelEen kookworkshop volgen met Rachel Khoo, thanks to Culy!

Als er een vers blad op je deurmat valt (ik ben abonnee van Jamie Magazine en rijd zelfs door de buurt met een knalroze fietsmand waar ‘Jamie Magazine’ op staat. Trekt altijd veel bekijks) Een lolly vinden in je tas (eh, een ongebruikte, that is) Op je fiets van een heuveltje af rijden. Yiiihaaaa! Mijn neefje van nog geen half jaar oud door de kamer zwieren als een zweefvliegtuig. Een zak edamame in de vriezer bewaren. Heb je trek, dan kook je gewoon even 5 minuten een handje boontjes. Maldon zeezout (iets anders komt mijn huis niet binnen) erover et voilà! Okonomiyaki maken. Nee, ik heb geen beroerte gekregen: dit is de naam van een Japans gerecht. Een soort pannenkoek, maar dan met kool en bosui en een superlekker sausje eroverheen. Receptuur volgt spoedig!Jullie leuke reacties op mijn plog van laatst. Ik dacht nog: dit verhaal interesseert niemand, maar ik heb genoten van jullie positieve en enthousiaste reacties! The day after de Oscars, wanneer alle verhalen naar buiten komen, prijswinnaars bekend zijn en iedereen het erover heeft. I loved Ellen’s beroemde selfie.

Jollypops zijn lolly’s, gemaakt van natuurlijke ingrediënten. Die wil je zéker tegenkomen in je handtas! Te koop via twee21.nl

Wees er altijd van overtuigd – zelfs als het even tegenzit – dat er mooie, leuke, bijzondere dingen op je wachten.

Een bord vol happy; Samantha Lee’s Instagram-feed staat er vol mee:

Rachel Khoo (ik ben natuurlijk nog steeds helemaal in haar ban!) heeft een nieuwe tv-serie: ‘Rachel Khoo’s Kitchen Notebook: London’. Het wordt vooralsnog alleen in verre landen uitgezonden (Rachel tijdens de kookworkshop: “Vraag me niet waarom, ik ga daar niet over!”), maar op Youtube vond ik al een voorproefje mét een snel recept voor aardbeientaart met peper:

Caramel Popcorn Kittens: need I say more?

En tot slot dit cadeautje: 10 things every female should know:

Koken met Rachel Khoo uit ‘Mijn Franse Keuken’

Gratin dauphinois, steak tartare, moules marinières, crêpes, boeuf bourguignon, oeufs en cocotte; deze rijke gerechten uit de Franse keuken ken je ongetwijfeld, want ze zijn wereldberoemd. En vaak niet zo eenvoudig te bereiden. De Britse Rachel Khoo geeft een moderne twist aan die klassiekers uit de Franse keuken waardoor ze niet alleen wat lichter zijn, maar je ze ook thuis na kunt maken. Voor haar eerste boek – Chez Rachel – testte ze de recepten uit in het piepkleine keukentje van haar even zo kleine appartementje in Parijs. ’s Avonds klapte ze haar bed in om een tafeltje voor twee personen te dekken. En zo runde ze haar eigen huiskamerrestaurant, het kleinste restaurantje van Parijs.

Na het succes van dat boek en de bijbehorende tv-serie op de BBC, reisde Rachel haar eetlust achterna langs markten, bergen, kusten en dorpen in Frankrijk. Ze wilde ontdekken wat er gekookt werd in streken buiten Parijs en met welke producten. Met de trein, auto en zelfs een gammele bus die ze huurde, reisde ze van Bretagne tot aan de Provence. Dat inspireerde haar tot de berg recepten die je nu vindt in haar nieuwe boek ‘Mijn Franse Keuken’. Rachel laat je meegenieten van Frankrijk in haar smakelijkste vorm. Van een millefeuille met tomaten en linzen (gemaakt van galettes; hartige crêpes van boekweitmeel) uit Bretagne tot aan krokante eend & gebakken sauternesdruiven in slawraps uit Bordeaux. Maar ook een sandwich met buikspek en baskische ketchup uit Baskenland, een bloedmooie meloencharlotte met gesuikerde bloemen uit de Provence (die ga ik van de zomer maken voor mijn verjaardag; dat weet ik nu al), aardappelkroketjes uit Lyon en Pad Elzas; een soort cross-over tussen de Aziatische en de Franse keuken, waarvoor ze inspiratie opdeed in de Elzas.

Omdat Rachel niet alleen de sterren van de hemel kookt en schrijft, maar ook nog eens een zeer innemende persoonlijkheid is – de joie de vivre straalt uit haar poriën – organiseerde Culy.nl samen met uitgeverij Kosmos een kookworkshop voor een paar gelukzalige Rachel-fans. Moi incluis. In de kookschool van Mister Kitchen op het Westergasterrein in Amsterdam schuiven wij rondom een grote tafel met aan het hoofd Rachel, gehuld in een jurkje met zebraprint, een felgeel vest en haar signature red lipstick (ik weet dat de werkelijke reden dat je dit verslag leest is om dit soort informatie te weten te komen). “I love bright colors“, zegt ze even later ook tegen mij en mijn lief; de enige man in dit gezelschap, die ik voor de gelegenheid heb meegesleept.

Samen met Rachel gaan we direct aan de slag om ‘Sablés aux fromage et tomates‘ te maken: zandkoekjes met kaas en tomaat. We mixen – met de hand! – geraspte parmezaanse kaas met bloem en blokjes koude boter tot een kruimeldeeg en daarna maken we er een soort worst van, die we rollen in vershoudfolie. “Je moet wel echte boter gebruiken”, zegt Rachel, “geen margarine. Toen ik een opleiding volgde aan de Cordon Bleu-school, vroeg een van mijn klasgenoten aan de chef of je voor croissantdeeg ook margarine kan gebruiken. Ze werd doodgezwegen. Maar echt: ik geloof niet in light producten. Gebruik liever volle crème fraiche en echte boter, dan smaakt het beter en geniet je er ook meer van.”
De rol gaat 30 minuten in de koelkast, waarna we er dikke plakjes van snijden. Op elk plakje gaat een plakje kerstomaat en een blaadje verse oregano en daarna gaan de sablés 10 minuten de oven in, op 180 graden. Zo makkelijk kan het zijn!

Daarna maken we Pintxos; hoog opgestapelde hapjes op stokjes die je waarschijnlijk wel kent uit Spaanse tapasbars. In Baskenland worden ze ook veel gegeten, maar dan uiteraard wel op z’n Frans. Trots laat Rachel de cocktailprikkers zien waar ze even daarvoor met washi tape vlaggetjes aan heeft gemaakt. “In het boek hebben we cocktailprikkers versierd met strikjes, gemaakt van Liberty-stof”, zegt ze. “Of je kunt voor minimalistisch gaan!”, lacht ze, terwijl ze een saaie, niet-versierde cocktailprikker omhoog houdt.

Rachel vertelt vervolgens dat ze visueel is ingesteld en een art school-achtergrond heeft. Daarom bedenkt en tekent ze recepten vaak vooraf in haar notitieboekje, om vervolgens pas het recept uit te gaan testen. “Soms bedenk ik iets en dan denk ik dat het helemaal fantastisch gaat smaken. Maar dan valt het in de praktijk toch tegen”, legt ze uit. “Maar het is heel belangrijk om altijd een notitieboekje bij je te hebben. Je kunt namelijk onderweg zomaar een ingeving of een idee krijgen.” De leuke illustraties voor haar boeken maakt ze ook helemaal zelf.

De verrassing van de dag vinden we de cake pops: stukjes cake die we bedekken met kersenjam en daarna rollen door kokos die even is gebakken.

Op de vraag hoe ze omgaat met tegenslag, zegt Rachel: “Ik heb váák gefaald. But you have to pick yourself up and try, try, try. Toen ik het idee voor ‘The Little Paris Kitchen’ (in Nederland uitgebracht als ‘Chez Rachel’) in mijn hoofd had, liep ik alle uitgeverijen af en heb ik op ontzettend veel deuren geklopt. Sommige bleven zelfs dicht! Ik heb een uitgever bijna letterlijk gestalkt via e-mail, tot ‘ie op een gegeven moment zei: ‘Rachel, hou er maar mee op.’. Velen zeiden ook: ‘O, je hebt nog geen eigen tv-programma? Sorry, maar dan kunnen we er niks mee’. Uiteindelijk zag uitgeverij Penguin er een boek in. Dus eerst was er het boek, toen de tv-show. Ik doe het steeds in omgekeerde volgorde!”

“Trouwens, toen ik mijn moeder belde om haar het nieuws te vertellen en riep: Mam, de BBC gaat een tv-show over me maken! Zei mijn moeder: ‘… but you’re nórmal?!’.”

Waar ze het liefst eet als ze in Parijs is, willen we weten. “Ik ga graag naar de markt. Maar ook naar welke kaaswinkel dan ook. Mijn lijst van favoriete restaurants wisselt steeds, daarom staat er een uitgebreide opsomming op mijn website!” Die website van Rachel, die onlangs vernieuwd is, moet je écht even bekijken: www.rachelkhoo.com. Want je vindt er massa’s inspiratie om de overheerlijke Franse cuisine naar je eigen keuken te brengen. Waar die ook is en hoe groot of klein die ook moge zijn. Want als Rachel het kan in haar piepkleine Little Paris Kitchen, kan jij het thuis ook.

Het nieuwe boek van Rachel Khoo, ‘Mijn Franse Keuken‘ (Kosmos Uitgevers) is vanaf 11 maart te koop in Nederland! Via de link kun je alvast een exemplaar reserveren.

Met dank aan Culy en Kosmos Uitgevers!

Santigold ontwerpt sokken voor Stance

We kunnen zangeres Santigold uittekenen in de laatste collecties van ontwerper Jeremy Scott. En die bestaan vaak uit felle kleuren en opvallende prints (een feest voor ’t oog en je modevoelsprieten). Die voor Santigold zo kenmerkende stijl, wordt zelfs doorgevoerd tot aan haar sokken. Dus dat ze de samenwerking is aangegaan met Stance – een label met zo ongeveer de coolste sokken ter wereld – is niet zo gek.

De Santigold x Stance collectie trapt af met drie verschillende ontwerpen. Allereerst de zwart-witte ‘Brooklyn Go Hard’-sokken, die zijn geïnspireerd op haar nummer met Jay-Z, de buurt waarin ze woont (als je goed kijkt, spot je de Brooklyn Bridge!) en haar liefde voor DIY. Ze vroeg kunstenaar Thom Lessner om de illustraties te maken. De ‘Gold Links’-sokken verwijzen naar het Rococo-tijdperk dat haar zo intrigeert en voor de ‘Kilimanjaro’-sokken haalde ze haar inspiratie uit een trip naar Tanzania, waar ze de Kilimanjaro ook daadwerkelijk beklom. Er zit een met kraaltjes geborduurde badge op, die je er ook af kunt halen. Van de opbrengst van die sokken gaat 20% naar Charity Water, een stichting die voor schoon en veilig water zorgt in ontwikkelingsgebieden.

Plan is om later dit jaar nóg een collectie te ontwerpen. Kom maar door met die sokkenparade!

]

Kijk voor meer info én meer sokken op www.stance.com.