NEnz

Lieve leeskeesjes,
Mijn tijdelijke afwezigheid hier, op www.nenz.web-log.nl, kwam niet voort uit zaken als het ontbreken van een rookmelder, het enigzins geobsedeerd zijn door een zeker boek, of het alsnog hysterisch inwilligen van mijn Christmas Wishlist.
Neen, ik zat even ouderwets in de lappenmand. Maar daar hoop ik nu langzaamaan uit te kunnen kruipen. I’ll be back soon!

Love,
NEnz

Foto by Elza Jo

En ze leken bij de eerste aanblik nog wel zo mooi ruimtelijk en lofterig; de torenhoge plafonds in ons nieuwe appartement. On the other hand: na die ene kijkafspraak dacht ik ook dat de ramen in de woonkamer reusachtig lang waren, dat het zonlicht fel door de open ramen in de gang scheen en dat mijn woonwijk één kakofonie van gezellige, zomerse tafereeltjes was. Bij nader inzien blijk ik nu met zeven meter gordijn te zitten dat aan de onderkant ongeveer een meter te lang is, blijkt die lange gang geen enkel raam te bezitten en zie je hier geen kip. Ik vlieg bijna de vakkenvullers van de AH om de hals, blij dat ik weer echte ménsen zie.

Maar wat die plafonds betreft: die zijn zeker mooi ruimtelijk (alleen toch niet zo lofterig). Eigenlijk een beetje té ruimtelijk. Want die bevinden zich op zo’n vijf meter hoogte vanaf de vloer. En hoe ga je daar dan bij komen om, let’s say, een spinnenweb te verwijderen, een lamp te verwisselen of te doen wat-men-dan-ook-doet-met-het-plafond? Nu hadden we de mazzel dat de vorige bewoner een waanzinnig lui mens bleek die te beroerd was om zijn oude lamp nog te komen verwijderen (het nadeel daarvan is dat wij nog steeds al zijn Center Parcs-post krijgen), waardoor we in ieder geval licht hebben in onze lange hoge gang. Maar er waren ook andere overblijfselen aanwezig van de vorige bewoner (naast heel veel haar in het doucheputje), en wel een rookmelder, aan datzelfde plafond.

Onze eerste reactie hierop was: fijn, want zo zullen we in ieder geval niet gevonden worden als verkoolde lijken als we vergeten om onze aardappels van het vuur te halen. Minder fijn vonden we het dat diezelfde rookmelder in het weekend voor oud & nieuw ineens piepjes begon te geven. Want: teken dat de batterij bijna op is, geen nieuwe batterij in huis en ook niet de freaky lengte om daar eigenhandig bij te kunnen komen. Gelukkig had mijn vader hier nog een gigantisch hoge ladder rondslingeren (don’t ask…) die we na drie vingerkneuzingen vast hebben kunnen zetten tussen de twee muren. En toen moest vriendlief – gezegend met een meer dan gezonde dosis hoogtevrees – de ladder op om de batterij uit de rookmelder te verwijderen.

Needless to say ging dit niet helemaal vlekkeloos, en toen de rookmelder alleen maar harder en sneller begon te piepen en het ding verder met geen mogelijkheid open te krijgen was, besloot mon amour in een aanval van blinde paniek om het hele ding dan maar fijnzinnig aan gruzelementen te slaan met een hamer. Terwijl ik onder de ladder doordanste om de brokstukken op te vangen (anders zou mijn nieuwe laminaat – dat ook al zo leuk was om te leggen – weer naar de filistijnen gaan), kwam vriendlief er achter dat de rookmelder eigenlijk toch eigenlijk wel heel gemakkelijk open te maken was geweest, door het hele ding een kwartslag naar rechts te draaien. Maar, detail.

Als er morgen in de krant staat dat er twee verkoolde lijken gevonden zijn in een appartement met hysterisch hoge plafonds, weet je in ieder geval welke geschiedenis daaraan vooraf is gegaan.

Slow Down – India.Arie

Foto afkomstig van Diane Pernet

Het grote nadeel van het wegvallen van je computer is niet alleen dat je je een soort paria voelt, compleet afgesloten van de rest van de wereld, maar ook dat al die leuke blogjes die je graag wilde tikken opeens niet meer relevant zijn. Zo struinde ik op een halffabrikaat van mijn Christmas Wishlist. Niet zomaar een paar verlangens op papier, maar van die wishes waar je bij wegdroomt en die eigenlijk een béétje-heel-erg onbereikbaar zijn.
Omdat ik mijn kleine computerdrama niet in de weg wil laten staan van mijn dromen, idealen en gezellige blogskes (en een beetje omdat The Secret altijd predikt dat – als je maar vaak genoeg zegt dat je iets wilt – het universum alles wat je wenst jouw kant uit stuurt. Wat ik eigenlijk een load of crap vindt, maar je-weet-maar-nooit!), plaats ik ze alsnog. Zie het als mijn Oud & Nieuw-wishlist, mijn 2009-wishlist of wat the heck, de we-zijn-er-alvast-vroeg-bij-voor-de-volgende-kersemis-wishlist. En dan wil ik ook graag horen wat jullie wensen, bitte!

NEnz’s Christmas Wishlist without limits:

• Het pittige & kittige geruite bomberjasje van Hellz Bellz van wol en leer
• Handgemaakte NEnz-doorknockers van Melody Ehsani
• Een schilderij van een Fafinette, naar mijn evenbeeld getekend (whie!)
• Een feestelijk doosje macarons van Ladureé
• Een reusachtige ‘cherry chapstick’ à la die van Katy Perry tijdens de MTV Awards
• En dan ook maar meteen haar Obama-jurkje van Jean-Charles de Castelbajac
• De Chanel gitaartas
• Het boek ‘Letter to my daughter’ van Maya Angelou
• Een Kitchenaid in ‘blue willow’ voor mijn cupcakebakverslaving
• Één van de grote Harajuku poppen uit de reclame voor Harajuku Lovers Fragrance
• Een piece van Claw Money op één van de (nu nog) dodelijk saaie muren van mijn gang
• Alle legopoppetjes met JCDC-outfitjes uit dit filmpje
• Een vroege lente, zodat ik ein-de-lijk mijn Married to the MOB-dunks aankan zonder ze meteen te ruïneren
• Een personal pattisier die vooral zeer bedreven is in de kunst van het macaron-maken
• Een middagje kerstkoken met Nigella Lawson. Gezellig!
• Een glitterjurkje van Sonia Rykiel. Fabulous.
• Genoeg Noël geurkaarsjes van Annick Gôutal om de rest van het jaar in de kerstspirit te blijven (met dank aan Tante Sas die mij hieraan voorgoed verslaafd maakte)

New York, New York – Frank Sinatra