NEnz

Jeez, ik ben de audiotape die je eerst zag als je mijn logje bezocht, effe helemaal zat. Daarom temporarily eventjes dit mooie plaatje. Zo, dat ziet er weer even fris uit.
Hoest met jullie dan? Met mij gaat het wel oké, op het feitje na dat ik al een paar dagen rondstrompel als een tiener op haar eerste pumps. Alleen ziet het er bij mij allemaal nog een stukje oneleganter uit. What is the case? Ik heb anderhalve maand geleden in een gekke bui een keertje geskate, om ook eens wat aan lichaamsbeweging te doen (volgens mijn vriendje is elke dag shoppend door de stad lopen toch niet echt te vergelijken met een workout). Jaja mensen, op van die wieltjes, ja. En toen ik de skates, geleend van vriendinnetje L. aantrok, had ik al zoiets van: mh, dit zit niet echt comfy. Maar het vooruitzicht naar knetterstrakke billen deed me mijn pijnlijke enkels en voeten als sneeuw voor de zon vergeten. Dit is overigens het leer-moment voor jullie allemaal, want ga nooit ofte nimmer skaten met skates die niet lekker zitten. Daarvan krijg je namelijk na een tijdje last. En als je er dan gewoon stug door mee blijft lopen, zoals ondergetekende, kom je op een dag tot de ontdekking dat het dagelijkse sprintje naar de bushalte toch niet meer zo soepeltjes verloopt. Vorige week kon ik mijn funny walk nog wel verbloemen (picture this: ik, strompelend door de school, beland aan bij de mediatheek waar rijen tikkende studenten me aan zitten te gapen, ready om er -zodra ik buiten gehoorafstand ben- op los te roddelen. Wat doe je dan als meisje? Juist ja, je doet net alsof er niks aan de hand is met je pijnlijke enkel en voet en stapt gewoon stoer door op je onderdanen. Waarna je -zodra je uit het zicht bent- achter een plant gaat staan huilen van de pijn), maar nu kan ik toch echt niet meer anders dan strompelen. Ik heb het idee dat er bij elke stap die ik zet, van die sterretjes rond mijn been te zien zijn, zoals in strips.
Maar goed, nadat mijn tutor me er op attendeerde dat er ook zoiets bestaat als een huisarts, besloot ik de mijne vandaag dan toch maar te bellen. En uiteraard was die op vakantie, waardoor ik werd doorverbonden naar een andere arts. Daar kreeg ik een chagarijnige receptioniste aan de lijn. Toen ik mijn verhaal had gedaan, zei ze: “Nou, als je er al anderhalve maand mee rond hebt gelopen, kun je net zo goed wachten tot je huisarts volgende week dinsdag weer terug is, jaaaa?”
Ik voelde me daardoor natuurlijk hartstikke schuldig dat ik met mijn luttele enkelprobleempjes had geprobeerd om de felbegeerde wachtkamerplek van zieke, arme kindertjes en bejaarde vrouwen op sterven in te nemen en legde me er maar bij neer.
Gelukkig werkt mijn moeder op een huisartsenpraktijk en vroeg ze, na mijn voet en enkel te hebben geanalyseerd, daar even rond wat er met me aan de hand zou kunnen zijn. Daar dachten ze dat de pezen in mijn voet en enkel waarschijnlijk ontstoken zijn. Advies: beentje omhoog op een kussen, koelen met ijs en vooral veel rust geven.
Heb ik eindelijk een excuus om mijn huiswerk niet te hoeven maken…