NEnz

Toen ik vandaag een schattig klein meisje door de straat zag drentelen, dacht ik opeens: wat was het toch altijd leuk om op te passen. Hoewel, altijd, ik herinner me ook nog dat ik de huilbaby van de buren met geen mogelijkheid stil kreeg op een snikhete dag en zo ongeveer op het punt van pure wanhoop stond, tot de buurvrouw ineens achter me opdoemde als een geest uit een fles. Wat zal ik er professioneel uitgezien hebben. Of wat te denken van die keer dat ik zestien was en mijn vriendje stiekem over had laten komen. We zaten net verstrengeld in een liplock toen ik vanuit mijn ooghoek zag dat de kleine dreutel waarop ik paste naar beneden was gekomen in haar Barbie-pyamaatje en met grote ogen naar de tv stond te kijken, terwijl het waanzinnige monster uit de horrorfilm net close-up in beeld was. Tadaa: twee jeugdtrauma’s op een presenteerblaadje.
En toch, ondanks al deze zeer ongemakkelijke situaties, lijkt het me best leuk om weer eens deel uit te maken van de Babysittersclub. De kids mogen toch altijd nog maar kort opblijven nadat paps en mams uitgezwaaid zijn (tenzij je op zaterdagavond babysit, ik zeg het je, not a good idea, je hebt je handen vol) en die tijd kun je fijn vullen door ongegeneerd met Barbies te spelen. Daarna kun je easy peasy geld verdienen terwijl je de nieuwste aflevering van Desperate Housewives kijkt, met je neus in de studieboeken zit of een nieuw stukje tikt achter de laptop. Ik zeg: best ideaal. Misschien hangt er binnenkort wel een briefje van me in de supermarkt…