NEnz

Wat er zoal gebeurt in de weirde weekends van NEnz:

Drie nachten op rij op het opmerkelijke tijdstip van 04:30 gewekt worden door het gehuil van een hond, terwijl we nooit eerder een hond hebben gezien in ons appartementencomplex. Uiteindelijk trekt vriendlief de Allstars onder zijn pyjamabroek aan om op de galerij te gaan polsen waar de jankende hond vandaan komt. Ik doe onderwijl een hysterische poging om weer in slaapstemming te komen door een wolk lavendelspray boven mijn bedhelft te spuiten en zen-achtige gedachten op te roepen.
Even later komt vriendlief terug met het bericht dat het hondengejank uit de slaapkamer van onze directe buren komt, alwaar hij ze door een open raam tegen de hond hoort praten dat ‘ie stil moet zijn.
Conclusie: onze buren hebben tegenwoordig een hond. En wij hebben niet langer onze nachtrust. We lopen nu al drie dagen rond als zombies die zo nu en dan hevig geïrriteerd zijn om niets. Gezellig!

En is het geen huilende hond, dan is het wel de aanwezigheid van een hinderlijk rondzoemende mug.
Vriendlief – al drie nachten bestolen van zijn nachtrust en dus op oorlogspad – bleek ineens over het doorzettingsvermogen van een zelfmoordterrorist te beschikken en gilde hysterisch geen oog dicht te zullen doen voordat hij de bewuste mug te pakken zou hebben.
Terwijl ik af en aan in slaap dommelde en weer wakker schrok (wegens slaaptekort was ik op dat moment in de stemming van: “knock yourself out,stekende mug”), was vriend op strooptocht, tot hij er na een uur achterkwam dat zijn prooi tegen het plafond zat, dat zich op de praktische hoogte van ongeveer vijf meter boven ons bed bevindt (en nee; ik kan me ook niet meer herinneren waarom we met alle geweld deze woning wilden).
Tijdens mijn poging om dit rampscenario hardnekkig te negeren door mijn neus nog wat dieper in mijn Bas Kosters-kussentje te drukken, hoorde ik vriendlief woest heen en weer benen door het huis, vervolgens het geluid van een ladder die werd uitgeklapt en het geritsel van plakband.
Toen ik besloot toch maar even te checken of het wel goed ging c.q. of ik misschien wat beeldmateriaal moest verzamelen, zag ik vriendlief op de drie meter hoge ladder staan met in zijn rechterhand de onorthodoxe constructie van een plumeau waaraan een Swiffer-bezem bevestigd was met plakband. Ik kreeg de slappe lach, hij gilde nog iets van: “Dit komt toch niet op je blog hè?!” en twee seconden later was de bewuste mug geplet met de onderkant van de Swiffer.
Tja, er zijn conventionelere manieren om een mug te doden.

Ter navolging van de dode groene vliegjes op het aanrecht uit NEnz Weird Weekends #1, op zondagochtend tot de ontdekking komen dat op de grond, bij de pui van ons Franse balkon, liggen: 2 dode motten, vijf dode muggen, vier minuscule dode witte wezentjes die ik nog nooit van mijn leven gezien heb, 1 nog half levende langpootmug en zeven dode groene vliegjes. Als toetje zit er ook nog een levende mug in de vitrage. We hebben géén idee hoe ze aan hun einde zijn gekomen en waarom allemaal op die plek. Maar hee: dat scheelt weer scenario’s zoals hierboven beschreven.

Hoe ik mijn zondagavond heb doorgebracht? Wel, al Zumbaënd (als in: de kunst van de danssport ‘Zumba’ pogen uit te beelden), middenin een druk restaurant, waarom? Laten we zeggen dat de schaamte omtrent mijn publieke vernedering pas later intrad, vandaar.

En hoe was uw weekend?