Na argumenten als ‘ik houd niet van Hitler’, ‘ik word droevig van oorlogsfilms’, ‘ik kan er niet tegen als mensen in het Duits praten’ en ‘kunnen we Mean Girls niet voor de tiende keer kijken?’ moest ik er van vriendjelief dan toch aan geloven: het kijken van Der Untergang.
Ik had immers al wekenlang mijn eigenste filmvoorkeurtje doorgedramd, waardoor hij chickflicks als Closer, Bridget Jones’ Diary 2 en ja, Mean Girls moest doorstaan, en nu was het aan hem om een movie te kiezen. En aangezien The Life Aquatic, zijn andere keus, me net zo hilarisch leek als neergemaaid worden door een truck, legde ik me neer bij mijn persoonlijke untergang. Kijken die hap, en hopen dat we er nog iets van opsteken.
Toen de film was afgelopen en het scherm donker werd, keek vriendjelief me met pretoogjes aan: “En, wat vond je ervan?” Ik, niet bereid om mijn nederlaag zomaar toe te geven: “Mwah, wel oké.”
“Wel oké?”, probeerde hij voorzichtig, “Vond je ‘m niet heel erg goed?” Ik: “Jáááá okee, hij was fantastisch en goed en vermakelijk! Nou goed?!”
Vriendjelief lachte een zelfingenomen lach: “Zie je nou wel dat je mij beter de films uit kunt laten kiezen?” Grr…
Nieuw hier? Lees meer over '
9 Comments