NEnz

Ik ben heus wel eens op teevee geweest hoor. Vaak tijdens mijn streetdanceperiode. Zo hupte ik toen ik dertien was dansend door het beeld tijdens het koninginnedagjournaal vanuit Ijsselstein. En ook tijdens de geweldige successvolle eerste uitzendperiode (not) van het nieuwe Veronica, toen deed ik samen met mijn team mee aan de danceclipverkiezing. We werden toch tweede. En niet te vergeten die spetterende clip die we opnamen in Kernwasser Wunderland in het Duitse Kalkar, waarbij we gefilmd werden in een heuze kerntoren (of hoe dat ook mag heten), waar de vleermuizen en vreemdsoortige (zou dat iets met de kernstraling te maken hebben gehad?) vuurvliegjes ons om de oren vlogen. Ja, toen was ik ook met mijn bolle wangen in beeld. Gelukkig is breedbeeldtelevisie inmiddels veel meer geaccepteerd.
Maar toen ik gisteren met vriendinnen M., J. en L. bij de opnames van Varalive te gast was, deed ik het toch een beetje in mijn broek van de zenuwen. Niet dat ik nou zo bang was om op televisie te komen hoor, maar ik zag alweer allerlei ongeoorloofde taferelen voor me. Dat ik opeens heel nodig naar de wc zou moeten ofzo, of dat ik een hoestaanval zou krijgen. Of dat Claudia mij iets zou vragen en ik alleen maar een beetje stom zou kunnen zitten grijnzen. Zoiets.
Gelukkig viel het allemaal hartstikke mee en zijn diarree-aanvallen, hoestbuien en vraagstellingen me bespaard gebleven. Wel was er één moment waarop Claudia achter de bank waarop ik en mijn vriendinnen zaten dook en een telefoongesprek begon. En ja, wat doe je dan als bankzitter? Hoofd meedraaien of voor je uit blijven staren? Ik besloot om mijn hoofd deels mee te laten draaien, waarvan het gevolg was dat ik anderhalve minuut met een pijnlijke, stijve nek als een standbeeld in dezelfde houding heb moeten zitten. Ik durfde geeneens te slikken. Maar goed, we hebben het overleefd.
Het resultaat was natuurlijk ook live te volgen op teevee en aangezien mamalief en mijn vrolijke vriendje het programma allebei voor me hadden opgenomen, kon ik gisteravond genieten van 22 seconden moi die met haar ogen zit te rollen. Daar gingen mijn seconds of fame.
Wat ik verder nog kwijt wil? Wel, dat Bergdorf Blondes een hartstikke leuk boek is (heeeerlijk die snobby rich girls attitude in New York) en dat de glinstersteentjes van de Z van mijn riem af beginnen te vallen (al zeven juwelen verloren! huil!), dus dat ik morgen even terugga naar de store. En ook dat de oude liedjes van Amos Lee veeeel mooier zijn dan de songs die hij nu op het Blue Note label heeft uitgebracht. Zonde!
Nu ga ik even genieten van mijn stardom terwijl ik lekker relaxed naar Das Experiment ga kijken op mijn Fatboy. Bye!