NEnz

Sommige artiesten vind je gewoon bijzonder, ook al doen hun deuntjes je misschien niet zoveel. Neem nou bijvoorbeeld een artiest als P!nk; ik zou nooit een album van haar kopen, maar ik heb grote bewondering voor de manier waarop ze laat horen wat ze van bepaalde dingen in de wereld vindt. Van bepaalde mensen in de wereld vindt. Toen ik van de week haar nieuwe plaat moest gaan beoordelen voor een recensie, hoorde ik haar nummer Dear Mr. President; een brief, gericht aan president Bush. Op zulke momenten kan ik grote bewondering voor P!nk opbrengen, zonder verder meteen als een bezeten fan knipsels uit de Hitkrant van haar te gaan sparen.

Nog zo’n artieste die altijd mijn interesse trok, maar op wiens weirde beats ik geen grip kon krijgen, is M.I.A. Ik zag haar clip voor Buckey Done Gun wel eens voorbij komen op The Box en wist dan; dit is een retestoere meid. Maar ik zat nou niet bepaald mee te stampen op de beat. Deels omdat die zo ongrijpbaar was. Na op een feestje te zijn geweest waar op een gegeven moment een knetterharde versie van Buckey Done Gun uit de boxen schalde, ben ik om en vind ik het een fantastisch nummer. Goed, het is een beetje vreemd, maar wel ontzettend lekker. En wat M.I.A. nou een beetje extra speciaal maakt; ze is onwijs stoer.
Ze draagt outfits die niemand anders draagt, ze is ontzettend mooi, het soort dat je van jezelf hebt en waarbij je geen spoortje make-up nodig hebt en ze maakt geweldige kunst. En als je weet wat ze allemaal heeft meegemaakt en waar haar muziek en kunst uit voortkomt, kun je alleen nog maar meer respect voor haar opbrengen.

M.I.A. was bijvoorbeeld nog maar een krijsende koter van zes maanden toen haar ouders besloten om het hele gezin vanuit Londen te verhuizen naar hun thuisland Sri Lanka. Dit omdat haar vader zich aan wilde sluiten bij de Tamil-strijders in het land, om onafhankelijk te worden van de overgrote Sinhalese populatie. Haar vader kreeg de politieke naam Arular (ook de naam van M.I.A.’s album) en werd grondlegger van EROS; een militante groep Tamils.
M.I.A. en haar familie woonden op de boerderij van haar grootouders, in een hutje zonder electriciteit of stromend water. En toen haar vader meer en meer betrokken raakte bij militante acties, verhuisde de rest van het gezin naar het noorden van het land. Ze hadden nog maar weinig contact met haar vader omdat hij op de vlucht was voor het leger en als hij langskwam om ze te bezoeken, werd hij aan de kids voorgesteld als een oom, zodat zij hem in hun naïviteit niet zouden verraden als het leger langskwam om het gezin te ondervragen.

Toen de burgeroorlog op een gegeven moment escaleerde, werd het helemaal onveilig voor M.I.A. & co en stuurde hun vader hun tickets om naar India te gaan. M.I.A.’s moeder verhuisde met drie kinderen naar een verlaten huisje, mijlenver weg van de meest dichtsbijzijnde weg of buren.
Ze raakten steeds armer en werden ziek. M.I.A.’s oom die op bezoek kwam, kon het niet langer aanzien en nam het gezin mee terug naar Sri Lanka, waar de oorlog op z’n hoogtepunt was. De familie van M.I.A. probeerde tevergeefs te vluchten; het leger schoot regelmatig Tamils dood die de grens over probeerden te gaan. Na vele pogingen lukte het M.I.A.’s moeder uiteindelijk om samen met de drie kinderen naar India te vluchten en uiteindelijk naar Londen, waar ze als vluchtelingen gingen wonen.

Daar begon M.I.A. Engels te leren en luisterde ze voor het eerst naar de Westerse radio, doordat ze die geluiden bij de buren vandaan hoorde komen. Ze raakte geïnteresseerd in de Hiphop- en rapmuziek van artiesten als Public Enemy en N.W.A.
M.I.A. bleek een creatievelingetje en werd toegelaten tot de London’s Central Saint Martins Art School waar ze kunst, film en video studeerde. Daar begon ze alle ervaringen uit haar jeugd te uiten. Ze combineerde foto’s van rapiconen met afbeeldingen van de oorlog uit haar jeugd, maakte filmpjes waarin ze de Aziatisch-Britse stijlen combineerde met Amerikaanse new-wave beelden en mengde de de kledingstijl waarover ze op St. Martins had geleerd met de kleding van vluchtelingen.
Op een gegeven moment maakte ze een serie schilderijen met graffiti in snoepkleuren en sjabloonafbeeldingen van de terroristische beweging van de Tamils. Ze sprayde daar tijgers en palmbomen overheen met graffiti en oranje, groene en roze legerprint met afbeeldingen van bommen, wapens en vrijheidsstrijders. Elk schilderij werd verkocht en een serie afbeeldingen van de collectie werd opgenomen in een boek.

Op dat moment zocht de band Elastica een kunstenaar voor de look van hun album en kwamen zij terecht bij M.I.A., die hen daarna volgde op tournee en videobeelden maakte van hun optredens. Daar ontmoette zij Peaches; ook een Britse artiest, die haar kennis liet maken met een Roland MC 505 mixmachine waarna M.I.A. zich op het maken van muziek stortte.
M.I.A. werkte zes songs uit en zette die op een mixtape die haar visitekaartje werd voor de muziekindustrie.
Het duurde niet lang voordat een producer haar bandje oppikte en besloot M.I.A. een kans te geven als rapartiest.

Nu ligt haar album Arular alweer een tijdje in de schappen. Het is een mix van urban hiphop met electronische deuntjes en elementen van wereldmuziek. De plaat barst van de energie en M.I.A.’s sound wordt vergeleken met een vroegere Neneh Cherry en Miss Kitten wanneer ze haar diva-maniertjes thuislaat.
Meer weten over M.I.A.? Check haar te gekke site www.miauk.com maar eens. Dan zing ik nog even mee met Buckey Done Gun…