NEnz

Foto van NEnz in Space Mountain (zie hysterisch kind in paarse panterprint met de flapperende wangen rechtsonder). En het levende bewijs van mijn ontbrekend fotografisch talent.

Gut, een mens kan ook niet meer in een paar korte zinnen weergeven hoe zijn of haar tripje Parijs was, zonder geschreeuw om meer informatie te verduren te krijgen! Maar goed, ik ben ook de beroerdste niet, dus vooruit dan maar.
Uiteraard, lieve lezers, was mijn rol in het geheel niet die van fotograaf (want: dan zou je straks een magazine vol blurry foto’s van halve hoofden, voeten en onverklaarbare objecten krijgen, gezien de privécollectie aan foto’s die ik thuis op de computer nog eens nader en met een grote frons in de wenkbrauwen bekeek: “Oh, was dat knopje op mijn camera om de schérpte in te stellen?!”), visagiste (want: na van de week in de make-up gezet te zijn door een Bourjois-visagiste bleek nog maar eens dat ik zelf echt geen verstand heb van meukup) of styliste (want: kan mezelf nog geeneens fatsoenlijk aankleden). Maar ik ging mee als redacteur, om de boel een beetje, wel, ‘in de gaten te houden’. Zo kon ik heerlijk ongegeneerd meepeaken zonder hysterisch te hoeven worden van de werkstress. In plaats daarvan stond ik op de set met grote ogen te kijken naar al dat moois dat werd gecreeërd, blokkeerde ik af en toe eens het zicht van een té nieuwsgierige Disneyland-bezoeker, deed ik heel interessant met de kleding die de styliste had uitgezocht, hield ik de haarspelden vast van de visagiste en maakte ik ritjes in Space Mountain met de modellen. It was fabulous.
En ik zou mezelf natuurlijk niet zijn als ik van de vrije zaterdagmiddag gebruik maakte om samen met collega K. en PR-medewerker J. in de auto richting het dichtsbijzijndste winkelcentrum te scheuren. Daar stond ik, in de Parijse versie van Batavia Stad (vervang ‘Replay’ door Christian Lacroix, ‘Triumph’ door Calvin Klein Underwear en ”s Oliver’ door een Fornarina Store en ik ben in de hemel) oog in oog met de Miss Van for Fornarina-tas. Één hemels stukje zilver leer met wulpse babes erop. Helaas was de prijs even hoog als mijn begeerte. Nog even overwogen om ‘m te stelen (want: ze kennen me daar toch niet), maar was ervan overtuigd dat mijn karma me dan voor eens en voor altijd de rug toe zou keren. Uit frustratie daarna de Franse Claire’s leeggeshopt en teruggekeerd met een tas vol Hello Kitty-accessoires.
En verder, tja, verder was het gewoon een weekend om nooit meer te vergeten. Veel geleerd (zo moet ik van de styliste voortaan mijn haarband ‘in’ mijn haar dragen en niet van voren naar achteren schuiven; veel hipper (en onpraktischer, maar goed, alles voor de hipheid) en weet ik nu precies hoe ik van mijn blonde, steile haar een afro als die van Nik uit ANTM moet maken. Als ik dat zou willen.) en heel veel gelachen. En oh ja, ook nog even gecuddled met Iejoor en Pluto en Knabbel ervan weerhouden om mijn tas met Disney-mintjes voor het thuisfront te stelen.
Het is waar wat ze zeggen: Disneyland is magisch…