NEnz

Maandagavond tijdens het eten, merkte mijn moeder ineens op dat de kat een beetje raar liep. Na enig onderzoek (zorg maar eens dat hij weer gaat lopen als je naar ‘m zit te staren – t is net een rebelse puber) bleek hij nogal te strompelen met z’n linkervoorpootje. Dat moesten we even nader bekijken. Dus na een lange achtervolging door de huiskamer had mijn moeder hem eindelijk in spreidtoestand op schoot. En ondanks zijn luidruchtig protest lukte het toch om even naar het pootje te kijken. Er was alleen niets te zien. Maar aan zijn klagend gemauw te horen, zat het de volgende dag nog niet helemaal goed daar. Na een bezoekje aan de dierenarts, bleek er een abces in zijn pootje te zitten. En nadat de arts deze had verwijderd, kroop Teigetje met bloedend pootje weer helemaal achterin zijn reismand (hij vestigde een nieuw, persoonlijk record voor het-snel-in-zijn-mand-kruipen-na-bezoek-aan-de-dierenarts).
Maar daarmee was het leed nog niet geleden. Want nu mag Teig de eerstkomende paar dagen niet naar buiten, omdat er dan vuil in zijn wondje kan komen. En dat betekent: geen vogeltjes vangen, geen dates met andere katten en even geen klimpartijen meer. Maar ook: niet meer po-eppen en plassen in de bosjes. En dat lijkt hem het meest dwars te zitten. Zo staat hij al vanaf gisteravond met gekruisde pootjes voor de deur. Pogingen om hem op de kattenbak te zetten, waren tevergeefs (situatieschets: mams die hem met beide handen bovenop de bak wil zetten, kat die zijn pootjes zo ver mogelijk spreidt en Adriaan-achtige acrobatische toeren uithaalt). En dus houdt hij zijn behoefte nu al anderhalve dag op. Hetgeen voor opnieuw een klagend gemauw zorgt. En dat mij tot waanzin drijft. Om maar niet te spreken over het kwart (?) pilletje antibiotica dat we ‘m twee keer per dag moeten voeren. Tip van de dierenarts: “Verstop het pilletje in de vla!” Ooit gehoord van een kat die vla eet? Nou, de onze haalt zijn kleine snobneusje er in ieder geval voor op.
Dus zo doen we het nu: mijn moeder houdt ‘m in de houdgreep en probeert een pilletje in zijn bek te proppen, terwijl ik ondertussen zijn adamsappel (hebben katten dat trouwens?) masseer, zodat hij gaat slikken. Het zijn nogal halsbrekende toeren, maar zo krijgt hij tenminste wel zijn medicijntjes binnen.
En nu maar hopen dat zijn pootje snel geneest en het geklaag en gesteun snel over is…

Owja, hij wenst trouwens wel anoniem te blijven, vandaar het roze balkje voor zijn ogen.