NEnz

Volgens NRC Next is ploggen het nieuwe bloggen. Ploggen houdt in dat je je hele dag vastlegt op foto’s en die online zet op je blog. In plaats van het schrijven van een stukje dus.

Nu heb ik een beetje een haat/liefdeverhouding met de camera-knop op mijn iPhone. Omdat ik als mijn eten geserveerd wordt liever meteen aanval dan er met mijn camera boven te gaan hangen (het heeft iets irritants, maar ik doe het ook; guilty as charged). Of bij een concert liever door mijn blote oogbollen zie hoe de artiest in kwestie de longen uit zijn of haar lijf staat te zingen dan door het kleine schermpje van mijn iPhone.

Maar dat artikel over ploggen was een beetje in mijn hoofd blijven hangen en toen ik ook nog zag dat Des, één van mijn favo bloggers, er een hele dag aan had gewijd, dacht ik: misschien moet ik het gewoon eens proberen. Kijken of ik het leuk vindt en of het me überhaupt lukt, om de hele dag door overal foto’s van te nemen. Nou, dat bleek nog niet zo makkelijk. Ik ben eraan gewend om mijn telefoon diep weg te stoppen in mijn handtas als ik op pad ben (ik hoor nu de galm van mijn moeder die roept: “Pas op je spullen!”) en in winkels voelde het een beetje opdringerig om met mijn mobieltje in de weer overal foto’s van te gaan maken. Daarom vroeg ik steeds maar even of ze het goed vonden als ik foto’s maakte voor mijn blog. Zo raak je ook nog eens in gesprek met leuke mensen!

Dus, kom mee, we gaan gezellig samen een zaterdag op pad richting Amsterdam om inspiratie op te doen:

Ik sta vroeg op voor een zaterdag, duik onder de douche en bedenk daarna pas dat ik zou beginnen met ploggen vandaag. Tijd om me op te maken. Ik zou graag zo’n vrouw willen zijn die zegt: “O, make-up? Nee hoor, dat gebruik ik niet!”. In plaats daarvan voel ik mij Casper het Spookje zonder op z’n minst mascara (ik vond mascara altijd overrated tot ik Hypnose Star van Lancome ontdekte…) en blusher. Ik heb een hele lichte huid (ondanks die Indische genen) en zeker in de winter is het hier net The Phantom of the Opera zonder een blosje. Dat mooie vierkante zwarte doosje kocht ik zo’n tien jaar geleden op aanraden van vriendin S. bij MAC. Er zit een prachtigmooi highlighting poeder in dat ik soms gebruik op mijn jukbeenderen. Of nou ja: op de plek waar mijn jukbeenderen zouden moeten zitten, maar die zijn overwoekerd door wang (aldus de noodzaak om daar wat highlighter te gebruiken).

Ik heb geen zin om lang over mijn outfit na te denken vandaag, dus trek gewoon een makkelijke trui aan. Dit is momenteel mijn lievelingstrui, gekocht in Düsseldorf (ondanks dat Maison Scotch een Nederlands merk is).

Eenmaal beneden word ik begroet door Noodles. U denkt nu vast dat dit heel lief en attent van hem is, maar in werkelijkheid bedelt hij gewoon om snoepjes.

Ik schrik me halfdood als vriendlief a) al wakker blijkt en b) verklaart ontbijt voor me te hebben gemaakt: sterke espresso en toast van speltbrood van de bakker. Die geuren ruiken voor mij echt naar een relaxed ochtendje.

Vriendin T. en ik gaan vandaag op stap in Amsterdam en hebben ons voorgenomen om de adresjes uit ‘Antiglamour‘ van Carice & Halina te gaan bezoeken. Het boek gaat mee in de tas.

Ik ben op mijn fiets richting het station gewaaid en doe een zinloze poging mijn Coupe Windhoos te fatsoeneren terwijl ik op de trein wacht. Uiteraard gaan wij op stap op de dag dat er een storm is voorspeld! Go wij!

Ik ben nog niet in Amsterdam of ik krijg een Whatsapp-berichtje van T.: een half uur vertraging. Op Amsterdam Centraal duik ik daarom de Starbucks in om verder te lezen in Anti-Glamour. Starbucks zit boven bij Spoor 2, in een prachtig oud pand. Ik kijk mijn ogen uit boven mijn Tall Cappuccino.

Als T. gearriveerd is en we elkaar eindelijk hebben gevonden (ons meetingpoint was AH to Go, maar die konden we allebei niet vinden: neem ons niet mee op een speurtocht want je hebt niks aan ons) duiken we de tram in richting de Gerard Doustraat. Daar vinden we het altijd zo leuk. Dit bord trekt direct onze aandacht.

We duiken een schattig winkeltje in dat ‘All The Luck In The World‘ heet. Hee, ken ik die naam niet van een blog? Jawel, zo blijkt als we in gesprek raken met de eigenaresse.

Ze runt de winkel samen met haar dochter, die edelsmid is. Zij heeft bijvoorbeeld deze kettinkjes gemaakt, met uilen, brilletjes en sterretjes. Superschattig zijn ze!

Ik moet mezelf vermanend toespreken om niet weer te zwichten voor en leuk linnen tasje. Wees sterk, NEnz!

Ernaast zit ook een leuk winkeltje, dat ‘The Proud Otter‘ heet. T. wordt op slag verliefd op een tie-dye hemdje en broekje die in de etalage hangen en we vliegen naar binnen. Het ruikt er naar versgebakken taartjes en we krijgen trek. Je blijkt er koffie te kunnen drinken en te lunchen, dus daar maken wij dankbaar gebruik van! Twee glazen Vlierbloesemlimonade van het huis graag!

We blijven ook maar meteen lunchen want het sfeertje is hier zo leuk. T. bestelt de tosti met ketchup…

… en ik de zuurdesemboterhammen met hummus en tomatenchutney. Geniale vondst: de salade van rucola, courgette en peer erbovenop.

Na de lunch shoppen we nog even verder. Hoe leuk is dit T-shirtje!

Heb je geen ruimte op je vloer voor planten, dan hang je ze gewoon op met deze netjes.

Daarna lopen we ook nog even binnen bij Anna + Nina om ons te vergapen aan heerlijke geurkaarsen en fantastische curiosa.

We willen ook nog even richting De 9 Straatjes, dus we persen onszelf in een bomvolle tram.

Onderweg komen we macaron raamkunst tegen. Yummy!

Omdat het weer aanvoelt als een halve orkaan, besluiten we ’t voor gezien te houden en weer lekker richting station te gaan. T. en ik komen tot de conclusie dat Missie Antiglamour gefaald is, omdat we geen énkel adresje van Carice & Halina hebben bezocht. T. oppert dat we gewoon ons eigen boekje moeten schrijven met onze adresjes, getiteld: ‘Hoezo antiglamour?’.

In de trein lees ik de Vogue met Lena Dunham op de cover (ik vind haar fantastisch!) en snoep ik Nerds. Om me heen zit iedereen patat te eten en ik krijg er zo’n trek van. How cruel!

Mijn fiets gevonden in de fietsenjungle op het station en nog even stevig trappen.

Eenmaal thuis blijkt het werkboek van mijn e-cursus Mindfulness te zijn bezorgd. Ik ga de komende acht weken heel zen & zorgeloos worden, let maar op.

Door al die patatwalmen uit de trein kan ik aan niets anders meer denken dan aan friet, maar ik besluit sterk te zijn en te koken met de spullen uit mijn koelkast. Ik maak tortilla’s met gegrilde limoenkip, paprikasalsa en chipotle-mayonaise. Allemaal uit ‘Wat Katie Eet‘. Het is al de derde keer dat ik dit recept maak. Het is zo lekker en makkelijk!

Daarna ‘speel’ ik nog even met mijn nieuwe aanwinsten: kokeshi-boekenleggers, het boek ‘How to be interesting‘ van Jessica Hagy (een aanrader!) en ‘Cheerful in 3 1/2 months‘ uit de koopjeshoek, allemaal van the American Book Center.

Tot mijn verrassing komt mijn schoonzusje nog gezellig langs om bij te kletsen. We zitten allebei onder een dekentje op de bank en drinken green chai-thee van YogiTea met homemade peanutbutter chocolate chip cookies erbij. Ze gaat pas tegen twaalven weer de deur uit en ik plof dankbaar in het marshmallow-landschap dat mijn bed heet. Slaap lekker!