Sorry hoor, ik moet er even over praten. Zie het maar als verwerkingstherapie.
Ik ging net namelijk lekker rustig op het toilet zitten, toen ik voor mij op het schilderij ineens een mega-spin spotte. De ma Tokkie onder de spinnen, zeg maar. En dus verliet ik luid gillend, met mijn broek nog op mijn enkels, het toilet. Gelukkig hadden we geen visite.
Ik heb nu nog steeds de rillingen en het voelt alsof er allemaal spinnenpootjes over mijn lijf lopen. Brrr. En dan te bedenken dat ik van de week ook al een soortgelijk mini-trauma moest ondergaan. Nietsvermoedend liep ik in het donker naar huis toen ik ineens naar de stoep keek. En wat zat daar vlak vóór mijn Missy-gymp? Een dikke, bruine pad. Ik klom letterlijk in de lantaarnpaal van schrik en mijn papa gaf ‘m een Ruud Gullit-achtige kick, de straat op. Maar dat was nou ook weer niet de bedoeling, want stel je voor dat ‘ie overreden zou worden? Daarom smeekte ik papalief om de kikker even terug naar de stoep te begeleiden. Maar wél ver bij mij vandaan. Kom ik toch nog in de hemel.
Nieuw hier? Lees meer over '
4 Comments