NEnz

Tijdens onze vorige trip naar Parijs verbleven mon amour et moi in een vrij rechttoe rechtaan hotel in het niet zo bruisende 9e arrondissement. Toen we aankwamen in onze kamer schrokken we een beetje. Dat de kamer klein zou zijn, hadden we verwacht (het is immers Parijs), maar hij was heel bedompt, benauwd en keek uit op een liftschacht. Ondertussen kwam er door het raam sigarettenrook binnen van omliggende kamers. Quelle drama! Gelukkig konden we de volgende dag un autre chambre krijgen en werden we toen getrakteerd op een prachtige, riante kamer met Paul Smith-achtige streepjesgordijnen en een heerlijk Frans balkon met Philippe Starck-stoeltjes. Maar je begrijpt dat we voor onze tweede keer Parijs aanvankelijk een beetje huiverig waren om weer in een crappy hotelkamer terecht te komen.

Nu stond er altijd al op mijn wensenlijstje om nog eens te overnachten in Hotel du Petit Moulin; een klein hotel in het 3e arrondissement van Parijs (de Marais), dat huist in het pand van een oude boulangerie uit 1900. Het hotel is ontworpen door couturier Christian Lacroix en telt maar 17 kamers, die allemaal compleet anders zijn ingericht. En Monsieur Lacroix gooit elk jaar kamers in de metamorfose om er weer iets nieuws van te maken. Ik had op het blog van mijn bloggoeroe Gala Darling gelezen dat zij er recent had overnacht en werd toen nóg enthousiaster. Wat bleek? Er waren nog kamers vrij. Het hotel is wat prijziger dan een standaard hotel, maar ik was blij om er wat verjaardagsgeld tegenaan te kunnen gooien en er zeker van te zijn dat ik in een lekker hotel zou kunnen bijkomen van het vele gewandel door de straten van Parijs. Een beetje comfort heb je dan wel nodig!

Het hotel is zó anders dan je gewend bent: normaal tref je een serene witte kamer waar af en toe een schilderijtje in hangt, maar Monsieur Lacroix zag de hotelkamers van Du Petit Moulin als één groot canvas, zo bleek. Wij mochten overnachten in kamer 303, op de derde verdieping. Ik had natuurlijk stiekem al op internet foto’s zitten zoeken van kamers en ze leken me bijna allemaal mooi, al bad ik stiekem dat ik niet de kamer zou krijgen met de print van rode bloedvaten boven het bed, want dat leek me niet echt rustgevend. Gelukkig bleek onze chambre helemaal bij ons te passen: met hoogpolig donkerbruin tapijt, metallic bruine muren, een spiegelplafond, een knaloranje bureautje, paarse jaren ’60 stoeltjes, een smaragdgroene sprei en boven het bed een waanzinnige print van Lacroix op canvas. We loved it.

Ik moet je wel bekennen dat we de eerste nacht heel slecht hebben geslapen: het is toch even wennen in een kamer met spiegelplafond en zulke donkere kleuren en bovendien hoorden we die dinsdagnacht tot half twee ’s nachts erg veel geluiden vanaf de straat. Toen om half drie ook nog eens onze naaste hotelburen luidruchtig thuiskwamen van een avontuurtje dans la nuit, en in het Frans een uitgebreide conversatie stonden te houden in de lift, deden we helemaal geen oog meer dicht. Maar de overige nachten hebben we geslapen als doornroosjes (misschien waren het de macarons die zwaar op de maag lagen) en genoten van het heerlijke comfortabele bed en de ruime badkamer. De badjassen en slofjes van het hotel, maakten het feest compleet. Très bien, kortom!

Het allerschattigste uithangbordje van het hotel. J’adore!

Het bed, met een canvas met print van Christian Lacroix erachter en een smaragdgroene sprei.

Details van het canvas

Geweldig: die grote zware goudkleurige sleutels!

Dans le lobby!

Nog meer lobby

En het hotel aan de buitenkant. Je zou er zo aan voorbijlopen, non?

Je vindt Hotel Du Petit Moulin aan de Rue de Poitou in het midden van de Marais (3e arrondissement). Het is een hip en rustiek wijkje, met veel kunstgallerieën en boetiekjes. Om de hoek van het hotel vind je bijvoorbeeld winkels van American Apparel, Lollipops en Manoush en de coole pizzabar Pink Flamingo, waar je een Obama-pizza of een Basquiat-pizza kunt bestellen en die kunt opeten vanuit het Volkswagen-busje dat voor de deur geparkeerd staat. Wij vonden het er vrij rustig, maar ontdekten steeds weer leuke nieuwe straatjes. Bovendien loop je zo naar Centre Pompidou en aangrenzende bruisende straatjes.

P.s. die slofjes van het hotel, met het logo erop; die heb ik dus meegenomen. Mijn redernatie ging als volgt: ze waren verpakt in plastic, ze waren toch gemaakt van goedkoop materiaal en wat gingen ze ermee doen nadat ik ze had gedragen? Ze wassen? I figured non (overigens gold hetzelfde voor kladblokjes, pennen, etc.). Bij thuiskomst gilde iedereen – nadat ik trots mijn slofjes had laten zien – dat je zoiets helemaal niet mee hoort te nemen uit het hotel. Dus nou ja; ik heb je bij deze vooraf gewaarschuwd. Maar zie maar eens sterker van geest te zijn als je zulke kekke hotelslofjes krijgt voorgeschoteld.