NEnz

Gistermiddag besloot ik even snel de Livera binnen te schieten voor een strapless beha. Vriendjelief werd meegesleept, aangezien we samen boodschappen aan het doen waren. Tegen zijn zin in. Én tegen mijn zin in. Want de search for dé beha duurt altijd eeuwen en dan wil ik even rustig rond kunnen kijken, zonder een schaduw achter me aan te hebben lopen die bij elke armbeweging die ik maak, schreeuwt: “Zeg, duurt het nog lang?” Maar dit, dit was een noodgeval. Ik liep namelijk rond in mijn waanzinnig leuke, nieuwe tanktop van Criminal en die roze behabandjes die daarbij over mijn schouders liepen, dat was natuurlijk geen porum. Dus, na een grote hap lucht genomen te hebben en vriendjelief geïnstrueerd te hebben dat ook te doen en vooral door de buik te blijven ademen, liepen we naarbinnen, waar we ons bevonden tussen de vrouwen met gillende baby’s in kinderwagens, omafiguren wiens bustes werden opgemeten door het Livera-personeel en mannen met angstige blikken in hun ogen. Satan zou tevreden hebben toegekeken. Maar het bleek nog erger te kunnen: er kwam een vrouw binnen, gevolgd door haar vriend; de heer Macho. En hij riep het volgende door de winkel – ja echt, het volgende: “Ze zeggen toch dat het in het leven niet om de buitenkant gaat maar om de inhoud? Nou dat vind ik bij beha’s net zo, hahaha!” en hij keek me triomfantelijk aan, alsof hij wou zeggen: “Krijg ik nu een koekje?” Het bleef even stil in de winkel totdat ik mijn vriendje hoorde zeggen: “Dat vind ik nou ook!”. Ik dacht even dat ik het me verbeeld had en bleef vijf seconden lang met open mond stokstil staan. Toen mijn hartslag weer terugkwam, sleepte ik mijn partner mee naar buiten waar ik hem vriendelijk, doch zeer doordringend dwong never-nooit meer samen te spannen met machomannen in de Livera. Mannen en borsten; wat is dat toch?

Broekje op foto van yourcupoft