Er zijn verschillende dingen die ik nooit heb begrepen van Nederland. De lage gevangenisstraffen bijvoorbeeld, of dat premier Balkenende serieus genomen kan worden en ook dat de regering veranderd in een stel slijmerige butt-kissers zodra president Bush in de picture is.
Maar wat ik helemaal niet begrijp, zijn de zogenaamde ‘geweldloze zones’. Je hebt ze misschien wel gezien op het station of in de stad: één triomfantelijke stoeptegel met een lieveheersbeestje erop. Don’t get me wrong: ik ben geen geweldsmaniakje en ik krijg er ook geen kick van om mensen in elkaar gerost te zien worden, sterker nog: ik veráfschuw geweld (wat breng ik dat toch weer heerlijk dramatisch), maar ik begrijp die tegel gewoon niet. Alsof je, als je maar met je linkerteen op het lieveheersbeestje staat, in een anti-geweldszone bent en dat je buiten de vier vierkante centimeters van het vlakje iedereen helemaal lens mag slaan. Zoiets.
Situatieschets: Drie troubleseekers hebben na een avondje stappen wel zin in een partijtje worstelen en vinden een potentieel slachtoffer om eens even helemaal in elkaar te rammen. Twee van deze daders houden ons victim in een wurggreep terwijl de andere grijnzend toekijkt. Maar dan opeens begint hij angstig te kijken en schreeuwt hij: “Stop, laat hem los! We staan binnen een anti-geweldszone! Híér mogen we niet vechten!” Waarop de drie het slachtoffer gewoon een tegeltje verder verhuizen.
You see my point?
Nieuw hier? Lees meer over '
6 Comments