NEnz

Al werd mij een ritje in een long stretched limo met Jesse Metcalfe, Jay Hernandez én Chris Zegers aangeboden; voor geen goud had ik het afgelopen weekend Antwerpen willen missen. Boy o boy, wat heb ik genoten! Bovendien heb ik aldaar een nieuwe liefde gevonden: de in pure chocolade gedoopte aardbei van Godiva. I had died and gone to heaven!

We vertrokken afgelopen vrijdag: mams en ik. Vriendjelief was wel errug druk met het afstuderen en het leek me super om een keertje met mon mama op stap te zijn. Bovendien: die shopgenen komen van haar, dus dat beloofde veel goeds. ‘T treinen ging allemaal heel relaxed en voordat we het wisten, liepen we al op de Keyserlei. Ingecheckt en de stad verkennen maar! Dat mondde uit in heerlijk vertoeven op het terras van een tapas-restaurant (auberginetaartjes de bomb!) en het scoren van dé Fafi Adicolors. Ik zweer het je: ik dacht dat ik ze nooit tegen zou komen. Tot we een hele aparte designstore binnentraden boven de International Magazine Shop (ook al zo’n fijnerd!) en ik tegen mijn grote liefdes aanliep. Maar natuurlijk waren er nog maar twee veuls te kleine maatjes over van de supersneaks. Gelukkig zijn de Antwerpenaren de beroerdste niet en raadde de verkoper mij aan eens heel snel te gaan kijken bij de Adidas Originals Store. Misschien dat die nog wel wat over hadden. En ja hoor: even later had ik ze aan mijn poezelige voetjes. En was ik meteen een vriendinneke rijker (de salesgirl was een superlief Vlaminkje die we later nog vele malen tegenkwamen terwijl ze druk naar ons zwaaide). Ik glunderde van oor tot oor.

Daarna nog heerlijk verder gesjokt en ’s avonds gedineerd op een terrasje van een Italiaan ("Prego, prego, bella!"). Aan de overkant was toevallig een voetbalwedstrijd bezig met het Nederlands elftal en iedereen ging helemaal uit z’n wk-muts. In Nederland zou ik bij zo’n tafereel toch even een stevig blokje om gaan; hier was het juist supergezellig en grappig om mee te maken. The next day hebben we werkelijk ki-lo-me-ters afgelegd. Kammenstraat, Nationalestraat (hét modemekka van Antwerpen) en ongeveer elke straat die er maar op de kaart staat. Ik had aan het eind van de dag geen voeten meer over. Maar het was het dubbel en dwars waard: heerlijk geshopt, gegeten (o.a. de lekkerste wafel ooit!) & genoten. En hetzelfde geldt voor zondag: één groot feest! Op de Vogeltjesmarkt na dan, waar ik bijna een paniekaanval kreeg van al die enorme mensen op sandalen die zich in de bloedhitte bovenop mij stortten (althans; zo leek dat). Niets voor mij; zo’n markt en al helemaal niet als ik er dieren aantref. Worst fashion crime gespot die dag: een vrouw van rond de 70 in een knalroze latex ultrastrakke boobtube met witte doorschijnende kokerrok (of kokerdwangbuis) en gouden heuptas, lopend op Dr. Scholl slippertjes met huidkleurige pantykousjes erin. Need i say more?

The way home was af en toe ook behoorlijk schrikwekkend (in piepkleine coupeetjes zitten zonder raampje in de bloedhitte, slepen met grote tassen (maar uiteraard moest de Adidas-doos in zijn geheel weer mee naar huis), uren in de warme volgepakte trein en zwetende mensen. Not my idea of having fun. Gelukkig arriveerden we toch nog zu hause, moe, maar vol met fijne herinneringen. Ik kan er weer even tegenaan.

Heaven must be like this – D’Angelo