NEnz

Laat ik maar beginnen met jullie, mijn lieve trouwe lezers, een heel fijn nieuwjaar te wensen. Want ja, zonder jullie en jullie lieve, grappige, alerte, soms ontroerende, vaak complimenteuze, af en toe discussies opwekkende maar altijd leuke reacties was het voor mij en mijn typende vingers natuurlijk veel minder leuk geweest om logs te schrijven. Overigens hoop ik ook dat jullie het afgelopen weekend narigheden als olliebollenvergiftigingen, rondslingerende ogen en vingers en ander leed besparen is gebleven.
Ik ben heerlijk saai zitten wezen voor de televisie met mijn eigenste lover en zijn familia. Ik ben namelijk als de dood voor vuurwerk, dus reken er maar op dat ik, waar ik me op dat moment ook bevind, blijf zitten waar ik zit. Vriend M., die ik van de week vertelde over mijn fobie jegens vuurpijlen, gillende keukenmeiden en duizendklappers, reageerde met een welgemeend: “Aah, arme jij! Maar waarom wisten we dat niet van je? Het lijkt wel een soort hidden secret van NEnz! Waarom vertel je dat soort dingen niet?” Waarop ik reageerde met: “Tja, helaas lag mijn ‘ik ben bang voor vuurwerk’-t-shirt net in de was.”

Je kunt je dan ook voorstellen dat het een bijzondere onderneming was om mij en mijn logeertas op zaterdagochtend naar de auto van vriendjelief te krijgen. Bij mij in de buurt wordt er namelijk al een week voor oudjaarsavond kruit de lucht in geschoten alsof er geen morgen is. Gevolg: ik stond een half uur lang te posten voor het raam, rukte mijn vriendje los van een gesprek met mijn ouders met de woorden: “NU, de kust is veilig, NU!”, waarop ik de voordeur opengooide, naar buiten stoof, drie knallen hoorde en als een gek terug naar binnen rende.
Dit ritueel herhaalde zich zo’n drie keer, waarna ik met harde hand naar de auto gesleept werd, ondertussen schichtig kijkend als een hert in de koplampen van een auto.

Ik ben dan ook blij dat alle vuurpijlen inmiddels opgegaan zijn en dat ik weer met een gerust hart over straat kan, zonder mij achter bomen te moeten verschuilen als er een crew van kleine kids met aanstekers voorbijkomt. En uiteraard heb ik ook nog de tijd gevonden om een aantal goede voornemens voor mezelf op te stellen. Here it goes:

*Niet meer naar de ribbelchips grijpen wanneer ik me ellendig voel.
*Pumps scoren en er charmant op leren lopen.
*En dan meteen maar proberen nooit meer uitglijd-blunders te maken.
*Mijn haar niet zo verwaarlozen en toch maar naar die kapper gaan (ik loop rustig een half jaar met niet-geknipte lokken rond. Foei, Fie zou me uitfoeteren! Overigens ben ik wel druk met verf in de weer, dus beschuldig me niet van rampzalige uitgroei.)
*Niet meer wanhopen na het zien van Scarlett Johanssons lippen.
*Of het lichaam van Cameron Diaz.
*Niets meer kopen met doodshoofdjes erop, omdat ik het image krijg een Slipknot-aanhanger te zijn.
*Dit, uiteraard nadat ik dat fijne Heidi Seeker vestje heb gekocht…
*Een vrouw in Congo ‘adopteren’ via www.womenforwomen.org.
*Niet meer van die hysterisch dure makeup kopen. Crème on the other hand, mag wel. Investeren in je huid is als investeren in je toekomst.
*Een tripje NY doen. En dan het liefst in de winter, met sneeuw en kou en een schaatsbaan op Rockafeller Plaza.
*Niet meer uitbarsten in onzekerheidsaanvallen omtrent werk.
*Het woord jegens Jensen niet meer verder voortzetten, het kost zo verdomde veel energie.
*Nooit meer horrofilms kijken, want NEnz je weet dat je er niet van kunt slapen.
*Een appartementje in Amsterdam vinden, of in Utrecht.
*Nooit meer de term ‘pimpen’ gebruiken. Of in Shizzle-taal spreken.
*Nou eindelijk eens die gitaar oppakken en leren spelen. Vervolgens de nieuwe, blanke India.Arie worden.
*Vaker achter die pc vandaan komen en investeren in tijd voor mezelf: lezen, schrijven, poetry, muziek en dat soort dingen.
*Niet meer zo uit mijn panty gaan ten tijde van sale en mezelf inprinten dat ik al die afgeprijsde spullen alleen maar leuk vind omdat het prijskaartje een oranje sticker bevat.

Nu maar hopen dat niemand volgend jaar rond deze tijd dit lijstje weer opdiept en een checkup uitvoert…