NEnz

Ik moest gisteren weer naar school. En omdat mijn leraar een gastcollege van een of andere hoge pief voor ons in petto had, wilde ik natuurlijk niet te laat komen. En juist op die dagen dat je het je absoluut niet kunt veroorloven om later te arriveren op de place van bestemming, zijn er tal van obstakels die je het reizen onmogelijk maken. Als er al een God is, beleeft hij er vast enorm veel plezier aan om mij mentaal te martelen op weg naar school. Zo ook gisteren. Ik was expres eerder weggegaan van huis en zat tevreden in het ochtendzonnetje in de trein de nieuwe AvantGarde door te bladeren. Maar nadat ik alle musthave fashionitems zowat uit mijn hoofd kende en het tijdschrift weglegde, zag ik dat we nog steeds in Utrecht reden, met ongeveer hetzelfde tempo als dat van een hyperventilerende slak. Toen klonk er een omroepstem door het treinstel: “Daaames en heren, door een kapot treinstel voor ons lopen we enkele minuten vertraging op. Hoe laat we op station Duivendrecht arriveren, kunnen wij u helaas nog niet vertellen. Dank u voor uw begrip.” Begrip? Welk begrip? Ik kom f*cking te laat voor mijn college! Enniewee, een kwartier later kwam ik dan toch nog aan op station Amsterdam Amstel. En ik had nog precies drie minuten om vanaf het perron naar de negende verdieping van de HvA te komen. Gelukkig had ik mijn snelle sneakers aan en sprintte ik me een weg naar de liften. Helaas hadden meer mensen dat plan en stond de hal dan ook bomvol met wachtende studenten. Grrrr… Na tien minuten tevergeefs wachten op een lift, waarvan het vooruitzicht om met z’n twintigen samengeperst te staan terwijl ik de okseldampen van mijn buurman in zou moeten ademen mij ook niet erg aantrekkelijk leek, besloot ik het onmogelijke te doen. Ik ging daar waar geen enkele MIM’mer mij voor was gegaan: ik nam de trap(wat later overigens net zo’n goed idee leek als het poedelpermanent van Georgina Verbaan van een jaar geleden). Tevreden met de door mij bedachte oplossing begon ik de trappen op te rennen. Wat ter hoogte van de derde verdieping veranderde in gesteun en geklauter en zich rond de zevende verdieping omzette in een hijgend gevloek.
Nadat ik mezelf aan de trapleuning omhoog had gehesen, kwam ik uiteindelijk, duizelig maar op tijd voor het college, aan bij het lokaal. Vriendin T. keek me vreemd aan: “Wat heb jij gedaan?” vroeg ze. “Hgggjjj gelopen naar de negende verdieping” kermde ik. “Wat?!” riep ze ontsteld uit. “Maar dat kan helemaal niet!” “Dat weet ik”, hijgde ik verder terwijl ik de gehele inhoud van mijn flesje Evian in mijn keel kieperde. En terwijl ik, naar zuurstof happend, onderuit zakte in mijn stoel, begon de gastspreker met zijn betoog. Het heeft nog ongeveer een uur geduurt voordat ik weer op krachten was.
Vanmiddag maar eens even een aanvraag voor meer liften indienen bij het schoolbestuur.