NEnz

Vandaag stond ik te wachten bij de Blokker. En denk nu niet dat ik het leuk vind om in de Blokker te gaan staan temidden van de weeïge geur van stinkende geurkaarsen, oude potpourri (dat dat spul nog bestaat) en windende baby’s, neen, ik wachtte op mijn moeder die eventjes iets na ging vragen. Al past het woord ‘eventjes’ niet in dezelfde context als het woord ‘Blokker’. Volgens mij hoort het bij de selectieprocedure van het personeel dat je je zo traag mogelijk voort moet bewegen, heel dom moet kunnen kijken en absoluut geen greintje levenslust in je donder moet hebben. Al zal dit niet voor alle Blokkers gelden, ik wil mij ook niet ongeliefd maken bij mijn lezend publiek. Afijn, ik stond maar een beetje te wachten bij de loeizware boodschappentas, toen er een hele oude meneer met een rollator binnenkwam. Hij schuifelde een beetje rond in de winkel, toen zijn oog viel op een Abflex apparaat. En nu denk je misschien; “Wat in godesnaam is een Abflex apparaat?” wel, zoiets als de Abtronic, bedoeld om stalen buikspieren mee te kweken. De oude man bleef gedurende vijf minuten doodstil de verpakking van het ding staan lezen. Ik dacht even dat ‘ie plots overleden was. Maar nee, hij knipperde met zijn ogen. Ik fronsde mijn wenkbrauwen: wat moet zo’n oude man nu met zo’n apparaat? Maar ach, ik sta soms ook urenlang bij het Barbiespeelgoed te kijken, dus ik ging ervanuit dat het gewoon pure interesse was. Totdat Grandpa de Abflex in het mandje van zijn rollator donderde. Que? Toen mijn moeder zich weer genoeg geërgerd had om het personeel dat haar toch niet kon helpen en naar me terugliep, kon ik het niet helpen om mijn verbazing over de oude man en zijn Abflex uit te spreken. Dacht hij nou echt dat hij thuis fijn knetterharde buikspieren zou gaan kweken, om zijn grijze liefje mee te imponeren? Dacht hij soms dat het een hartslagmeter was? Of had hij zoiets van: “Ik ben dan misschien niet meer goed ter been, maar een wasbordje zal ik hebben!”? Ik blijf me erover verbazen. En daarmee bedenk ik meteen een nieuwe optie. Misschien dacht die oude, beste man: “Laat ik die gekke jonge meid eens in de maling nemen en doen alsof ik in zo’n ding geïnteresseerd ben.” Who knows…

P.s. Niet doorvertellen hoor, maar ik knockte per ongeluk een heel lelijk fotolijstje omver dat -aber natürlich- in duigen viel op de Blokker-vloer. Omdat het zo’n ongelofelijk lelijk ding was, dacht ik: “Ja daahaag, daar ga ik niet voor betalen!” en dus zette ik het voorzichtig weer terug op z’n plekje. Het was trouwens geeneens echt mijn schuld, het ding stond ontzettend stabiel opgesteld. Maarre… mondje dicht hè?!