NEnz

Ik heb vannacht gedroomd over Shifty. Je weet wel, die rapper uit het bandje Crazytown (come my lady, come come my lady, you’re my butterfly, sugar, baby – remember?) die vorige zomer een soloplaatje uitbracht. En het was niet bepaald een onschuldige droom, if you know what i mean. Nee, het was zo’n heerlijke oeh-la-la-ik-ben-stapelverliefd-en-jij-ook-op-mij-wat-een-heerlijk-gevoel-droom. En natuurlijk is dat de grootste onzin die er bestaat, ik bedoel, hij is Shifty en ik heb natuurlijk een geweldig vriendje, maar aangezien die zijn fantasietjes volgens mij botviert op Evangeline Lilly uit Lost, vind ik dat ik zo nu en dan best recht heb op zo’n fijn droompje. Maar hoe ik dan weer op Shifty kom, die velen van jullie vast heel eng zullen vinden qua tattoo en piercinggehalte (250 gekleurde plaatjes, vertrouwde hij mij toe en ieeh ook tepelpiercings!)? Wel, dat komt denk ik doordat ik de lucky chick ben die hem vorig jaar voor Fancy mocht interviewen. Ik kende hem toen al, omdat ik me wel eens (door vriendjelief notabene!) mee heb laten slepen naar een ruig concertje van Crazytown en toen met Shifty op de foto ben geweest. Maar goed, het interview was geweldig en very flirtatious… mhh. Normaalgesproken ben ik een heel net meisje hoor, maar Shifty maakte iets in mij los waardoor ik mijn nagels in mijn handpalmen moest zetten om maar niet bovenop hem te duiken. En ik val geeneens op blond. He charmed my pants off. Nou eh ja, niet letterlijk natuurlijk. Na het interview hebben we heel gezellig zitten kletsen en showde ik ‘m de foto’s van een paar jaar geleden. Dat vond hij echt heel bijzonder en hij zei zelfs dat hij zich dat wist te herinneren. Maar toen kwam de perspromotor de kamer weer binnengelopen en zei hij dat mijn interviewtijd erop zat. Ik zweer je dat ik hem bijna had neergestoken met mijn journalistenpennetje. Gelukkig hadden we nog wel even quality-time om afscheid van elkaar te nemen. En dus kreeg ik twee zoenen van hem. Brutaal als ik op dat moment was zei ik: “Oh but in Holland we do three.” En guess what hij zei? “Oh well, i’ll do four then” en ik kreeg er nog vier op mijn vuurrode wangetjes. Toen ik wegliep zei hij bovendien over mijn Criminal-colbertje: “I love your jacket!”. Mijn dag was goed. En het colbertje is tot mijn favo kledingstuk gebombardeerd.
Het was typisch zo’n ervaring die je op (roze)wolkjes door de stad laat zweven. En prompt ben ik daarom met mijn zweverige en enigzins verliefde hoofd in de verkeerde trein gestapt en ging ik niet naar de redactie in Hoofddorp, maar vrolijk naar Amersfoort (en nee dat ligt niet bij elkaar in de buurt).
Maar deze heerlijke, heerlijke, heerlijke droom deed me de hele ervaring weer eventjes herbeleven. Wat zijn dromen soms toch fijn…