Na vandaag gezellig bij de Fancy’s langs te zijn geweest voor tea & chocolates met roze spikkeltjes, stapte ik met mijn zwarte allstars de traptreden van Hoofddorp CS op, on my way naar het treinperron. Toen ik een man, die zich naast mij op de trap bevond, probeerde in te halen, versnelde hij zijn pas en riep hij met een olijk (normaal gebruik ik het woord ‘olijk’ niet, maar dit was toch echt een geval waarbij geen enkel ander woord gebruikt kan worden dan ‘olijk’) gezicht: “Hoi!”
Terwijl ik diep in mijn geheugen graafde en mezelf verfoeide voor het feit dat ik weer eens iemand glad vergeten was die ik blijkbaar wel hoorde te kennen, stamelde ik: “Eh, hoi?”
“Wat heb je gedaan vandaag?”, zei hij, terwijl ik dacht: Wacht eens effe, ik ken jou écht niet! Met een blik van wantrouwen in mijn ogen (het kan overigens ook een blik van ‘haal mij alsjeblieft uit deze ongemakkelijke situatie’ geweest zijn, ik ben niet altijd even goed in blikken) zei ik: “Bij mijn werk langsgegaan.”
“Bij je werk langsgegaan?” herhaalde hij. Ik haat het altijd als mensen herhalen wat je zegt, alleen maar om tijd te winnen. “Ja”, zei ik daarom. “Was er een feestje ofzo?”, zei hij. Nu werd het toch wel irritant. “Nee, gewoon om even te buurten”, zei ik snibbig. “Oh, doe je dat wel vaker?” vroeg hij. WTF? Toen ik niet antwoordde en ondertussen diep maalde over manieren om aan dit gesprek te ontsnappen, probeerde hij: “Was het wel leuk?” Goddank zag ik vanuit mijn ooghoek een bord met treintijden staan, waardoor ik snel riep: “Oh, ik moet even kijken! Doeehoeeg!”, terwijl de sufferd doorliep en een “Oh” stamelde.
Opgelucht wandelde ik even later met ferme pas en een grote boog om de man heen. Freak. En dan kan Michael Franti nog zo hard zingen: “All the freaky people make the beauty of the world”, zodra die freaky people mij lastig beginnen te vallen, zing ik niet meer mee. Basta.
La musica: Get your Freak on – Missy Elliott
Nieuw hier? Lees meer over '
4 Comments