NEnz

Gisteren kreeg ik mijn vuurdoop wat betreft de wereld de la mode. En wel doormiddel van een heuze modeshow. Hans Ubbink was de ontwerper wiens modecreaties voorbijwandelden op de catwalk. En dankzij vriendin Sanne, die stageloopt bij het bedrijf van deze modeman, konden wij deel uitmaken van het fashiongepeupel.
Na een aantal stressvolle uren voor de kledingkast te hebben doorgebracht, had ik naar mijns inziens eindelijk de juiste outfit voor dit event uitgezocht. Haar in de lak, face gemake-upt en Assepoester was klaar voor het bal. Één seconde voordat ik de deur uit wilde gaan, kwam mijn moeder naar beneden gelopen. Na een rondje Manhattan (waarbij mensen van top tot teen bekijken wat je aanhebt) zei ze: “Doe je dát aan?!” Tijd om me om te kleden had ik niet meer, dus na een diepe zucht ging ik toch maar de deur uit in mijn, volgens mijn moeder, ‘wanstaltige outfit’. Na heen en weer gesms met vriendin Roxanne kwam ik erachter dat alle moeders zo schijnen te doen en dat ik het juist als een compliment op moest vatten als mamalief mijn outfit afkeurde. Rox deed dat namelijk ook altijd. So i did. Chin up, en gaan.
Eenmaal bij de modeshow aangekomen, stond de lounge al vol met modevolk. Er waren een paar celebs, zoals Jeroen Post en vriendin Kristina Slobovik (ofzoiets), Marit van Bohemen en nog wat andere BN’ers. Het overige modevolk zou waarschijnlijk dezelfde afkeuring van zijn moeder hebben gekregen als ik. Gescheurde spijkerbroeken, afgetrapte gympies en caps. Zo zie je maar weer, je kunt het beste aandoen waar jij je lekker in voelt.
Na een heerlijke martini (er werd ook Moët geschonken, maar ik besloot het avondje op z’n Sex and the City’s te beginnen…) werden we naar de catwalk gedirigeerd.
Daar aangekomen konden we aan weerszijden van de walk de la mode plaatsnemen en na een paar minuten begon de show. Er kwamen ontzettend mooie kledingstukken voorbij, maar ik kreeg eigenlijk een beetje de indruk dat het hier om andere zaken ging dan de kledingstukken. Om de modellen bijvoorbeeld, waarvan sommige het loopje wel degelijk onder de knie hadden en anderen over de catwalk strompelden als aangereden herten. De heels verklaarden een hoop: op een hak van formaat killer kan niemand gracieus lopen.
Ik kreeg een beetje een lacherig gevoel: het is best raar om met z’n allen naar een paar mensen te zitten kijken die in kledingstukken over een podium lopen. En het modevolk leek meer geïnteresseerd in elkaar (en vooral: zichzelf) dan in de mooie creaties die we zagen.
Nadat er een aantal leuke special effects uit de kast waren getrokken, zoals een visserskoor (helaas heb ik ‘allen die willen te kap’ren varen’ nog steeds in mn kop) en een sneeuwmachine, was het fashionfeest voorbij.
En als troost voor het gegeven dat Sanne en ik geen goodiebag hadden weten te scoren (geen idee hoe iedereen aan die dingen kwam, normaal zie ik dat wel!) aten we een gratis patatje op het terrein van de Westergasfabriek. We moesten overigens wel wat langer wachten op ons bakje verse frietjes: Ellemieke Vermolen en Edgar Davids en consorten drongen voor.
Al met al was deze avond een geweldig feest, waar de champagne en martini’s rijkelijk vloeiden.
Maar een fashionvictim? Dat zal ik wel nooit worden…