NEnz

Fafi’s derde lijn voor Adidas is uit. En wat ik nu ga zeggen, gaat veel mensen doen stikken in hun kopje chai-thee: ik blijf er verdacht zen onder.

Moi, die doorgaans sterretjes in haar ogen krijgt zodra ergens de naam ‘Fafi’ valt (die, zo vertelt  Google Alerts mij, overigens regelmatig voorkomt onder de groep bolle Mexicaanse jongetjes die graag uit vissen gaat, waarna ik weer vloekend achter mijn computer zit) en die haar lezerspubliek wonderwel nog niet heeft weggejaagd met de vele posts over deze Francaise.

Ik bedoel; een zwart of rood glimmend jumpsuit is leuk als je staand bovenop het keukenblok, zwaaiend met het plastic Star Wars-zwaard van je zoontje op de pagina’s van WAD-magazine staat, maar wanneer trek je in Godesnaam vérder nog een glimmend jumpsuit aan?

En het viertal sneakers? Waarschijnlijk zegt het feit dat ik nog níet met trillend ooglid bij de Adidas Originals Store op de deurmat sta, genoeg.
Ik denk niet dat het aan Fafi’s illustraties ligt, want het comic book-printje vind ik érg leuk en doet mij reikhalzend uitkijken naar het enige echte Fafi comic book dat op de stapel staat. Maar de sneakers zijn mij te saai, te lomp (vergeet mijn godvergeten maat gondel niet), en op de een of andere manier niet interessant genoeg. 

Misschien ben ik dan toch stiekem van een Adidas-meisje naar een Nike-girl getransformeerd. Omdat deze lijn me tot nu toe toch – hoe godslasterend dat ook klinkt – een beetje tegenvalt.*

Wellicht biedt de vijfde sneaker uit deze collectie, die nog uitgebracht moet worden, hoop. En anders moet ik het voorlopig maar doen met het vooruitzicht op dat stripboek. Want die wordt vast fabulous.   

* sorry Fafi, love you eitherway!

My Boy Lollipop – Dionne Bromfield (Millie Smalls cover door Amy’s peetdochter!)