NEnz

Ik mag mij sinds een uur tot de brunettes scharen. Jep, eindelijk, na lang wikken en wegen en na tien keer met een haarverfpakketje van de Hema in mijn handen te hebben gestaan, dacht ik: what the heck?! En dus heb ik nu chocoladebruine lokken. Het was eerst wel effies wennen, maar i think i love it. Veel beter dan dat blonde. Én dit biedt weer nieuwe garderobemogelijkheden.

Nu we het daar toch over hebben: ik heb mijn winterjas gevonden! Ja, staar maar ongelovig naar het scherm. Noem me een leugenaar. Slaak een gil. Ik kon het net zo min geloven als jij. Maar het is toch echt waar. Dat ellendige ding met die lange flap (hij was overigens van Criminal) was leuk, maar té onpraktisch. En ik kwam ook nog eens tot de conclusie dat ik vaak hoodie-vesten draag en die met geen mogelijkheid onder die kraag te proppen zijn. Dus was de liefde over. En raakte ik in mijn ‘chagarijnig-mode’. Mijn moeder probeerde te redden wat er te redden viel van mijn humeur en sleepte me mee naar het plaatselijke winkelcentrum. Eh, wel op de fiets natuurlijk, gezien het debacle van de vorige keer. Toen ik na tien keer klagen over dat ‘ik het veel te koud had en dat natuurlijk kwam doordat ik nog geen winterjas had gevonden’, ‘het snot daardoor uit mijn oren kwam’, ‘mijn kaak zeer deed van de kou’ en ik uiteindelijk dreigde van mijn fiets af te stappen en geen vin meer te verroeren, besloot mijn moeder mij op het winkelcentrum ter plekke aan een jas te helpen. Want dat geklaag kon zo niet langer. Natuurlijk ging dat van kwaad tot erger en hoefde ze maar naar een jas te wijzen of ik riep keihard door de winkel: ‘Wat een belachelijk ding’ / ‘Hoe kan je dat nou uitkiezen?!’ / ‘Een blinde zou ‘m nog afwijzen’ / ‘Voor die prijs had ‘ie wel van goud mogen zijn’ (kruis aan wat van toepassing is).
Tot we op weg naar buiten waren en ik in een vlaag van pure wanhoop zei: “Zullen we daar nog even kijken?” Aanvankelijk leek er ook bij die winkel niets van mijn gading tussen te zitten. Toen we het bijltje er bijna bij neer wilden gooien zagen we ‘m. In een soort wit jezus-licht. Ik trok ‘m aan en ik knipperde met mijn ogen. Ik keek mijn moeder aan en allebei slaakten we een kreet van verlichting. “Dit is ‘m…” verzuchtten we tegelijk. En dus ging ‘ie zo snel mogelijk over de toonbank. Waar het winkelmeisje me nog bijna een hartverzakking bezorgde omdat ze dacht dat ze het alarm er niet vanaf kreeg.

Nog meer leuks: mijn kat heeft kattenbeenwarmertjes gewonnen van sooohappy.com in samenwerking met glamgirl.nl!!! Hij is helemaal in de zevende hemel, maar heeft mij wel dringend verzocht zijn rode kattenbandana om te wisselen voor een blauwe. Want ja, roze met rood, dat vloekt natuurlijk. En doet af aan zijn imago.

Maar goed lieve lezers, ik moet ervandoor. Er wacht namelijk een gezellig etentje op me. Wat is het leven toch heerlijk.