NEnz

Jullie waren me toch niet vergeten hè, gedurende die zes lange dagen dat ik een logland-break had? Ik zweer het op mijn Sex and the City-dvd-collectie: ik zat met mijn sneakers te trappelen van ongeduld om weer een stukje te schrijven. Het kon alleen simpelweg niet. Drukte, van huis zijn, werk en sociale contacten eisen zo hun tol. En dus moest ik machteloos toekijken hoe jullie reacties op het Desperate Housewives boardgame en de Kiss my Axe portemonnee binnenstroomden, terwijl ik nog eens gefrustreerd met platte vuist op m’n bureautje sloeg omdat ik gewoonweg geen tijd had om de boel eens flink up te daten. Maar goed. Genoeg van dat alles. Laat ik beginnen met een beschrijving van al dat druks. Jaja. Dru-K-s. Niet dru-G-s. We kunnen niet allemaal de Kate Moss uithangen.
Goed, donderdagavond begon mijn weekendje eigenlijk al. Samen met vriendjelief toog ik naar Tivoli, alwaar jazz-engel Lizz Wright optrad. En wat hebben we genoten van de mooie klanken die er uit haar gouden strotje kwamen! Als ik een Engelse was geweest, had ik nu ‘wicked’ gezegd. Maar ja, dat ben ik natuurlijk niet.
Wat ik overigens nog de klapper van de avond vond (en ik weet dat ik hiermee mijn rokende lezers het harnas in jaag – ik houd nog steeds van jullie, alleen niet van jullie sigarettenrook) is dat Lizz op een gegeven moment twee schoorstenen uit het publiek aansprak en zei: “Als jullie zo nodig rook in mijn gezicht willen blazen, laat dat dan wiet zijn en niet van die stinkende sigaretten.” Ik zeg het je; de vrouw zou president moeten worden. Maar goed, reden waarom ik zo tegen de kleine nicotinefabriekjes ben, is omdat ik een grote aanleg voor bronchitis heb (van alle soorten aanleg die er te bedenken zijn; aanleg voor tekenen, zingen, boy-candy je bed in charmeren, moest ik natuurlijk weer toebedeeld worden met een aanleg voor bronchitis…). En dat ik na een avondje clubben hoest als een ouwe zeeman. Thank god for Vicks, zal ik maar zeggen.
Vrijdag, wederom in good company van mijn eigenste lover, lekker een lome dag gehad. De bezigheden variëerden van gespannen naar de nieuwste (uit Amerika, jaja) aflevering van Lost kijken tot aan het in een deuk liggen om de idiote kookprogramma’s van Chef at Home, waarin een geestelijk zeer achtergestelde kok uitspraken doet als: “A beefy reward, for a job well done” terwijl hij een steak staat te grillen op de barbecue. Hi-la-risch.
En afgelopen zondag heb ik mijn in -aber natürlich- Missy gympjes gestoken voetjes eens flink van de vloer gezwiept tijdens The Heavyweights of Streetdance and Hiphop, waarbij dansminnend Nederland les kreeg van ’s werelds beroemdste choreografen. Wederom hemels heerschap Eddie Morales ontmoet, waarna ik eventjes moest gaan liggen met kalmerende lavendeldruppeltjes op mijn slapen. Je ziet, ik heb me uiterst vermaakt de afgelopen days. Maarre, laat die periode van rust nu maar komen…

La musica: Blue Rose – Lizz Wright