NEnz

Ik ben vandaag een beetje depri. Ja, het gaat allemaal niet zoals ik had gepland. Ik word helemaal krankzinnig van mijn pijnlijke enkel en ben in staat om mezelf er met een botte kettingzaag voorgoed van te verlossen en on top of that is de bijbehorende linkerknie nu opgezwollen door het strompelen, waardoor hij ongeveer drie keer zo groot is als mijn rechter. En ik kan pas morgen bij de dokter terecht. Zucht. Vanochtend na het ontbijt ben ik daarom maar weer in mijn bedje gekropen, heb ik de dekens opgetrokken tot onder mijn ogen en heb ik mijzelf getrakteerd op een drie uur durende Sex and the City marathon. Works like a charm. Daarna was ik zelfs in staat om op te staan, mijzelf naar de douche te begeven (lopen kan ik het niet noemen) en mijn haren te wassen (wat heel wat wil zeggen, aangezien ik er een hekel aan heb om mijn haar te moeten föhnen na het wassen en dus automatisch een hekel heb aan haar wassen).
Helaas had ik vrijwel direct daarna een ‘Owjee-hoe-moet-het-nou-toch-met-dat-afstuderen-paniek-moment’, wat inhoudt dat ik een beetje achterloop op het normale afstudeertraject en dus wat later klaar ben dan gebruikelijk. Dat wist ik eigenlijk al vantevoren, aangezien ik mijn stage bijvoorbeeld iets later ben begonnen dan de begindatum van de periode, simpel omdat ik een topstage wilde en geen genoegen nam met tijdschriften verkopen in de Bruna en nog meer van dit soort dingen. En dan is het logisch dat je ietsje achterloopt. Alleen beschik ik blijkbaar over een megatrots of iets dergelijks, waardoor ik elke keer een inner struggeling met mezelf heb wanneer mensen mij vragen of ik nou toch bijna klaar ben met mijn studie en ik uit moet leggen dat het dus nog wel even duurt.
Maar goed, vandaag laat ik mezelf dan maar een beetje in mijn eigen sop gaarkoken. Soms heb je nou eenmaal van die dagen waarop je gewoon lekker depri en zielig wil zijn en verder nergens zin in hebt. Just thank God voor Sex and the City.