NEnz

Ik heb het niet zo op mannen met maskers. En met poppen (en in het bijzonder: buikspreekpoppen) en andere plastic wezens maak je me ook geen vrolijke Frans. De Gremlins? Nog steeds rete-eng in mijn hoofdje. Chuckie? Geen denken aan dat ik daarnaar kijk. De glibberige wezens uit The Descent? Ik zit alvast in mijn bunker. En nee, ik weet ook niet waarom ik die film in godsnaam heb bekeken. Ik denk uit een soort vreemde vorm van nieuwsgierigheid naar het macabere. Ofzo. Het meest vreselijke aan de film Saw vond ik niet de scènes waarin hoofdrolspelers getooid met kaakklem vierentwintig seconden de tijd hadden om in de ingewanden van een nog levende man op zoek te gaan naar de verlossende sleutel voordat hun bovenlip over hun hoofd getrokken zou worden. Nee, het waren de beelden van het idiote witte popje op een fiets die mij angstzweet bezorgden.
I know, het is bijzonder vreemd dat ik juist bang ben voor dát soort dingen. Laat me drie uur lang naar een gestoorde moordmachine kijken en ik verblik of verbloos niet. Maar zet een film op met overduidelijk neppe (en voor anderen vaak ook nog eens bijzonder lachwekkende) wezens en ik houd het Paul Frank-onderbroekje niet droog.
Als ik daarna helemaal alleen de nacht inga, maak ik mezelf gek met angstaanjagende gedachten. Ik denk dat er achter mijn rij vrolijke Indiase kussentjes een andere, onveilige dimensie schuilt. Ik verdenk mijn sockmonkey opeens van een evil blik in de knoopjesogen. En mijn kat moet vooral niet al te lang naar één onduidelijk punt in de kamer blijven staren, want dan kun je me opvegen.
Dat terwijl ik de wereld al tweeëntwintig mooie levensjaren heb verblijd met mijn stralende persoonlijkheid. Kuch. Was ik nou een ongevormde peuter, dan zou iedereen mij bemoedigend op de schouder slaan en me duidelijk maken dat er echt geen monsters onder mijn bed zitten. Nu echter, blijkt het voor de wereld werkelijk ontzéttend leuk om mij met mijn angsten te pesten. Vriendjelief is al een groot fan van het mij de stuipen op het lijf jagen, door zich achter mijn voile gordijnen te verschuilen en met één arm grijp-gebaren te maken, waardoor ik regelmatig tegen het plafond geplakt zit van angst. De schoft.
Maar gisteren heb ik toch een zeer heldhaftige daad verricht: ik heb V for Vendetta gekeken. Incluis de scènes met man-met-eng-masker. En ik moet je zeggen: ik vond het een bijzondere spannende film. Plús dat ik de gehele nacht rustig zoemend als een bijtje heb liggen knorren. Aan één stuk door. Misschien was het de scène waarin een kaalgeschoren Natalie Portman het masker kuste wel een geruststelling.
Maar goed, ik zou je nu natuurlijk kunnen gaan uitleggen waar V for Vendetta precies over gaat, maar eigenlijk moet je ‘m gewoon hartstikke zelf gaan zien (bovendien weet ik niet of ik het je wel zou kunnen vertellen, aangezien ik mon amour om de minuut vroeg wat er in godsnaam aan de hand was). Zin in een stukkie verbijsterende en spannende actie op den buis? Je weet wat je moet huren.

Crush on you – Platnum