NEnz

Val niet van je stoel, maar ik heb vroeger heel lang gedanst. Toen ik nog een klein Nancy’tje was, verkleedde ik me altijd samen met mijn vriendinnetje in Janet Jackson outfit (ik had hetzelfde zwarte lakpetje uit Rythm Nation) en dansten we op zolder. Mijn moeder werd zo gek van het gestamp, dat ze me op jazzballet deed. En na de zoveelste uitvoering met nummers uit ‘De kleine zeemeermin’ had ik er genoeg van. Ik wilde wat stoerders. En dus ging ik als tienjarige op hiphoples, in een klasje van zes personen (Nieuwegein is niet zo shizzle, vandaar). Ik vond het absoluut geweldig en mijn leraar was een stuk. Helaas besloot datzelfde stuk om er na twee jaar mee te kappen. Hij ging in een boyband (ik ga niet eens moeite doen om te vertellen welke boyband, want ze zijn even geruisloos weer verdwenen als dat ze opkwamen. De road to stardom is hard) en zijn vervangster was nou niet bepaald het type dat enige vorm van hiphopskills leek te bevatten. Daarom nam ik de zolder maar weer in beslag, net zolang tot er een nieuwe cursus gestart werd in het pittoreske Nieuwegein. Streetdance heette het en ik vond het gelijk leuk. Het was tenminste niet de ‘we noemen het streetdance, maar eigenlijk is het gewoon jazzballet’-achtige vorm van streetdance. Het was stoer, intensief en op coole hiphopbeats. Samen met een vriendin besloot ik op les te gaan. En al snel kwamen er audities voor een heus showteam. En ik was één van de nieuwe leden! Naast het geven van demo’s op koninginnedagen, bruiloften (jaja), de Megafestatie en god-weet-wat-nog-meer, deden we ook mee aan Streetdance kampioenschappen en wedstrijden in Nederland. En tot onze grote verbazing kwamen we vrijwel steeds in de top vijf terecht. Een paar keer hebben we zelfs de eerste plaats weten te veroveren. Het W.K. in het buitenland hebben we helaas nooit gehaald.
Maar na zeven jaar op elkaars lip te hebben gezeten, begonnen sommige leden van de groep zich te ontpoppen tot ware backstabbers. En ik had daar helemaal genoeg van. Daarom ben ik gekapt. Toch jammer, want dansen was altijd mijn lust en mijn leven.
Het is nu ongeveer drie jaar geleden sinds de breuk en ik ben wel een aantal keren bij andere dansscholen wezen kijken. Helaas vond ik de meeste nogal tegenvallen en zaten anderen weer te ver weg om elke week naartoe te reizen. En na mee te hebben gedaan aan de workout van de choreografen van Justin Timberlake en Janet Jackson, en de horror van een freestyle in je eentje te hebben moeten doorstaan (gelukkig danste Eddie Morales met mij mee – en he’s daaamn cute), heb ik weinig vertrouwen meer in mijn danceskills.
Afgelopen week vroeg vriendin R., die vastbesloten is om mij weer terug in de dansstudio te krijgen – de schat -, of ik met haar meewilde naar een geweldig coole workout. De crème de la crème van de dansscene is er en geeft les. Het lijkt me heel leuk, maar ik twijfel of ik het wel aankan, zo’n heftig middagje dansen. Zal ik de passen mee kunnen doen? Zal het tempo niet te hoog liggen? En heb ik nog wel enige vorm van conditie? Twijfeltwijfeltwijfel. Wat vinden jullie, moet ik de stoute (dans)schoenen maar weer eens uit de kast halen, of veilig binnenblijven om een catastrofe te ontwijken? Voorlopig leef ik me maar even uit op mijn Playstation dansmat.