NEnz

Over het algemeen omschrijven anderen mij als een zeer vrolijk meisje. En ik moet toegeven; normaal gesproken loop ik over de aardbol rond met lachende wangetjes. Maar als ik dan een keertje chagarijnig ben, ben ik het ook goed. En dan kun je beter maken dat je wegkomt.
Dit was weer zo’n ochtend waarop ik in staat was om de computer uit het raam te gooien, mijn kat op te sluiten in de badkamer en mijn broertje op zijn hoofd te timmeren. Natuurlijk heb ik dat allemaal niet echt gedaan, maar ik denk dat het me wel een groot gevoel van opluchting had gegeven if i did. Wat deze drie mij hadden aangedaan? Wel, laat ik beginnen met de computer. Via school ben ik verbonden aan een project waarbij het lijkt alsof mijn groepsgenoten beter hun best doen dan ik. Normaal ben ik haantje de voorste bij groepsopdrachten, maar in dit geval heb ik mij gedurende het project wat bedeesd op de achtergrond gehouden. Ik was nogal druk met mijn werk en toen kwam ook nog eens die stressvolle begrafenis om de hoek kijken. Het feit dat mama in Spanje zat en me vrolijk elke morgen smste dat ze in de zon op een terrasje een roseetje zat te drinken, maakte een soort kwade jaloezie in mij los die maakte dat ik haar het liefst door de telefoon naar Nederland had getrokken. Ik was dus niet in mijn hum de afgelopen weken, en dat zorgde ervoor dat ik er niet helemaal bij was met mijn koppie. Nu wil en kan ik er wel weer helemaal voor gaan, alleen zul je net zien dat dit nou weer de drukste week van de periode is en ook op mijn werk. Tentamens, artikelen die nog geschreven moeten worden en presentaties zetten mijn panieklontje in vuur en vlam. Net probeerde ik vol goede moed alle mailtjes te lezen die mijn groepsgenoten hadden verstuurd. Alleen heb ik zo’n klote webmail van school, die elke attachment blokkeert met een virusmelding, zodra ik er een open. Ge-wel-dig. Ondertussen loopt mijn kat met ongeveer net zoveel drama te miauwen als de gemiddelde diva en moet mijn broertje per se vandaag achter de pc om een of ander project in te leveren. Het leven van een 21-jarig meisje gaat niet over rozen.
Helaas is de overredingskracht van het engeltje op mijn linkerschouder groter dan dat van het rode duiveltje op de rechter en verzoekt hij mij kalm doch doordringend om computer, kat en broertje met rust te laten. Dus dan doe ik dat maar. Dan maar the old fashioned way spelden in mijn voodoopopjes prikken…