Tja, het loont toch echt wel; om friends in high places te hebben. Zo voorzien mijn collega’s mij altijd van het laatste nieuws omtrent mijn grote obsessies in het leven, vriendinnetje S. bericht mij steevast over Fiona Hering, Esmeé van fashion-fever.nl stuurt mij een bijna dagelijkse mailing met foto’s van alles wat Amy Winehouse afgelopen weekend nou weer voor wereldschokkends heeft uitgespookt (van bivakkeren tussen de Tranny’s tot aan het vuilnis buitenzetten in een trui uit de Scarlett loves RBK-lijn, jaja!), grote vriendin J. sleept mij mee naar de leukste modefeestjes en zo heb ik nog een hele batterij aan vrienden die mij naast hun warme vriendschap ook nog eens hun vriendendiensten verlenen. De schatjes!
Het enige wat ik nu nog hoef te doen, is een innige vriendschap sluiten met Fafi, zodat ze net zo’n leuk, personalized jurkje voor me maakt als ze voor Uffie heeft gedaan. Want ziehier Uffie, afgelopen weekend op het Spaanse Sonar Festival in een schattig wit ensemble met haar beeltenis in Fafinette-vorm. Tips, anyone?

Marina Gasolina – Bonde do role

M.I.A. was al eventjes terug met de vogelgriep, maar heeft nu een algehele metamorfose ondergaan en is ready voor een comeback. De lange donkere krullen zijn afgeknipt tot aan de kaak en blond geverfd (niet over beginnen, want dan ga ik huilen), de outfits zijn nóg hysterischer geworden met dank aan grote vriendin en ontwerpster Cassette Playa, de website is vernieuwd en voorzien van een vormgeving waar je spontaan een epileptische aanval van krijgt, en de muziek; tja, die is gewoon vanouds fijn en dansbaar.
De funky chica brengt na Bird Flu nu de single Boyz uit waarop uw reporter al helemaal uit haar panty ging achter de laptop. Het volledige album ‘Kala’ wordt in de U.S. op 21 augustus uitgebracht. Ik kreeg bijna een hartverzakking toen ik zag dat Timbaland een nummer had mee geproduceerd (ofwel: de man die Nelly Furtado verpestte). Thank God heeft hij zich ingehouden en is de track Come Around van vertrouwde M.I.A.-kwaliteit.

Hierbij verblijd ik u (of althans: de fans) alvast met de videoclip van Boyz:

Wat ik nu overigens he-le-maal geweldig vind (en op z’n minst drie vreugdedansjes waardig), is dat M.I.A. op haar website drie ontwerpen voor T-shirtprints heeft gezet, geheel in de stijl van de dolle dansers in haar clip. Alles wat je hoeft te doen is de afbeelding opslaan met een druk op de rechtermuisknop, printen op iron-on papier en vervolgens overstrijken op je t-shirtje.
It must be my lucky month: eerst al een handleiding om zelf een House of Holland-shirt te maken, nu een M.I.A.-tee! Als het hier angstvallig stil blijft, ben ik aan het doe-ut-zelfen…

Boyz – M.I.A. (ja duuuh)

Gisteravond, tijdens mijn vaste routine van Project Runway kijken en ondertussen vechten tegen de slaap, verslikte ik mij zowat in mijn huis-tuin-en-keuken-Martini (ik zal nooit tot de Fabulous Shaker Boys behoren, zucht…) toen ik de ontwerpen van de heerlijk gestoorde Jay McCarroll over de catwalk zag trippelen. Want waar-o-waar hebben we dat eerder gezien, lieve lezers? Juistem! Nu was de brij in mijn hoofd die ik mijn kleine mode-encyclopedie noem (op een dag zal ‘ie zo vol zijn als die van Fiona…) gelukkig nog niet in zijn REM-slaap en kon ik concluderen dat Jay zijn met graffiti bespoten koptelefoons nooit van Mijn Grote Vriend Daryl kan hebben gejat (o en Daryl, als je dit op toevallige wijze leest: ik ben geen gestoorde groupie, mijn blog dient gelezen te worden met een grote emmer zout aan je zij – dus hup; eerst de keuken in!). En nou ja, ze hálen het natuurlijk ook niet bij het werk van de meester van de mode.
Toch was het een hele lekkere aflevering. Met de bitchfight tussen Kara Saun en die geflipte oude vrouw met vogelpoep-haar (maar verder ben ik onpartijdig… kuch) over de schoenen als hoogte- en dieptepunt tegelijk. Ik heb toen uit pure ergernis in één keer alle rode nagellak van mijn nageltjes af gekrabd. Tja.
Ik zeg: op naar seizoen nummero twee! Enne… voor wie zaten jullie eigenlijk juichend in de huiskamer?

Left & Right – D’Angelo

Ik zit bijna elke dag even achter mijn laptop geplakt voor een portietje Nylon TV. Neenee, geen programma over panty’s of elastische materialen, maar filmpjes gemaakt door de modebreinen achter één van mijn favoriete magazines, het Amerikaanse Nylon.
Presentatrice Tracy, stagiaire bij het blaadje (some girls have all the luck… grrr) praat zó traag & irritant ("Hiiiiii you guuuuuuysssss") dat ik haar af en toe langzaam zou willen doodknuppelen, maar verder is het écht leuke tv.
Zo verkent ze de hipste winkeltjes in New York (de redactie van Nylon is gehuisvest in De Grote Appel), waaronder de Kidrobot-store en mijn toekomstig snuffelwalhalla: – voor als ik mijn bips en inboedel naar Manhattan verhuis, het staat op de planning – De Taschen Store. Taschen, lieve boekenwurmen, is een uitgeverij die de mooiste & meest arty boeken uitgeeft. Denk: alles van David LaChapelle en de Fashion Now-serie. Ik ben nog steeds eeuwig dankbaar dat ik één keer in de zoveel tijd een catalogus op mijn deurmat ontvang. Souvenirtje van een klus waarbij ik een boek van ze recenseerde.
Goddank is Tracy ook af en toe afwezig en zijn er filmpjes waarin we backstage meekoekeloeren op de New Yorkse Fashion Week, waarin de nieuwste bandjes zich voorstellen en waarin we meeblikken op filmsets. Leuuuk.
Het prettigste van alles: je hoeft er niet eigenhandig een schotelantenne voor op het dak te installeren, maar je kunt gewoon fijn surfen naar deze site.
Sjonge, als jullie mij toch niet hadden… 🙂

Alvast een filmpje: Tracy en Chase (whoever she may be) shoppen bij de Taschen store…

Rap ‘o clock – Plastic Little

Na Lily Allen, die beroemd werd nadat haar YouTube-account volliep met bezoekers die naar haar muziek luisterden, is er een nieuw YouTube-troeteldier opgestaan, waiting for fame. Zijn naam is William Sledd; zelfbenoemd modegoeroe. In zijn hilarische filmpjes ‘Ask a gay man’ geeft William zijn kijkers fashionadvice, leert hij ze hoe je cupcakes moet bakken (quote: "So, i really can’t cook, but i can BAKE"), betreedt hij undercover de straten van zijn hometown om fashion criminality op te sporen, voert hij een betoog op over het belang van zwarte nagellak van Chanel en doet hij openhartig een boekje open over zijn leven.
Op zijn YouTube Channel kun je al zijn filmpjes bekijken en hem zelf een vraag stellen.
Who needs Will & Grace anyway?

Graaf diep in je geheugen en herinner je Boots; de winkelketen vol verukkelijke beautyproducts die was overgewaaid uit Engeland. Tot op een paar jaar geleden had elke grote stad wel een Boots, stacked with genoeg fijns om je verlanglijstje voor kerst mee vol te schrijven.
De verbazing was dan ook groot toen ons Hollandse beautyfarmpje Etos besloot om de Boots-filialen over te kopen. Dit gaf zowel voordelen als nadelen: in elk gehucht kun je nu aan Charles Worthington-shampoo komen, maar helaas is bij de overname wel 75% van de Boots-collectie in rook opgegaan. En da’s toch eeuwig zonde.
Engeland doet haar kerstinkopen jaloersmakend genoeg nog wel gewoon bij Boots en krijgt on top of that ook nog eens een heel mooi reclamefilmpje tussen Het Journaal en The Beauty and the Nerd door te zien. Gemaakt door niemand minder dan celebrityfotograaf en waanzinnig kunstenaar David LaChapelle.
Gottegot, wat is het leven toch oneerlijk.

Galang – M.I.A.

Goed nieuws voor girls die, als er ooit brand uitbreekt, als eerste hun Sex and the City shoebox in veiligheid zouden stellen.
De vier dames die op hun Manolo’s de troittoirs van New York onvelig maakten, komen namelijk misschien tóch terug voor een toegift.
Want wilde Kim Catrall vers na de allerlaatste aflevering maar wat graag zélf de hairextensions van Sarah Jessica verwijderen; de stoeipoes is nu bijgedraaid.
Althans, nadat haar, Kristin en Cynthia plechtig beloofd was dat zij een gelijkcijferig bedrag op hun bankerekening gestort zouden krijgen als wandelend stijlicoon en concullega Sarah. En dus stemmen de seksende Manhattan-ettes nu allevier volmondig in met de mogelijk om Sex and the City – the movie te gaan draaien.
Met andere woorden: er is hoop dat Sarah Jessica Parker nu, naast een blauw babysokje (zie foto) ook nog een extra stukje breit aan de afleveringen van de leukste serie aller tijden.
Hoewel ik reikhalzend uitkijk naar een groot wit doek vol met creaties van Patricia Field, leuke mannen, New Yorkse hotspots en onze Fantastic Four, ben ik ook een beetje huiverig.
Bang dat de magie, dat mooie en van verlangen naar meer vervulde gevoel dat ik ervoer bij de laatste aflevering, verdwijnt. Dat het mooie sprookje waarover ik dagelijks dagdroom té ver wordt uitgerekt en verloren gaat.
Wat er ook wordt besloten door het productieteam van SATC, één ding is zeker: zodra die fillem uitkomt, zit ik, met geheven cosmopolitan-glas en Sex-and-the-City-bijbel (het geweldige behind-the-scenes-boek Kiss and Tell) klaar en geef ik me helemaal over aan de Sex.

Got to be real – Cheryl Lynn

Vergeet alle rumours uit de Britse pers over Amy’s vermeende tripjes richting poederdoos en haar maatje tandenstoker. Want Amy is back! In black! De Britste brulboei dropt op 23 oktober haar gloedjenieuwe album ‘Back to Black’ in platenzaken wereldwijd. De eerste single poept ze op de 16e van die maand uit. En Amy zou Amy niet zijn als ze die geen curieuze titel meegaf, genoeg om de tabloids weer maandenlang over te laten speculeren. ‘Rehab’ heet het nummertje dan ook.
Ik kan niet wachten om haar weer door de speakers van mijn stereo te laten galmen…

Rehab – Amy Winehouse

Neehee, lieve lezers, natuurlijk ben ik jullie niet vergeten! Ik ben alleen een beetje druk. Bovendien heb ik nog niet echt een gevoel van vreugde in mijzelf kunnen herkennen omtrent het verkennen van mijn vernieuwde weblog. Houd de spandoeken dus nog maar eventjes in de kast (Haha. Hahaha. Hahahaha!), want meer nieuws volgt. Natuurlijk kan ik jullie niet de pinksterdagen insturen zonder een fijn nieuwtje. Want, ladies and gentleladies, morgen volgt een gloedjenieuwe cyclus (wat een belachelijk woord is dat toch… het doet mij denken aan menstruaties) van America’s Next Topmodel! RTL5, 21:30; you know what to do. See you soon!

Smiley Faces – Gnarls Barkley

Ik heb het niet zo op mannen met maskers. En met poppen (en in het bijzonder: buikspreekpoppen) en andere plastic wezens maak je me ook geen vrolijke Frans. De Gremlins? Nog steeds rete-eng in mijn hoofdje. Chuckie? Geen denken aan dat ik daarnaar kijk. De glibberige wezens uit The Descent? Ik zit alvast in mijn bunker. En nee, ik weet ook niet waarom ik die film in godsnaam heb bekeken. Ik denk uit een soort vreemde vorm van nieuwsgierigheid naar het macabere. Ofzo. Het meest vreselijke aan de film Saw vond ik niet de scènes waarin hoofdrolspelers getooid met kaakklem vierentwintig seconden de tijd hadden om in de ingewanden van een nog levende man op zoek te gaan naar de verlossende sleutel voordat hun bovenlip over hun hoofd getrokken zou worden. Nee, het waren de beelden van het idiote witte popje op een fiets die mij angstzweet bezorgden.
I know, het is bijzonder vreemd dat ik juist bang ben voor dát soort dingen. Laat me drie uur lang naar een gestoorde moordmachine kijken en ik verblik of verbloos niet. Maar zet een film op met overduidelijk neppe (en voor anderen vaak ook nog eens bijzonder lachwekkende) wezens en ik houd het Paul Frank-onderbroekje niet droog.
Als ik daarna helemaal alleen de nacht inga, maak ik mezelf gek met angstaanjagende gedachten. Ik denk dat er achter mijn rij vrolijke Indiase kussentjes een andere, onveilige dimensie schuilt. Ik verdenk mijn sockmonkey opeens van een evil blik in de knoopjesogen. En mijn kat moet vooral niet al te lang naar één onduidelijk punt in de kamer blijven staren, want dan kun je me opvegen.
Dat terwijl ik de wereld al tweeëntwintig mooie levensjaren heb verblijd met mijn stralende persoonlijkheid. Kuch. Was ik nou een ongevormde peuter, dan zou iedereen mij bemoedigend op de schouder slaan en me duidelijk maken dat er echt geen monsters onder mijn bed zitten. Nu echter, blijkt het voor de wereld werkelijk ontzéttend leuk om mij met mijn angsten te pesten. Vriendjelief is al een groot fan van het mij de stuipen op het lijf jagen, door zich achter mijn voile gordijnen te verschuilen en met één arm grijp-gebaren te maken, waardoor ik regelmatig tegen het plafond geplakt zit van angst. De schoft.
Maar gisteren heb ik toch een zeer heldhaftige daad verricht: ik heb V for Vendetta gekeken. Incluis de scènes met man-met-eng-masker. En ik moet je zeggen: ik vond het een bijzondere spannende film. Plús dat ik de gehele nacht rustig zoemend als een bijtje heb liggen knorren. Aan één stuk door. Misschien was het de scène waarin een kaalgeschoren Natalie Portman het masker kuste wel een geruststelling.
Maar goed, ik zou je nu natuurlijk kunnen gaan uitleggen waar V for Vendetta precies over gaat, maar eigenlijk moet je ‘m gewoon hartstikke zelf gaan zien (bovendien weet ik niet of ik het je wel zou kunnen vertellen, aangezien ik mon amour om de minuut vroeg wat er in godsnaam aan de hand was). Zin in een stukkie verbijsterende en spannende actie op den buis? Je weet wat je moet huren.

Crush on you – Platnum