Zul je net zien: een paar dagen nadat ik druk Parijs-tips had zitten vergaren voor Pruh, die zich ook aan un voyage à Paris waagde, kwam ik webwalhalla ‘Do it in Paris’ tegen. Toen Pruh uiteraard al ín Parijs zat. Bovendien had ik dit pareltje ook graag zelf helemaal uitgeplozen, voordat ik een week of drie geleden als een kip zonder kop van Ladurée naar Ladurée rende in het Parijse. Maar goed. Gelukkig zijn we allebei com-pleet verliefd geraakt op de stad van de amour en hebben we allebei plannen om snel weer terug te gaan (sterker nog: ik duikelde laatst ergens in de sale een spaarpotje op met daarop de treffende tekst ‘Pennies for Paris’ die nu in de keuken staat en waar vriendlief en ik enthousiast kleingeld in storten). Komen die tips vast nog wel van pas!

Bovendien: zelfs als je geen Parijs-plannen whatsoever hebt, is  www.doitinparis.com nog een genot om op rond te neuzen. Al is het alleen maar voor de très jolie illustraties van Parisiennes. En heb je wél serieuze Parijs-plannen, dan doe je je hier tegoed aan mode, fijne Franse receptuur, shopspots, hippe restaurants en bars, stijladvies om je als een échte Parisienne te kunnen kleden en praktische (reis-)info. Must visit!

Illu’s by Do it in Paris, collage by moi.

Colors – Amos Lee

Ik vertelde u toch laatst dat ik in een nagenoeg lege kleine zaal in Paradiso com-pleet uit mijn panty ging tijdens een dus nogal intiem optreden van Amanda Blank? Wel, volgens mij is het slechts een kwestie van tijd totdat Miss Blank gewoon de hele grote zaal in de Amsterdamse poptempel vol krijgt. Want met zo’n gelikte nieuwe video voor je eerste single vráág je daar natuurlijk om…

O en die plaat, die is inmiddels ook al uit. ‘I Love You’ heet ‘ie en o wat is ‘ie fijn!

P.s. wat vindt u van mijn balloon-art? Clever, huh?

Je zou zeggen: vakantie, da’s de uitgelezen periode om flink veel te bloggen. Wel, dat dacht ik ook, in de stressvolle weken voordat mijn Big Break aan zou breken. Plus dat ik nog zeshonderd andere activiteiten in mijn hoofd had die allemaal plaats zouden gaan vinden tijdens Mijn Vakantie, omdat ik daar normaliter geen tot weinig tijd voor heb. Zo stond er ook nog op de to-do-list: voor pampus op het strand liggen, nieuwe huisraad bij elkaar shoppen in Amsterdam, dates met alle verwaarloosde vrienden & familieleden, het huis uitmesten en alle nog te vervullen karweitjes opknappen, het perfecte paar sleehakken scoren, alle afleveringen van Cashmere Mafia kijken, zo’n zesduizend boeken uitlezen, etcetera.

Maar, lieve lezers, de realiteit leert me dat dingen altijd anders gaan dan je van tevoren had gepland. Zo ook mijn vakantievoornemens. Want iets in mijn achterhoofd schrééuwt dat bloggen dan misschien wel heel erg leuk is, maar dat het voorlopig nog even NEnz-tijd is, die gevuld zal worden met het opladen van mijn enigzins leeggelopen batterij. Ik ga dan ook even officieel met blogvakantie. Volgende week nog een paar dagen naar Paris, alwaar ik eindelijk de enige echte macaron van Ladurée, Fauchon en Pierre Hermé zal proeven (en nog van tig andere pattisserieën uit mijn ‘The Patisseries of Paris’-boekje – ik vrees dat ik op de terugweg een extra seat zal moeten bij boeken in de Thalys voor mijn achterwerk). Can’t wait to blog about THAT! En dan start ik hopelijk weer funky & fresh aan een gloednieuwe periode van bloggen, bloggen en nog eens bloggen. Ik zweer het op m’n Claw Money-jasje.

Zing het tot die tijd nog even uit met een video van Santigold, gisteravond live in Paradiso, alwaar ik zwetend mijn met ellebogenwerk (en veel wijd dansen) verkregen plek stond te verdedigen. Ondertussen kwijlend om Santi’s Jeremy Scott body met rozenprint en gouden Adidas ‘J Wings’-sneakers. Zelden een Paradiso-publiek zó uit z’n dak zien gaan. Te gek.

Tot snel.

Lights Out – Santigold

Ik hoorde Amanda Blank voor het eerst toen ze over een nummer van Mc Spank Rock heen rapte. Ik was meteen onder de indruk. Het is niet vaak dat ik echt interessante, vrouwelijke rappers hoor, maar Amanda’s stijl deed me heel erg denken aan de sterke, vrouwelijke & crazycoole rapstyle van Salt ’n Pepa, back in the days. Tel daar haar dirtysexy teksten bij op en je hebt een ontwapenende combinatie.

Inmiddels is haar single ‘Might Like You Better; uit, staat haar eerste plaat ‘I love you’ op de stapel en tourt ze door Amerika als voorprogramma van Santigold. Gisteravond stond ze in de kleine zaal van Paradiso en moi & vriendlief hadden the tickets to paradise in huis. Omdat we een beetje aan de late kant waren (om onverklaarbare redenen hadden we eerst de hele dag als een soort Bob de Bouwers on speed het halve huis verbouwd, waarna je ons op kon dweilen en we met moeite opgekalefaterd en wel in de auto waren te krijgen – tussentijds besloot ik ook nog dat ik eerst een zeer tijdrovende manicure uit moest voeren, geheel in Amanda Blank-stijl), had ik ondertussen al visioenen van een bomvolle, zwetende zaal. Maar toen we hijgend de trappen van een verdacht rustig Paradiso waren opgerend, kwamen we in een zo goed als lege zaal terecht. Druk de datum op de toegangskaartjes checkend en verklaringen zoekend voor dit vreemde fenomeen, kwamen we tot de conclusie dat het toch echt hier & nu zou moeten plaatsvinden – in een nagenoeg lege concertzaal. Pas toen Amanda’s deejays – Devlin & Darko – achter hun laptopjes kropen op het podium en Amanda even voorbij kwam rennen in een zwarte cape en op witte cowboylaarsjes, waren we gerustgesteld.

En laat me je vertellen: ondanks het door afwezigheid schitterende publiek, maakte Miss Blank er een ware show van. Dansjes, outfitdeconstructies, grapjes, een serie: "I love it here!"s, de gebruikelijke opmerkingen over de goeie Amsterdamse wiet én: te gekke nummers. Want het gros daarvan kende ik uiteraard nog niet; die worden pas op de debuutplaat aan het daglicht getoond. Prepare yourself voor vette beats, een sound die zich misschien nog wel het beste laat beschrijven als een beetje van Santigold , een beetje van Madonna ten tijde van ‘Like A Virgin’, een beetje van Spank Rock, en de coole raps & zang van Amanda. Of, in muziekjournalistiek-verantwoorden termen: Booty Music, zoals ik me door mijn overduidelijk muzikalere geliefde heb laten vertellen.

En de nagels van Miss Blank? Ook die stelden niet teleur: lang, puntig geveild en met zwarte tips. Voor de gelegenheid opgeleukt met kanten handschoentjes zonder vingers. Très 80’s Madonna, don’t you think?

Houd je oren gespitst, want ‘I Love You’ komt deze maand uit. It’s gonna be a hot summer.

Make it take it – Amanda Blank

Naar het schijnt heeft onze favoriete hysterische-jasjes-draagster Santogold deze week haar naam officieel veranderd in – houd je vast – Santigold. Yes my love, met een IEH in plaats van die OOW; waar ik toch enigzins gehecht aan was geraakt.

Ik surfde afgelopen weekend naar haar Myspace-pagina alwaar ik nog slechts 1 vriend aantrof (haarzelf) en een doorverwijzing naar de profielpagina van ene Santigold. Und jawohl; letterlijk elk blogbericht, biografietje, foto-onderschrift en logo was als op miraculeuze wijze aangepast met de naam Santigold. Alsof er nooit een andere naam bestaan heeft.

Enige onderzoeksjournalistiek leert mij dat Santi White (nog liever haar echte naam dan die onwennige nieuwe) wel een andere artiestennaam móest adopteren, omdat één of andere juwelier slash filmmaker de naam Santo Gold afgelopen week heeft laten vastleggen. Tja, en daar sta je dan, als Santogold de tweede…

Laten we hopen dat het slechts een kwestie van wennen is. Want of het nou IEH of OOH is; die deuntjes blijven verdomde fijn.

Creator – Santigold

Lily Allen is back! En hoe! De video voor ‘The Fear’ was prachtig (ik wil ook zo’n caravan! Ik wil ook zo’n jurkje! Ik wil ook zo’n Marie Antoinette-achtig boudoir!) en het nummer ‘Fuck You’ kan ik (ondanks de scheldkannonade) na een korte preview niet meer uit mijn hoofd krijgen. Ik zeg: downloaden dus, die tweede cd van Lily Allen. En om ‘It’s not me, it’s you’ alvast in te luiden, is er een speciale Lily Allen Game online gezet die te cute voor woorden is.

Update: ik werd zó knettergek van het muziekje bij de game, dat ik ‘m van mijn site heb verwijderd. Klik even op deze link om alsnog naar Lily Allen, The Game te gaan: http://www.lilyallenmusic.com/lily/fear

22 – Lily Allen

Als je me vraagt wat mijn favoriete boek du jour is, dan gil ik waarschijnlijk très enthousiast: "The Goddess Experience!!!" tegen je trommelvliezen. Het is hét boek om lekker in weg te kruipen met een kop ‘Sugar Cookie Sleigh Ride’-thee, om super geïnspireerd door te raken, om helemaal blij van te worden en om je koffietafel mee op te fleuren. Tip: dan wel even die witte losse kaft verwijderen, want daaronder zit een nog véél mooiere gouden kaft met mooie bloementakken, vogeltjes en andere goorrrrge illustraties van de schrijfster.
Speaking of which: dat is natuurlijk Gisèle Scanlon, die eerder ook al het werkje ‘The Goddess Guide’ afleverde, wat gezien kan worden als deel 1 in de Godinnenserie. Maar The Goddess Experience is als je ’t mij vraagt, nóg beter, nóg leuker en nóg inspirerender dan haar voorgangster.
Al is het maar omdat La Scanlon maar liefst één heel hoofdstuk lang wijdt aan de zoektocht naar de perfecte macaron in Parijs.

En kijk: er is ook een promo van!

En dan wel de Engelse versie kopen en niet wachten op de Hollandse vertaling (want van ‘The Goddess Guide’ iets geitenwollensokkerigs maken als ‘De Godin In Jezelf’? Puh-lease!)!

The Goddess Experience (What Makes You Happy?)
Gisèle Scanlon
Harper Collins Publishers
ISBN: 9780007274710
€ 33,15 via The American Book Center

Got to be real – Cheryl Lynn

Omdat ik te druk ben om hele verhalen te tikken (yes, we zijn nog steeds aan de verhuispolonaise) maar té veel bloglust heb, houd ik het ditmaal kort: de fijnste muziekjes/muziekvideo’s om de druilerige maandag mee door te komen:

I’m madly in love with this one: uit 1973 (jaja): Anti Love Song van de immer zwoele Betty Davis

De luitjes van kledinglabel Venour hebben een hi-la-rische video gemaakt op ‘Magic Stick’ van theFringe om hun nieuwste hoodie aan de man/vrouw te brengen. Haha!

Alle coolheid op een stokje met deze video van RES (die ooit werd getekend door Miss Santogold – toen die nog voor een platenmaatschappij werkte. Bovendien schreef Santi vrolijk mee aan het debuutalbum van RES. Dat leer je dan toch maar weer mooi op de maandagavond!)

Ik kende ‘m al een tijdje (en jij dus misschien ook), maar ik wilde ‘m toch nog even met je delen: mijn nieuwe amour (though completely gay) Sam Sparro die een cover zingt van ‘American Boy’ (en Estelle dik naar de kroon steekt)

Toen ik er per ongeluk achter kwam dat Terrence Howard (a.k.a. mijn aanstaande) tegenwoordig ook zíngt, viel ik bijna met mijn gezicht in mijn bord muesli. En hij doet dat ook niet onverdienstelijk: in ieder geval maakt hij totaal andere muziek dan je misschien van hem zou verwachten. En ja, daar houd ik dan wel weer van…

All of the above!

Trots ben ik! Als ik kleurige veertjes uit mijn achterste had steken, stonden die nu recht overeind!
Maar enniewee: de allereerste clip van theFringe van het nummer ‘Eindbaas’ is een feit. De niet-boze kids zaten afgelopen vrijdag bij TMF op de bank bij een zéér volhardende (lees: pitbull-eske) Saar die zich vastbeet in de vraag ‘Maar als je hiphop bent, dan moet je toch juist een boodschap overbrengen?’ – terwijl theFringe net had verklaard geen pure hiphop-act te zijn maar een fijne mix van allerlei stijlen. Waarna Saar er in een wanhopige poging om toch nog haar gelijk te krijgen er ook maar meteen de ghetto’s bijhaalde (op dat moment sloeg ik mijn handen voor mijn ogen van plaatsvervangende schaamte). Hoe dan ook: het was leuk om de boys op de buis te zien (vriendin N. smste gelijk dat ze net zo’n bril wilde) én het is een beauty van een clipske geworden. Check ‘m!

Ik heb iets met mannen in bands. Niets is zo woest aantrekkelijk als een man met een passie voor muziek. Dat mijn huidige amour bij eerste kennismaking bekende in een band te spelen, was dan ook alsof Cupido mij vol in de bilpartij raakte met zijn liefdespijlen. Dat dat toen een bijzonder heftige rockband betrof waar mijn trommelvliezen van braken, was misschien wat minder (hoe vaak ik wel niet in een rokerige kroeg tussen langharige, ongewassen mannen in zwetende motorjacks heb gestaan…), maar gepassioneerd is gepassioneerd in NEnz-land.
Hoe dan ook ben ik maar wat blij dat de huidige muziekkeuze van vriendlief to-táál anders is dan de snoeiharde gitaartunes van weleer. Want theFringe, zoals die formatie heet, speelt opzwepende, rockende, electrohiphop waar je sneakertjes direct van de vloer van gaan.
En theFringe gaat steeds harder. Zo heb ik als volleerd Fringette (à la de Frogettes maar dan zonder het dellerige witblonde lange haar met een kilo haarlak en de skimpy outfits) menig concertzaal en bijbehorende backstageruimte mogen zien, heb ik de barre omstandigheden waar je aan wordt blootgesteld op een festival (chemische toiletten…ieeeeeh!) inmiddels mogen doorstaan én heb ik live kunnen aanschouwen hoe een videoclip wordt gemaakt.
Want yes; de boys in de band hebben hun eerste clip opgenomen voor het nummer Eindbaas. Ik kan je vertellen dat de opnamen lang, uitputtend maar ook ontzettend leuk waren. Fabulous theFringe-supporters als Pruh, Dees en een hele berg vrienden waren (in abfab outfits!) present als figuranten en maakten de opnamen helemaal tot een feestje!
Aanstaande vrijdag is het resultaat van een dag (en stukje nacht) hard werken (voor de crew) en lang wachten (voor de figuranten) ein-de-lijk te zien op uw muziekzender TMF. De boys zijn te gast in het programma Reaction en kondigen daar live hun eigenste clip aan.
Laat de couchpotato in je los en zorg dat je aanstaande vrijdag tussen 16.30 uur en 17.30 uur voor den buis zit!

Eindbaas – theFringe