Ik heb gisteren mijn kreupele butt naar de Media Markt gesleept. Ik las namelijk in één van hun advertenties dat Missy’s Cookbook daar nu in de aanbieding zou zijn. Maar daar aangekomen, was er natuurlijk geen spoor van Missy en haar funky deuntjes. Daarom nam ik een verkoper in de houdgreep terwijl ik hem dwong in de computer op te zoeken waar het felbegeerde schijfje zich bevond. Wat bleek? Hij wordt pas op 1 juli geleverd. Grmbl. Wel heb ik een andere plaat gescoord en wel die van Leela James. Geeft niks als je nog niet van haar gehoord hebt (je hebt niet onder een steen geleefd), ze is namelijk nieuw in de muziekbizz. En Miss Leela heeft een hele aparte stem. Je moet er wel van houden, want het is een beetje een raspend, laag en soms schel geluid (ze klinkt soms een beetje als Nikka Costa), maar ik ben in ieder geval om. Alleen een beetje jammer dat ze de Sam Cooke-cover zo verkloot heeft. Maar goed, ik denk eigenlijk dat niemand Sam Cooke beter na kan doen dan Sam Cooke himself. Dus. Ook heeft ze een hele aparte cover gemaakt van -hou je vast- No Doubt’s Don’t Speak. Best aardig, though vreemd. Nou piepeltjes, ik ga nog even lekker luisteren. Kijken jullie in the mean time maar op haar site. Ciao!

Vriendin M. en ik zijn he-le-maal verslaafd aan The Real World, Philadelphia. Normaal zitten er altijd wel irritante typetjes in de MTV-Real World-series, maar dit lijkt zowaar de enige serie waarbij ik alle mensen leuk vind! Voor alle fans: op de MTV site kun je een filmpje kijken, gepresenteerd door Willie, met daarin alle bloopers en fun stuff. Je lacht je rot! Gogogogo!

Dat Leo (Harry Connick Jr.), de verse verloofde van Grace uit Will & Grace, een echte jazz-zanger was, dat wist je misschien al. Maar dat Karen, de ge-wel-dige assistente van Grace, met een stem waar The Nanny nog verbaasd van op zou kijken, ook een zangtalent is, dat wist je misschien nog niet. Toch is het waar; Megan Mullally zingt. Jep. Ze heeft zelfs een heuze plaat gemaakt, die een groot succes dreigt te worden, als ik de recensenten op Amazon.com moet geloven. Ik trek pas een oordeel als ik het schijfje gehoord heb. Want ‘piepstem’ Karen die pittige jazz-standards zingt, daar kan ik met mijn hoofd nog niet bij…

Hoihoihoi! Was ik net diep bedroefd omdat er op het North Sea Jazz Festival (NEnz’ jaarlijkse ‘dit maakt het leven draaglijk’-uitje, haha geintje hoor, maar ik verheug me er altijd een jaar lang op) dit jaar niet echt artiesten komen waarvan ik zeg: “Ik laat stantepede alles vallen waar ik mee bezig ben en ik ga kaartjes scoren”, blijkt dat er ge-wel-dige optredens komen op het gratis (!!!) voorfestival, genaamd: North Sea Jazz Heats The Hague! En wel: Soulive en N’Dambi! Dat vraagt om een vreugdedansje!

Eh nee, dit is geen stunt vanwege de première van de nieuwe Star Wars film waar iedereen helemaal lyrisch over is (frankly; ik snap al dat gehype rondom die enge Yoda en z’n vriendjes niet. What’s the big fuss?). Natalie heeft de tondeuse ter hand genomen voor een rol in een nieuwe film. In ‘V for Vendetta’ speelt Nat namelijk een terroriste die gevangen wordt genomen en om haar personage wat kracht bij te zetten, scheerde ze haar bruine manen af. Je moet maar durven.
Natuurlijk zou Hollywood Hollywood niet zijn als het niet geheel op z’n kop zou staan door deze manouvre van de jonge actrice. En dat levert bizarre reacties op. Natalie: “Sommige mensen denken dat ik een neo-nazi ben of dat ik kanker heb of ineens lesbisch ben. Dat is echt vreemd.”
Ja, alle Britneys, Paris Hiltons en Lindsay Lohans die de wereld poogden te shockeren met een nieuw verfje voor hun hairdo kunnen wel inpakken: Natalie walst daar dik overheen.
En Nat is best blij met haar coupe tocht: “Ik kan niet stoppen met het aaien van mijn hoofd! Het is zo zacht, dat ik het misschien wel een tijdje zo laat.” Mh, een mooie, kale Hollywood-actrice? Tja, als Demi het kan, kan Natalie het vast ook…

Hemeltjelief. Ik heb me gisteravond toch een geweldige film gezien, echt, de tranen rolden over mijn wangen. Nu ben ik sowieso niet vies van een hartstochtelijk romantische film, maar bij The Notebook moest ik de kleenex aan laten rukken. Heerlijk.

Goed, even een korte beschrijving van de movie. Het verhaal draait om Noah en Allie, twee kids in de jaren ’40/’50, die verliefd op elkaar worden. Helaas heeft Allie ongeveer de status van een Paris Hilton uit die tijd (het geld, niet het sloerie-gedeelte) en zien mams en paps de toekomstplannen voor hun dochter in rook opgaan, zodra ze horen dat Noah eigenlijk maar een simpele jongen is met weinig geld op de bank. Om Allie ver uit de armen van Noah te houden, besluiten ze om van de ene op de andere dag te verhuizen. Allie, die niet eens de kans krijgt om afscheid van haar grote liefde te nemen, is er kapot van.
Enkele jaren later vindt ze een nieuwe liefde, Lon, die haar vraagt om met hem te trouwen. Allie zegt ‘ja’, maar een paar dagen voor the big wedding ziet ze een foto in de krant van Noah. En alle oude gevoelens voor hem komen in één klap terug…

Ik ga nog even een zakdoekje halen, kijken jullie maar vast op www.thenotebookmovie.com.

Muziekliefhebbers, spits de oren! Ik heb namelijk jullie hulp nodig. Mijn vriendje J. en zijn partner in crime J. hebben namelijk meegedaan aan een wedstrijd. En die luidde: maak een remix van het Roots Manuva nummer ‘Too cold’ (Roots Manuva is een stoere, Britse rapper). Nu heb ik hier op mijn weblog weleens laten vallen dat zij samen met mijn vriendje’s neefje L. de formatie Groove Academics vormen en er veel tijd in steken om lekkere muziekproducties te maken. Ik zeg het je: het zijn net The Neptunes, maar dan op z’n Nederlands. En stukken beter. J. en J. spelen allebei gitaar, al kiest mijn vriendje er vaker voor om los te gaan op zijn keyboardje. Andere J. vult dan de producties aan met zijn gitaargepling en neefje L. heeft seriously de soulvolle stem van een jonge Donny Hathaway. Sounds promising hè? Maar goed, omdat het natuurlijk een beetje vreemd is om in een remix de door Roots Manuva gezongen stukjes geheel te vervangen door de zang van L., besloten J. en J. de remix maar met z’n tweetjes te gaan maken. En het resultaat stuurden ze enkele weken geleden naar de VPRO. In totaal zijn er daar 22 remixes binnengekomen. En die staan nu allemaal op de site van 3 voor 12. Als je niks te doen hebt vandaag, ga dan eens luisteren naar al het Nederlandse productie-talent (al zitten er meer nummers bij waarbij je de ernstige aandrang krijgt om heel hard in je arm te bijten) en vertel mij van welke mixen jij denkt dat ze de meeste kans maken. Roots Manuva is nu zelf met zijn jury aan het bespreken welke mix hem het meeste bevalt en binnenkort zal de uitslag bekend gemaakt worden. Als vriendjelief en zijn homeboy J. winnen, zit daar een tripje naar Londen in. En aangezien ik hem er dan toe ga dwingen om wat leuke spulletjes voor mij te gaan scoren bij Topshop, kleeft er ook nog wat leuks pour moi aan deze wedstrijd. Ben benieuwd!

Ik ben heus wel eens op teevee geweest hoor. Vaak tijdens mijn streetdanceperiode. Zo hupte ik toen ik dertien was dansend door het beeld tijdens het koninginnedagjournaal vanuit Ijsselstein. En ook tijdens de geweldige successvolle eerste uitzendperiode (not) van het nieuwe Veronica, toen deed ik samen met mijn team mee aan de danceclipverkiezing. We werden toch tweede. En niet te vergeten die spetterende clip die we opnamen in Kernwasser Wunderland in het Duitse Kalkar, waarbij we gefilmd werden in een heuze kerntoren (of hoe dat ook mag heten), waar de vleermuizen en vreemdsoortige (zou dat iets met de kernstraling te maken hebben gehad?) vuurvliegjes ons om de oren vlogen. Ja, toen was ik ook met mijn bolle wangen in beeld. Gelukkig is breedbeeldtelevisie inmiddels veel meer geaccepteerd.
Maar toen ik gisteren met vriendinnen M., J. en L. bij de opnames van Varalive te gast was, deed ik het toch een beetje in mijn broek van de zenuwen. Niet dat ik nou zo bang was om op televisie te komen hoor, maar ik zag alweer allerlei ongeoorloofde taferelen voor me. Dat ik opeens heel nodig naar de wc zou moeten ofzo, of dat ik een hoestaanval zou krijgen. Of dat Claudia mij iets zou vragen en ik alleen maar een beetje stom zou kunnen zitten grijnzen. Zoiets.
Gelukkig viel het allemaal hartstikke mee en zijn diarree-aanvallen, hoestbuien en vraagstellingen me bespaard gebleven. Wel was er één moment waarop Claudia achter de bank waarop ik en mijn vriendinnen zaten dook en een telefoongesprek begon. En ja, wat doe je dan als bankzitter? Hoofd meedraaien of voor je uit blijven staren? Ik besloot om mijn hoofd deels mee te laten draaien, waarvan het gevolg was dat ik anderhalve minuut met een pijnlijke, stijve nek als een standbeeld in dezelfde houding heb moeten zitten. Ik durfde geeneens te slikken. Maar goed, we hebben het overleefd.
Het resultaat was natuurlijk ook live te volgen op teevee en aangezien mamalief en mijn vrolijke vriendje het programma allebei voor me hadden opgenomen, kon ik gisteravond genieten van 22 seconden moi die met haar ogen zit te rollen. Daar gingen mijn seconds of fame.
Wat ik verder nog kwijt wil? Wel, dat Bergdorf Blondes een hartstikke leuk boek is (heeeerlijk die snobby rich girls attitude in New York) en dat de glinstersteentjes van de Z van mijn riem af beginnen te vallen (al zeven juwelen verloren! huil!), dus dat ik morgen even terugga naar de store. En ook dat de oude liedjes van Amos Lee veeeel mooier zijn dan de songs die hij nu op het Blue Note label heeft uitgebracht. Zonde!
Nu ga ik even genieten van mijn stardom terwijl ik lekker relaxed naar Das Experiment ga kijken op mijn Fatboy. Bye!

Waar luisteren jullie deze week naar?

Na argumenten als ‘ik houd niet van Hitler’, ‘ik word droevig van oorlogsfilms’, ‘ik kan er niet tegen als mensen in het Duits praten’ en ‘kunnen we Mean Girls niet voor de tiende keer kijken?’ moest ik er van vriendjelief dan toch aan geloven: het kijken van Der Untergang.
Ik had immers al wekenlang mijn eigenste filmvoorkeurtje doorgedramd, waardoor hij chickflicks als Closer, Bridget Jones’ Diary 2 en ja, Mean Girls moest doorstaan, en nu was het aan hem om een movie te kiezen. En aangezien The Life Aquatic, zijn andere keus, me net zo hilarisch leek als neergemaaid worden door een truck, legde ik me neer bij mijn persoonlijke untergang. Kijken die hap, en hopen dat we er nog iets van opsteken.
Toen de film was afgelopen en het scherm donker werd, keek vriendjelief me met pretoogjes aan: “En, wat vond je ervan?” Ik, niet bereid om mijn nederlaag zomaar toe te geven: “Mwah, wel oké.”
“Wel oké?”, probeerde hij voorzichtig, “Vond je ‘m niet heel erg goed?” Ik: “Jáááá okee, hij was fantastisch en goed en vermakelijk! Nou goed?!”
Vriendjelief lachte een zelfingenomen lach: “Zie je nou wel dat je mij beter de films uit kunt laten kiezen?” Grr…