Nu even niet zulk goed nieuws. Ik hoorde net van vriendje J. dat soulzanger D’angelo, mijn alltime favourite artist (hij staat zelfs een rang boven Amy Winehouse, kun je nagaan) in zeer kritieke toestand in het ziekenhuis ligt. Hij schijnt vorige week maandag met zijn Hummer over de kop gevlogen te zijn en daarbij zijn gordel niet hebben omgehad. Jesus Christ.
Laten we hopen dat hij er weer helemaal bovenop komt.

La Musica: Untitled (How does it feel) – D’angelo

Toen ik nog een klein NEnzje was, dacht ik op een onbewaakt moment eens mijn Barbapappa-videoband te gaan bekijken. En technisch als ik toen al was, drukte ik op het ‘Play’-knopje van de videorecorder. Helaas voor mij voltrok zich aan mijn ogen toen een drama dat mij vele traumatische jaren op zou leveren. Geen Barbapappa, Barbabello en Barbabientjes op het scherm, maar een scene uit horrormovie It. Je weet wel, die met die clown. Na dat incident heb ik clowns nooit meer vertrouwd. De man in clownspak in het winkelcentrum kreeg van mij zonder pardon een schop tegen z’n schenen. Pipo de Clown kon niet meer opgezet worden zonder dat ik uitbarstte in een brulpartij. En het clownsfeest op de basisschool werd door mij bruut geboycot door eigenwijs als roodkapje verkleed te gaan. Je begrijpt dat het even slikken was toen vriendjelief mij meesleepte naar het huis van zijn lieve tante en ik ontdekte dat zij clowns spaarde.
Gelukkig bestaat er wel zoiets als een verschil tussen aardige clowns en het soort dat mij en de rest van de cast in It de stuipen op het lijf jaagde. En met dat gegeven in mijn achterhoofd, ben ik gisteren David LaChapelle’s nieuwe werkje, Rize, gaan bekijken. Het is een movie over Clowning en Krumping, dansstijlen die ontwikkeld zijn in achterwijken in Los Angeles. Misschien heb je er eerder al iets over gelezen op de weblog van Rox, en ik kan alleen maar luid roepend bevestigen: deze fillem is de moeite waard om te gaan zien. Verwacht geen zoet verhaaltje, want het is tenslotte een documentaire. Maar real issie zeker. En zelfs met een grote clowns-fobie prima te bekijken…

Check David LaChapelle’s site voor de trailer of kijk op de officiële film-site.

Toen ik gisteravond per ongeluk eens naar het programma Zomergasten keek, waar Katja Schuurman te gast was, dacht ik: Verrek! Wat een geinig programma! Wat daarbij erg handig was, was dat ik op die manier ongeveer drie uur lang naar het Miss Van-Fornarina truitje van Katja kon turen. En god, wat wassie mooi…
Maar goed, back to reality. Ik dacht namelijk; laat ik eens míjn indrukwekkendste teevee-momenten op een rijtje zetten. Wel een waarschuwing vooraf: de lijst heeft een hoog ‘girly-series’-gehalte. Here they are:

*Sex and the City
Hoewel ik nu toch echt op een punt in mijn leven ben gekomen dat ik geen trek meer heb in mijn SATC-deeveedeetjes (ja echt! ik heb ze veel te vaak gezien), waren er toch wat mooie momenten… zucht. Maar goed, ik zal het beperken tot twee.
Het eerste geweldige moment was toen Aidan besloot Carrie terug te nemen en hij onder haar raam verscheen, waarna ze beiden naar de voordeur renden (Aidan was buiten, vandaar) en elkaar in de armen vlogen. Believe me; er zijn toen heel wat Bang On The Door-kleenexjes van de Etos doorgegaan in huize NEnz.
Tweede mooie moment was toen Carrie haar eerste modeshow had gelopen (voor D&G) en vervolgens thuis in onderbroek in een dansje uitbarstte op ‘Got to be real’. Ik heb zelden zo’n leuke aftiteling gezien (de camera bleef op Carrie’s walk-in-closet gericht staan, waardoor we haar outfitjes nog even konden bewonderen).

*Will & Grace
Ik ben nog een beetje in dubio welk moment beter was; het fragment waarin Jack een geweldig Justin Timerblake-dansje neerzette op het schoolfeest van zijn zoontje, of dat waarin Jack inviel voor de achtergronddanser van J-lo… Wat denken jullie?

*Oprah
De ‘Farewell to SATC’-aflevering van Oprah zal nog lang in mijn hoofd doorspoken… ik heb gehuild in mijn cosmo. Maar goed, mooie tv was het wel.
Maar, er is ook plek voor wat serieuzere moments, namelijk de reportage die Lisa Ling voor Oprah maakte in Congo. Daar leeft de bevolking elke dag in angst omdat er zomaar ’s nachts rebellen je huis binnen komen vallen die je man doden en je verkrachten. Vreselijk was het. Daarom wil ik me ook echt in gaan zetten voor de vrouwen in Congo. Ik weet nog niet precies hoe, maar het wordt zeker iets wat ik ga doen. Kijk maar op http://www.womenforwomen.org/ als je meer info wilt.

*Marc-Marie Huijbregts
Ik heb al eens eerder op Manhattan’s weblog gelezen dat ze een groot fan is van Marc Marie Huijbregts. Wel, hier zit er nog één hoor, Robin! Ge-wel-dig issie! En ik lag dan ook echt in een deuk om zijn verhaal over manieren om een muis met behulp van vallen en gif uit zijn keuken te krijgen en het feit dat hij zei dat Christine van der Horst met haar nagels door de studio waar zijn talkshow werd opgenomen ‘spookte’. Echt gaan kijken iedereen! Het staat op zijn nieuwste dvd!

*De bruiloft van Wim-Lex en Maxima
Ik durf het bijijijijna niet te zeggen, maar laat ik er maar gewoon open en eerlijk voor uitkomen: ik heb gehuild op het moment dat Maxima een traan over haar wang liet biggelen en de accordeon van Carel Kraaienhof aanzwelde. Ja, iedereen heeft zo zijn zwaktes, zullen we maar zeggen.

*Kopspijkers: het BZN-nummer
Of het nou over Irak of Afghanistan ging, dat weet ik niet meer precies, maar het Kopspijker-cabaret heeft zichzelf overtroffen met de persiflage op BZN. Daarbij zongen zij een medley van de koddige Volendammers maar verbasterden ze alle nummers zó dat ze betrekking hadden op de oorlog. Geweldig gedaan.

*West Side Story
Mijn vriendje verpestte mijn favoriete West Side Story-moment laatst door te brullen: “Waarom gaat ze nu zingen als hij dood ligt te gaan?” op het moment dat Tony doodging in de armen van Maria. Maar, mij krijgt hij niet klein. Het is nog steeds een van mijn mooiste film-momenten ooit. Puh, hij mocht willen dat ik voor hem ging zingen als hij dood lag te gaan op straat!

En dat was het even voor nu. Ik kom vast ook nog wel op meer bijzondere tv-momenten (en hopelijk ook wat minder oppervlakkige…) en dan laat ik het jullie wel weten. Maar nu: wat vinden jullie?

Ik ben bijzonder trots op mijn vriendje. Eigenlijk gloeien mijn wangen altijd van trots als het om mijn lover gaat, maar ditmaal is er reden voor een extra dikke, vette smile.
Enige tijd geleden heb ik namelijk samen met hem een concert van jazz-singer Lizz Wright bijgewoond in het Bimhuis in Amsterdam. En daar raakten we beiden flink onder de indruk van de virtuoze pianist die zij aan het werk had gezet op het podium. Mijn lover een beetje meer van het vlugge vingerwerk, ik een beetje meer van zijn gespierde armen inclusief tattoos en de wilde haardos.
Afijn, enige tijd later kwamen wij tot de blijde ontdekking dat Nick Rolfe, want zo heet deze pianist, een eigen cd uit had gebracht. En later volgde er nog één. Vriendjelief werd hoe langer hoe meer fan en droomde ’s nachts van de mooie deuntjes van Nick. En ik van zijn armen.
Toen vorige week de nieuwste cd van de getalenteerde pianist uitkwam (die overigens ook nog kan zingen!), wist mijn lover dan ook niet hoe snel ‘ie ‘m vanuit Amerika naar Nederland moest laten transporteren. En uiteraard werd er een lovend bericht achtergelaten in het gastenboek van Nick Rolfe.
Maar toen vriendjelief vandaag nietsvermoedend een blik wierp in zijn eigen gastenboek, zag hij tot zijn grote schrik (en vreugde) dat Mr. Rolfe himself de vriendelijke moeite had genomen om een bericht terug te plaatsen. En om bovendien te zeggen dat hij één van de nummers van mijn lover (míjn lover) en zijn muzikale vrienden bijzonder ‘hot’ vond.
Vanavond droomt mijn vriendje vast weer over de deuntjes van Nick Rolfe… en ik over mijn eigenste lover…

P.s. het bericht van Nick Rolfe kun je hier lezen. En wil je meer over Nick en zijn goddelijke armen weten? Kijk dan hier.

De kandidaten van Glamour samen met Fiona Hering (Fie, get outta there, nu het nog kan! By the way: what’s up with the outfits??!)

De wonderen zijn de wereld nog niet uit. Want toen ik net door vriendinnetje M. gewezen werd op de aanwezigheid van het programma Glamour op de Nederlandse buis, een blik wierp op de bijbehorende website en vervolgens een bekende kop voorbij zag komen, slaakte ik een gil achter mijn computer. En het was nog wel zo’n vredige morgen… Afijn, ik heb jullie een tijdje geleden verteld over de troubles rond een zeker persoon in een projectgroepje op school. Voor wie dat te diep graven in de grijze massa is; hier kun je ’t stukje nog eens lezen. Een korte samenvatting: Little Miss Diva liet de overige zeven groepsgenoten nog vóór de samenwerking weten dat alles toch echt op háár manier moest gebeuren en dat wij dus maar op onze vrije dagen naar school moesten komen, omdat zij simpelweg niet voor en na de lesuren met ons af kon spreken. Daarvoor was ze veeel te druk. Dat wij ook nog zoiets als een leven hadden, ja, daar kon ze natuurlijk geen rekening mee houden. Dus toen wij onze afspraken daarom maar hadden afgezegd, ons helemaal hadden voorbereid op de vergadering en de moeite hadden genomen om gemiddeld zo’n uur per trein naar school te reizen, bleek dat La Biatch toch niet zo’n zin had in het project en dat ze zich had uitgeschreven. En het was blijkbaar teveel moeite om dat ons even te laten weten. Nadat ik van ergernis grote plukken haar uit mijn hoofd had getrokken, kwam ik tot het inzicht dat het misschien maar beter was zo. Want samenwerken met dat mens; ik moet er niet aan denken.
Nu huppelt ze dus vrolijk over de buis in Glamour, waarin ze strijd om een baan als Special Reporter (!!!) bij een showbizz-blad. Ik denk dat ik maar niet ga kijken; da’s slecht voor mijn hart…

P.s. wie het is van de kandidaten op wie ik in gedachten vele aambeelden heb laten storten, ga ik jullie niet vertellen. Da’s ook weer zo flauw. Bovendien; ik denk dat jullie daar na één keertje kijken zelf ook wel achter zullen komen… ‘cause once a diva, always a diva.

Tja, wat kan ik hier nou over zeggen? Kijk en oordeel zelf. (Hate the hairdo overigens!)

Zonder het ook maar te weten, lopen wij al tijdenlang de leukste Amerikaanse series mis. Jaja trouwe weblogvrienden, hoe hebben wij in hemelsnaam onbezonnen kunnen leven terwijl we een hele reeks fijne programma’s aan ons voorbij hebben laten gaan?! Gelukkig ben ik daar om jullie daarop te wijzen. Eh, ja. Hier op een rij de series die volgens mij echt eens ingekocht moeten worden door Net 5 en consorten…

*Bad girl’s guide Godsallahjezus! Een serie die geïnspireerd is geraakt door de leuke roze Bad Girl’s Guides van mijn goeroe, Cameron Tuttle, en die ik, de grootste fan op aarde, niet kan volgen?! Schiet mij maar neer. Toch heb ik er zo mijn twijfels over of deze serie wel echt het kijken waard is. Zo is de hoofdrol weggelegd voor airhead Jenny McCarthy. Je weet wel, die wandelende kop vol onnatuurlijke, blonde haarextensions die waarschijnlijk naar dezelfde kapper gaat als kweelvogeltje Jessica Simpson. Maar goed, let’s give her the benefit of the doubt. Want, zoals ik heb onthouden van mijn goede vriend Mr. Macho bij de Livera, het gaat immers om de inhoud. Gottegot. In Bad girl’s guide draait het allemaal om JJ, een meiske dat in de (hoe origineel, het is nog net niet op een tijdschriftredactie, zoals in de helft van de chicklit-girlseries) reclamewereld werkt, samen met haar twee sexy, zelverzekerde, ‘Bad Girl’ friends. Zij leven hun leven zoals zij dat willen, zonder te proberen te voldoen aan bepaalde regeltjes die de wereld voor hen oplegt.

*The Road to stardom met Missy Elliott Waar Missy is, daar is het feest. Daarom ben ik ook zo verschrikkelijk benieuwd naar het programma dat zij co-host, The Road to stardom. Maar liefst dertien aanstormende talentjes zijn de lucky ones die met Missy meegaan op tournee. Samen spenderen ze hun dagen in de tourbus waar ze met elkaar strijden om de -katsjing katsjing- geldprijs van 100.000 dollar en de mogelijkheid om de nieuwste muzieksensatie te worden. Holy guacamole! De ijverige kandidaten rappen en zingen er lustig op los terwijl ze iedere week beoordeeld worden op hun skills door een jury, aangevoerd door onze Missy. Ik heb alvast wat voorproefjes gezien op de site en boy-oh-boy, those people can sing!

*RU the Girl met T-boz en Chilli Blijkbaar zijn rappende vrouwen in trek, want naast Missy’s show is er nu ook RU the Girl met T-boz en Chilli van formatie TLC. Zoals jullie waarschijnlijk allemaal weten, is het derde lid van TLC, Lisa ‘Left Eye’ Lopez een paar jaar geleden om het leven gekomen bij een auto-ongeluk. T-boz en Chilli zoeken nu een nieuw lid, om het lege plekje bij TLC in a way, te vullen om een comeback te kunnen maken. In de live finale van de show zullen de girls bekendmaken wie met hen zal gaan optreden. De winnares krijgt tevens de kans om samen met T en C een single op te nemen. Is dat even funky?!

Toen ik van de week gebiologeerd naar een aflevering van MTV’s PoweR Girls zat te kijken, alleen omdat Paris Hilton weer eens in beeld was, wist ik dat dát het moment was om mezelf tot de orde te roepen. Want waarom raak ik altijd zo gefascineerd door deze blonde, trashy it-girl (en de rest van de wereld met mij)? Je ne sais pas. Ik heb werkelijk géén idee. Mijn Paris Hilton-manie gaat zelfs zo ver dat ik serieus overweeg om haar boek, Confessions of an Heiress, aan te gaan schaffen. Don’t get me wrong mensen; in no way bewonder ik Paris of zie ik een wereldverbeteraar in haar. Maar toch, om onverklaarbare redenen, smul ik van de Paris-pages in roddelbladen, zit ik aan de buis gekluisterd wanneer ’the idiot stickfigure with no soul’ in roze outfitjes over de buis drentelt en wil ik alles over haar weten. Nou ja, niet écht alles, maar toch een heleboel.
Gelukkig kwam ik gisteren langs een documentaire op hetzelfde geweldige MTV, waarin men de Paris-manie poogde uit te leggen. En toen werd het me duidelijk. Want, zei een zeer slimme meneer: “Mensen staren naar Paris Hilton zoals ze naar de zee staren; ze zijn benieuwd wat zich onder het oppervlak afspeelt.” There you have it. Kom nu maar op met die roddelbladen!

Waar luisteren jullie deze week naar?

Sjeezus. Wat heb ik gisteren zitten sidderen op mijn bioscoopstoel zeg. Het was de première van War of the Worlds en natuurlijk moest dit meisje deze zomerse blockbuster meteen met eigen ogen gaan zien. En zelden heb ik zo’n verschrikkelijk indrukwekkende movie op het filmdoek mogen aanschouwen. Er is werkelijk geen moment van rust in de film en dus zat ik twee uur lang op het puntje van mijn zachtfluwelen, rode bioscoopstoel met mijn handen op mijn gezicht (dat doe ik altijd als ik denk dat ik iets niet aankan van de spanning) met open mond naar het scherm te staren. Ik heb zelfs mijn popcorn laten staan. Na afloop dacht ik dat ik zélf alles had beleefd wat Tom Cruise meemaakte in de film. Of dat ik op z’n minst de New Yorkse marathon had uitgelopen naast Dolf Jansen (dubbel zo vermoeiend), zo zenuwslopend was deze movie. Ik was helemaal op. Tuurlijk waren er een paar dingetjes die mijns inziens niet helemaal klopten, maar als je geëntertaind wilt worden moet je echt ogenblikkelijk op een drafje naar de bioscoop. En ik? Ik wil nog een keer…

By the weg: ik heb net een klein stukje gekeken van de oude en originele versie van War of the Worlds en ik rolde echt onder de bank van het lachen! Het in Steven Spielberg’s versie zo enge robotoog zou in de oldskool WotW door kunnen verhuizen naar Sesamstraat om zijn dagen te slijten tussen Tommie en Ieniemienie als Robbie de Robot! Picture this: vrouw met Grace Kelly-haarrol, verstopt in kelder, wordt op de schouder getikt door alienarm die nog zou verbleken bij een tandartslamp en begint hysterisch te krijsen totdat heldhaftige man de arm met zijn pink wegduwt. Hi-la-risch toch?! Owja en de ruimteschepen lijken op van die grote, ronde smarties-doosjes. Tja. Lang leve de filmtechniek, zal ik maar zeggen.