Nou, dat bustripje van vanochtend, dat was me er wel ééntje. Dacht ik net alle trauma’s omtrent buschauffeurs verwerkt te hebben: buschauffeurs die net wegrijden als jij met een rood hoofd aan komt rennen en dan nog leuk hun middelvinger naar je opsteken, buschauffeurs die uit verveling gaan bumperkleven bij andere automobilisten terwijl jij in het midden op de achterbank zit en dus steeds door het gangpad naar voren wordt gegooid en buschauffeurs die omroepen dat ze je uit de bus gooien omdat je Prodigy-ceedeetje te hard staat terwijl je dagelijks wordt weggeblazen door tuig dat Mp3-tjes draait met het gemiddelde volume van een willekeurig hardcorefeest. En vandaag had ik weer zo’n idioot. Hij beleefde er flink wat binnenpretjes aan om op bepaalde stukken steeds heel hard te scheuren en dan vervolgens zo zacht te rijden dat ik bomen zag die ons inhaalden. Jaja, lekker automobilistje pesten, daar hield deze man wel van. Op drukke kruispunten reed hij op zo’n manier dat overige autobestuurders rare manouvres uit moesten halen om in one piece op de plek van bestemming te geraken. Ondertussen probeerde hij dan zo’n bestuurder op de rijbaan naast hem heel lang en indringend aan te kijken, zo van: tut tut tut, ga je schamen. Terwijl ik alleen maar paniekbellen in mijn hoofd af hoorde gaan en zowat door de bus schreeuwde dat hij op de weg vóór hem moest letten. Maar het moment suprème was toch wel toen hij vanuit het niets stil ging staan op de drukste weg van Utrecht en de bus verliet. Iedereen in de bus keek verbaasd achterom wat hij nou buiten ging doen. Had hij soms geen zin meer? Maar ja, niks te zien natuurlijk he? Na vijf minuten kwam hij terug naar binnen gelopen en reed hij weer verder. Wat hij gedaan heeft? Joost mag het weten. Jaaa dames en heren, buschauffeurs: het is een apart volk.
Nieuw hier? Lees meer over '
3 Comments