Ik heb morgen een begrafenis. En naast de gebruikelijke drama die zoiets met zich meesleept, zijn er nog twee andere redenen voor crisis. Zo is er in huis geen enkele waterproof mascara te vinden en voel ik mij gedwongen om a) met een albino-achtige look of b) als panda, plaats te nemen in de aula. Zenuwinzinking twee komt voort uit het feit dat er geen enkel zwart of net kledingstuk in mijn kast hangt. En aangezien mams met haar derrière in Espana zit, moet paps voor modepolitie spelen:
Paps: “Waarom doe je niet gewoon je spijkerbroek aan met je zwarte colbertje erop?”
Ik (nu in hysterische staat): “Aan de spijkerbroek hangen rafels en op het zwarte colbertje zit een giga knalroze doodshoofd aan de achterkant. Lijkt me niet zo tactvol!”
En na ook moeders kast te hebben uitgepluist (ze is er toch niet, dus het is vrij terrein), is het enige bruibare kledingstuk een lichtroze colbertje dat te groot is bij de schouders. En wat moet ik eronder aan? Mijn ‘Jesus is my homeboy’-shirtje dat ik zo trots voor tien euro’s op het Waterlooplein heb gescoord (niet van Teenage Millionaire-makelij te onderscheiden)? Een hemdje met een grote lachende Julius? Mijn Oopsy, I said the F-word-truitje? I don’t think so. Misschien dan maar geen colbertje, maar mijn zwarte shirtje van Kerst. Alleen heb ik daarin dan wel weer een blote schouder die “Bel me!” schreeuwt. En waarom koos ik ook alweer voor een streetstyle-achtige look en wilde ik per se al die gympen kopen? Ach, ik weet het allemaal niet meer. Maar wat doet het er ook eigenlijk toe? Als je je crap voelt, mag je er ook best crap uitzien, vind ik. Dan maar als een hippie panda met Missy Elliott flair. Met een beetje geluk heeft niemand waterproof mascara en zien ze mijn outfit toch niet door de zwarte vlekken voor hun ogen heen…
Nieuw hier? Lees meer over '
7 Comments