NEnz

Als je een uitnodiging krijgt voor een modeshow van Bas Kosters, kun je al op je stiletto’s aanvoelen dat dat niet zomaar een slaapverwekkend coutureshowtje wordt. En de te gekke uitnodiging (die partner in fashion-crime Juud voor ons op haar deurmat vond); bestaande uit een groot stuk rood tapijt met witte graffiti-letters erop, beloofde al veel goeds.
Uiteraard hadden mijn mede-trut en ik vooraf nog zeeën van tijd, maar kregen we het weer voor elkaar om precies op het tijdstip dat de show zou aanvangen uit de Amsterdamse metro te rollen. Thank god voor het begrip ‘fashionably late’, want we bleken lang niet de enige Bas-adepten die op het nippertje over de rode lopen hinkelden.

Een beetje zenuwachtig waren we wel, want natuurlijk ook weer die rol tapijt vergeten om mee binnen te komen. Elke organisator-blik werd dus angstvallig vermeden en we probeerden zo veel mogelijk op te gaan in het fashion-gepeupel zodat niemand ons zou vragen naar onze invitatie. Gelukkig bleek dat allemaal geen probleem: slaafs volgden we de modemeute over de meterslange rode loper, tot we bij een duo liften aankwamen. Alle hipkippen werden met de lift naar beneden gedirigeerd alwaar wij ons in de grote parkeergarage van het World Fashion Center bleken te bevinden. We kwamen langs een Bas-stand; met t-shirts, truien, dollies en andere gekkigheden van de ontwerper, luisterden naar een live-optreden van de Oops-a-Daisies en verdrongen ons voor de Bacardi-bar voor een lekkere luxe raspberry mojito van drie shakerboys die alledrie beter geknipt waren voor de rol in Cocktail, the movie dan “ik-zie-ze-vliegen”-acteur Tom Cruise.
Al snel kwamen we erachter dat er echte Bas Kosters-kussentjes werden uitgedeeld, maar alleen aan de lucky few die bij hun stuk tapijt (lees: hun uitnodiging) een speciaal minikussentje hadden ontvangen. Als slaaf van mijn eigen hebberigheid kon ik alleen nog maar als onder hypnose naar mensen met hun kussentjes staren. Waarop Juud – you gotta love her– op haar nieuwe en zeer pijnlijke heels naar de kussentjes-dame beende en enkele tellen later triomfantelijk terugkeerde met twee exemplaren. Hoe ze het doet, ik weet het niet, maar kan iemand misschien een standbeeld laten aanrukken voor deze dame?

Enniewee, na anderhalf uur mingelen, broodjes van de Supperclub negeren en vechten om nog meer cocktails konden we dan eindelijk de catwalk-ruimte in. Je kon vrij zitten en dus probeerden we als een haas om een plekje front row en net daarachter te krijgen. Ik was al helemaal content met mijn hotseat, tot er een tienkoppige cameraploeg op me afbeende die mij bruut een rij naar achteren rangeerde voor hun opnamen. Gelukkig kon ik het fashionspektakel vanaf die plek nog prima volgen, alleen keek ik steeds per ongeluk – als een hert in de koplampen van een auto – recht in de camera waar ik plaats voor had moeten maken.
De show zelf maakte mijn cameravrees meer dan goed: Bas bracht een ode aan de vrouw in haar vele vormen en maten. Want waar is de individuele schoonheid in de wereld gebleven? En dus werd de catwalk niet bevolkt door the usual skinny bitches met een verveelde blik (van de honger?) in de ogen, maar prachtige, wulpse ladies die hun mannetje wisten te staan. Miss B-Have en Wannabe A Star liepen mee, maar ook Dewi, Monique Sluyter, Afke Reijenga, Cindy Pielstroom en Aynouk Tan werkten zich in het zweet op de wandelende zelfmoordmachines die door moesten gaan voor schoeisel. Hun heels waren zo fenomenaal hoog, dat je makkelijk in een klap al je tandjes zou kunnen wisselen. Gelukkig (?) bleven Naomi Campbell-taferelen uit.
De mode was hysterisch, zoals we dat gewend zijn van ons Bas: sexy jurkjes, in mini of babydoll-vorm, klokkende rokken en fluorroze leggings. Monique droeg helemaal een aparte creatie: met extra saddlebags toegevoegd aan haar hysterisch roze broekje. In RTL Boulevard lichtte ze toe: “Dat is toch helemaal leuk? Meestal laten ze het er uitzuigen, ik laat het er juist inzetten.”

Na de show nog gemingled met de incrowd: Joey Elgersma (“Hoi modetrutjessss…” – sla modetrut.com er nog maar ‘es op na als zijn naam geen belletje doet rinkelen), Wannabe A Star (die hysterisch hard “Modetrut!!!” tegen Juud riep), Dewi in fluorroze Bas-legging die nog even met ons kletste en de Bas-models: feestbeest Sunny Jansen in een Bas-jas die een paar jaartjes celstraf wegens diefstal meer dan waard zou zijn, Afke Reijnga, Cindy Pielstroom en niet te vergeten: ‘ons’ Manique, die dapper meeliep in de show.
Voor stoeipoezen Wannabe A Star en Miss B-Have werd het fashionfeestje echter al snel te saai, waarop zij zich omkleedden in Bas-kruippakjes, twee bezems te voorschijn toverden, het podium opklommen (waarop ik, zittend op de rand, nietsvermoedend mijn 20 calorieën tellende smoothie nuttigde), en als een soort wilde maar prachtige porno-heksen gelijk een tiental suggesties van nieuwe-dingen-die-je-met-een-bezem-kunt-doen demonstreerden. Een beetje jammer was alleen, dat ze daarna woest met bier begonnen te gooien, waardoor kapsel, vestje en het langgekoesterde Bas-kussentje meteen onder zaten. Ik was bijna in staat om de girls nóg een bezem-suggestie te doen…

De designer himself ook nog eventjes begroet en toch maar afgezien van de afterparty in de Flex-bar (aangezien dat appartementje aan de Prinsengracht verdeurie nog steeds ontbreekt en treinen onberekenbaar zijn). On the bright side: wie het fashionfeestje vroeg verlaat, is wél altijd verzekerd van een goodiebag…

Bovenste foto van Fashion Insider, de rest van mijn fabulous fashiontrut Juud (www.modetrut.com)

Dance tonight – Lucy Pearl