NEnz

‘T is me wat. Dacht ik net even lekker te kunnen relaxen met vriendinnen M. en S. in de koffiecorner op school, bleek net de diploma-uitreiking te gaan beginnen voor alle studenten van onze opleiding die versneld waren afgestudeerd en daarom natuurlijk on-ge-lo-fe-lij-ke stuudjes zijn. Je begrijpt, het is de jaloezie talking. Want terwijl wij ons mentaal zaten voor te bereiden op onze presentatie van vandaag, huppelden er blijde studenten rond met bloemen in hun handen en prodent-smiles op hun gezicht. En natuurlijk aan ons vragen: “Zijn jullie ook afgestudeerd?” Wij: “Eh nee, nog niet.” Zij: “Wanneer dan? Toch wel snel denk ik?” Wij (onder het tafeltje kruipend van schaamte): “Eeeh nou waarschijnlijk in november pas.” Zij (met openstaande mond en nenenenenene-blik in de ogen): “Och, dat maakt toch niet uit?” (terwijl ze ondertussen alle goden bedankten voor het feit dat ze ons na vier jaar studie zo in public konden vernederen).
Maar de klapper van de middag was dat een oud klasgenootje niet alleen haar vrienden meenam om haar diploma onder luid gejuich in ontvangst te nemen, maar ook haar verse BB. Dewattes? Ja, das Fancy-taal. Haar mini-ikje, haar uitwerpseling, haar allessie jaja: haar baby. De vetklomp werd op tafel gezet tussen de bekertjes cappuccino en café latte alsof ze de nieuwste Prada-bag was, terwijl ze kwijlend met grote ogen de wijde wereld inkeek. Vriendin M. veranderde plotsklaps in een Ouder van Nu en kon alleen nog maar uitkermen hoe schattig ze de BB en haar roze outfitje vond. Ik keek met één sceptisch oog naar de kwijlende, kale, schele baby en kon alleen nog maar een beetje stom zitten grijnzen. Vriendin S. leek een partner in crime, want ook zij keek vreemd – maar ook vol afgrijzen naar het kleine vetzakje.
Baby’s, ik heb er ab-so-luut niets mee. Ik vind ze zelfs eng, met die dikke beentjes en vingertjes en handjes en dan dat kale hoofd. Het zijn net mini neo-nazi’s. Het is hetzelfde gevoel dat ik krijg wanneer er een oude vrouw tegenover me zit in de trein. Ik kan maar niet wennen aan die dikke enkels en die weeïge, zoete lucht die om ze heen hangt. En BB’s zijn eigenlijk net oude vrouwen. Br. Terug in de les bij de presentaties vertelde ik het hele verhaal aan K. Voor haar blijkbaar reden om haar fetisjisme met ons te delen: “Oooww ik heb iets met de haren van baby’s! Dan wil ik er doorheen aaien en ermee kroelen en hun haartjes uit hun gezicht strijken!” M. voegde daar nog aan toe: “Ik vind die handjes altijd zo schattig!” en samen slaakten ze een kreet van verrukking. S. en ik keken elkaar aan alsof de wereld om ons heen gek was geworden en lieten het maar gaan. De eerste presentatie begon. Over Ouders van Nu…

P.s. M. en S. jullie zijn schatten en een eindeloze inspiratiebron! Toch niet boos he, dat ik jullie ‘gebruik’ in mijn stukje?