NEnz

Het pittoreske Nieuwegein is nou niet bepaald een bruisend winkelwalhalla. Al dacht de gemeenteraad die over het centrum beslist daar anders over en verwarden zij het kleine gehucht per ongeluk met Times Square. Vandaar dat er sinds deze week betaald parkeren is ingevoerd, in en rond het centrum.
Jaja menschen, natuurlijk smijten wij graag grof geld neer om onze vrije minuutjes bij het Kruidvat, Blokker en C&A te kunnen besteden, ons te kunnen omringen met krijsende kinderen die met smurfenijs in hun plakkerige handjes poppenkast zitten te kijken en om te kunnen baden in het schelle tl-licht van het winkelcentrum!
Maar goed, op zich is het al heel wat dat er nog niet eerder betaald hoefde te worden om te parkeren in Nieuwegein (dit klinkt overigens alsof ik hier een hele kalme, volwassen, zen-achtige reactie heb ontwikkeld, maar na drie dagen razen en tieren hield mijn moeder me net zolang op m’n kop tot ik toegaf dat het allemaal best redelijk en begrijpelijk was).
Maar ja, boodschappen moeten toch wel gedaan worden en daarom besloten mams en ik ons toch maar aan de parkeergarage te wagen. Bovendien zijn de eerste 90 parkeerminuten nu nog gratis, dus als je een beetje opschiet is er niets aan de hand.
85 winkelminuten later, liepen wij naar de betaalautomaat en voerden we de parkeerkaart – zoals dat moet- in (let op zoals ik hier ‘zoals dat moet’ zeg, dat is het teken van naderend onheil). Waarna de machine ‘m vervolgens net zo hard uitspuugde (hij maakte er nog net geen kotsgeluiden bij). De boodschap die op het scherm verscheen, luidde: “Kaart onleesbaar”. Wat nou weer ‘kaart onleesbaar’? Het is verdomme zijn eigen handschrift! Na nog tien keer invoeren, wat van kalm nogmaals proberen uitmondde in naar binnen douwen en er een schop tegen geven, zei de machine ons: “niet binnengereden.” Hoe we dan in godsnaam aan een parkeerkaartje waren gekomen, daar
ging de blikken doos even aan voorbij. Maar goed. Na een hysterische minuut van paniek ontdekten we een knopje met een telefoontje op het apparaat. En daar klonk vervolgens een vrouwenstem uit die “Jaaa?!” zei. Na de situatie te hebben uitgelegd, zei de stem: “Kom maar naar de Konmar, dan helpen we u verder.” Gelukkig zit de Konmar precies aan de andere kant dan we ons op dat moment begaven. Nogmaals de vrouwenstem: “Bent u met de auto?” Nee, we zijn komen lopen en dachten; laten we eens lekker betalen voor de parkeergarage!, gilde een venijnig stemmetje in mijn hoofd. Gelukkig kon ik mezelf ervan weerhouden mijn vuist door de luidspreker naar de stem toe te laten komen. Maar goed, met auto naar de Konmar dus. Daar zat een of ander kartonnen kabouterhuisje alwaar zich de vrouwenstem in levenden lijve bevond. “Ja, u heeft een nulkaart.” zei de vrouw triomfantelijk, alsof we de juiste lottogetallen bleken te hebben. “Als u bij het uitrijden gewoon weer even op het knopje met het telefoontje drukt – die zit ook bij de slagboom- dan maken we de poort open voor u. Afijn; drie minuten later zaten mijn moeder en ik in de auto, wachtend op de stem. Met achter ons een lange rij auto’s met ongeduldige bestuurders die begonnen te toeteren en dingen te schreeuwen (ja, schreeuwen! Vanwaar deze Tokkie-achtige aggressie in het pittoreske Nieuwegein?!) als: “Ja, je moet ook wel eerst betalen!” Ha-Ha. Not.
Na deze geweldige dijenkletser aangehoord te hebben, ging goddank de slagboom omhoog en stoven we weg.
Je begrijpt; voortaan doen wij onze boodschapjes veilig bij de buurtsuper.

La musica: Mesmerised – Faith Evans