NEnz

Mijn iPhone en ik: we hebben een haat-liefde-verhouding. Aan de ene kant ben ik intens dankbaar voor dit stukje vernuftige techniek, dat mij de mogelijkheid geeft de wereld continu met mij mee te dragen én outfit-foto’s te delen met vriendinnen zodat we geen modemissers begaan (God verhoede het!). Anderzijds merk ik dat ik me dikwijls als een idioot gedraag met dat ding. Alsof ik een junk ben, met een stukje zilverfolie. Ik zit maar te frommelen met dat ding. Op het moment dat de RSI-pauze ingaat op mijn computer en ik dus 30 seconden (en soms 8 minuten) rustpauze zou moeten nemen, grijp ik naar dat ding. Op het moment dat ik moet wachten in de rij bij de supermarkt en de mogelijkheid heb tot nuttiger dingen als dagdromen of rare dingen opmerken voor een NEnz’s Weird World, grijp ik naar dat ding. Op het moment dat ik naar het toilet moet, grijp ik naar dat ding (de zielige waarheid mensen; ik ga hier met de billen bloot). Op het moment dat ik uit eten ben en mijn tafelgenoot naar het toilet gaat, grijp ik naar dat ding. Op het moment dat de aftiteling van de serie/film die ik zojuist heb gekeken ingaat, grijp ik naar dat ding. Op het moment dat ik in bed kruip en mijn hoofd het kussen raakt, grijp ik naar dat ding. Op het moment dat ik ’s ochtends wakker word, grijp ik naar dat ding om te zien wat de rest van de wereld heeft uitgespookt terwijl ik op één oor lag. WAAROM?!!!

Van Facebook ga ik naar Instagram, naar Pinterest, naar de kranten-app, terug naar Facebook, naar Twitter, naar Pinterest, nog een keer de weer-app checken, o ja mail en weer terug naar Facebook. En brengt het me iets? Neen. Enkel onrust.

Ik merk het bij mezelf op – stap één (de fase van ontkenning voorbij) – maar ik ben niet te stoppen. Ik kan een moment van niets gewoon niet meer aanvaarden als gewoon een moment van niets, maar móet dat dwangneurotisch invullen met gefriemel met mijn iPhone. Dag mindfulness! En dat ben ik zooo zat. Ik weet het: ik doe het hartstikke zelf. Maar er móeten vast nog meer mensen zijn die dit gedrag herkennen en er ook vanaf willen. Misschien kan dit filmpje onze getroebleerde zielen redden:

Als u mij nu wilt excuseren: ik ga even mijn iPhone begraven in de tuin.

Afbeelding: Laura Winslow Photography